Kur u publikua lajmi javën e kaluar se Presidenti Biden po planifikonte një vizitë në Lindjen e Mesme që do të përfshinte Arabinë Saudite, shumë vëzhgues të industrisë panë në këtë shenja të “shkrirjes” së marrëdhënieve midis Uashingtonit dhe Riadit. Ata panë gjithashtu perspektivën e çmimeve më të ulëta të naftës. Në fund të fundit, Biden po planifikonte këtë vizitë për të ulur çmimet. Fatkeqësisht, gjërat nuk janë kurrë kaq të thjeshta. Ndërsa është një mendim i këndshëm që një vizitë e vetme në Arabinë Saudite mund t’i bindë ata të hapin rubinetat e naftës dhe të çojë në rënie të çmimeve, realiteti është se çmimet mund të mos ulen për një kohë të gjatë ende.
Të premten, kreu i analizës së energjisë së Goldman Sachs, Damien Courvalin, duke folur për CNBC, hodhi poshtë shpresat për një zgjidhje të shpejtë të problemit të naftës në botë dhe në Shtetet e Bashkuara. Tregu është në një deficit strukturor që ka vite që po krijohet, tha Courvalin, dhe ndërsa disa fuçi shtesë saudite mund të parandalojnë një rritje të mëtejshme në afatin e menjëhershëm, ato nuk janë një zgjidhje e qëndrueshme për problemin.
Vendimi i OPEC+ për të shtuar më shumë fuçi në rritjen e tij mujore të prodhimit është një shembull tjetër se sa pak fuqi ka OPEC mbi çmimet e naftës aktualisht. Fillimisht e planifikuar në pak më shumë se 400,000 fuçi në ditë, OPEC + javën e kaluar ra dakord ta rrisë këtë në pothuajse 650,000 fuçi në ditë. Vendimi tërhoqi lëvdata nga disa vëzhgues, por të tjerë nxituan të vunë në dukje se një premtim për të bërë diçka nuk është aspak i njëjtë me ta bërë atë në të vërtetë. Financial Times, për shembull, këtë javë citoi Rapidan Energy Group të thoshte se OPEC + vështirë se do të arrinte rritjen e plotë të prodhimit prej 648,000 bpd në korrik dhe gusht. Një shifër më realiste, sipas konsulencës, ishte 355,000 bpd.
Problemet e disa anëtarëve të OPEC-ut në prodhimin e aq më shumë nafte sa është rënë dakord sipas marrëveshjes origjinale të OPEC+ nuk kanë qenë sekret. Në prill, probleme të tilla çuan në prodhimin e OPEC-ut deri në 2.7 milionë fuçi në ditë më pak se sa supozohej të prodhonte.
Megjithatë, ky fakt për prodhimin e OPEC-ut nuk po merr aq vëmendje sa vizita e Presidentit Biden në Arabinë Saudite, e cila ende nuk është konfirmuar dhe planifikuar zyrtarisht. Tani për tani ka vetëm plane. Dhe këto plane tashmë po kritikohen.
Kryetari i Komitetit të Inteligjencës së Dhomës së Përfaqësuesve, Adam Schiff, i tha CBS fundjavën e kaluar se nëse ai do të ishte Biden, ai nuk do të shkonte në Arabinë Saudite, duke theksuar “Unë nuk do të shkoja. Nuk do t’i shtrëngoja dorën. Ky është dikush që theri një banor amerikan, e preu në copa dhe në mënyrën më të tmerrshme dhe të paramenduar”.
Ajo që sugjeron kjo është se çështjet që i vendosin SHBA-të dhe Arabinë Saudite në mosmarrëveshje, duke përfshirë kërcënimin e Biden për ta kthyer Mbretërinë në një shtet të pabesë për shkak të vrasjes së Khashoggi, janë ende të gjalla dhe një degë ulliri nga Biden mund të mos pritet mirë nga disa votues.
Pyetja, natyrisht, është nëse këta votues janë më shumë se ata që janë të pakënaqur me politikat energjetike të administratës Biden që i kanë shtyrë çmimet e karburanteve me pakicë në nivelin më të lartë në vite – në disa pjesë të vendit në nivelet më të larta të të gjitha kohërave.
“Ky udhëtim në Izrael dhe Arabinë Saudite – kur vjen puna – do të ishte në kontekstin e arritjeve të rëndësishme për popullin amerikan në rajonin e Lindjes së Mesme,” tha sekretarja e shtypit e Shtëpisë së Bardhë Karine Jean-Pierre javën e kaluar, duke shtuar se “Nëse ai [ Presidenti] përcakton se është në interesin e Shteteve të Bashkuara të angazhohen me një udhëheqës të huaj dhe se një angazhim i tillë mund të japë rezultate, atëherë ai do ta bëjë këtë.”
Kjo nuk është veçanërisht specifike për sa i përket planeve për të ulur çmimet e naftës, por adreson shqetësimet e mundshme të llojit që Schiff shprehu në intervistën e tij në CBS. Problemi është se, me një deficit strukturor në duart e tij, asnjë ndreqje e gardhit me Arabinë Saudite nuk do të ndihmonte.
Furnizimi global me naftë është i ngushtë dhe ka të ngjarë të mbetet i tillë për shkak të faktorëve gjeopolitikë, sipas Goldman’s Courvalin. Ai vuri në dukje sanksionet e BE-së kundër Rusisë që synojnë industrinë e saj të naftës, luftën e vazhdueshme të Libisë për të mbajtur prodhimin e saj të pandërprerë dhe faktin që negociatat iraniane, edhe një herë, “nuk po shkojnë askund”.
Çfarë do të thotë e gjithë kjo, në thelb, është se çfarëdo që të bëjë presidenti i SHBA-së apo ndonjë lider tjetër botëror, çmimet e naftës ka shumë të ngjarë të mbeten të larta. Në fakt, ato mund të shkojnë akoma më lart. I fundit që u drejtoi një paralajmërim atyre që janë përgjegjës për ekonominë ishte Jeremy Weir i Trafigura.
Shefi ekzekutiv i tregtarit të mallrave tha në një ngjarje të FT këtë javë se “Ne kemi një situatë kritike. Unë me të vërtetë mendoj se kemi një problem për gjashtë muajt e ardhshëm… sapo [çmimi i naftës] të arrijë në këto shtete parabolike, mund të rriten shumë.”
Vendimi i OPEC+ për të rritur prodhimin me më shumë se sa ishte rënë dakord fillimisht u mor nga disa analistë perëndimorë si një shenjë e Arabisë Saudite që po bën “një fytyrë”, siç e tha Bob McNally i Rapidan Energy Group në FT.
Është interesante se Mbretëria nuk po thotë shumë për vizitën hipotetike të Bidenit që po planifikon Shtëpia e Bardhë. E fundit nga pala saudite ishte komenti i një ligjvënësi se vizita e Biden është shtyrë deri në korrik në mënyrë që Uashingtoni të përmbushë të gjitha kërkesat saudite së pari. Nuk mund të mos pyesim veten se sa larg është i gatshëm të shkojë Uashingtoni për uljen e çmimeve të naftës, edhe nëse nuk ka garanci se do të ketë sukses.
/Përkthyer dhe përshtatur për Konica.al nga OilPrice.com
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Rusia po mbjell farën e “diplomacisë së grurit”
Putin, Ukraina dhe ekonomia globale
