Lufta në Ukrainë tani ka hyrë në fazën e tretë.
Faza 1, që filloi më 24 shkurt, ishte përpjekja urgjente e Rusisë për të marrë Kievin. Kjo rezultoi në dështim falë logjistikës së tmerrshme ruse (ju kujtohet kolona prej 40 miljesh?) dhe një mbrojtjeje të aftë ukrainase duke përdorur armë si Stingers dhe Javelins të furnizuara nga Perëndimi.
Faza 2 filloi në mes të prillit, kur diktatori rus Vladimir Putin përqendroi forcat e tij në provincën Luhansk në rajonin lindor të Donbasit. Kjo fazë, e karakterizuar nga bombardimet e pamëshirshme të artilerisë ruse, përfundoi në fillim të korrikut me tërheqjen e forcave ukrainase nga Luhansk.
Në fazën e tretë të luftës, trupat ukrainase po mbajnë një pozicion të fortë mbrojtës në provincën fqinje Donetsk (gjithashtu pjesë e Donbasit) dhe në mënyrë efektive kundërpërgjigjen me sisteme raketash artilerie të lëvizshmërisë së lartë dhe armë të tjera me rreze më të gjatë të furnizuara nga Perëndimi.
HIMARS, në veçanti, kanë ndryshuar lojën duke lejuar ukrainasit të shkatërrojnë më shumë se 100 objektiva me vlerë të lartë si depot ruse të municioneve dhe postet komanduese.
Një komandant batalioni ukrainas i tha The Post se që nga fillimi i sulmeve HIMARS, granatimet ruse kanë qenë “10 herë më pak”. Një tjetër oficer ukrainas i tha Wall Street Journal: “Ishte ferr këtu. Tani, është si parajsë. Super i qetë. Gjithçka ndryshoi kur morëm HIMARS-in.”
Presidenti Volodymyr Zelensky thotë se vdekjet në Ukrainë janë ulur nga 100 deri në 200 në 30 në ditë.
Nëse Ukraina është në gjendje të luftojë në mënyrë kaq efektive me vetëm 12 HIMARS (së shpejti do të bëhen 16), imagjinoni se çfarë mund të bëjë me dhjetëra të tjerë dhe, akoma më mirë, Sistemet Raketore Taktike të Ushtrisë (ATACMS), të cilat përdorin të njëjtën platformë, por kanë pothuajse katërfish diapazoni. Këto sisteme raketash duhet të plotësohen me tanke dhe avionë luftarakë perëndimor.
Nëse Perëndimi do të furnizonte të gjitha këto armë, Ukraina mund të ndërmerrte një kundërofensivë për të rimarrë tokat e humbura në jug dhe lindje dhe për të ndihmuar në përfundimin e luftës.
Administrata e Bidenit po furnizon ngadalë më shumë HIMARS dhe, për herë të parë, po diskuton edhe sigurimin e avionëve luftarakë perëndimorë (pasi kundërshtoi një plan polak për të dërguar MiG-29 në mars). Por ATACMS duket se është jashtë tryezës së diskutimeve sepse, siç shpjegoi këshilltari i sigurisë kombëtare Jake Sullivan javën e kaluar, administrata nuk dëshiron të shkojë “në rrugën drejt një lufte të tretë botërore”.
Ukraina nuk lejohet as të përdorë HIMARS-in e saj për t’i dhënë fund bombardimeve të qytetit të saj të dytë më të madh, Kharkiv, sepse bateritë e artilerisë ruse ndodhen në tokën ruse.
Kjo llogaritje strategjike nuk ka kuptim. A beson vërtet Sullivan se Putini do të nisë Luftën e Tretë Botërore nëse Shtetet e Bashkuara furnizojnë raketa me rreze veprimi prej rreth 180 miljesh?
Presidenti Biden ka të drejtë që nuk i dërgon forcat amerikane në luftime të drejtpërdrejta me rusët, por gjithçka tjetër duhet të jetë lojë e ndershme, nga ATACMS te F-16 te tanket Abrams.
Sovjetikët nuk ngurruan të furnizonin Korenë e Veriut dhe Vietnamin e Veriut me avionë luftarakë për të rrëzuar avionët luftarakë të SHBA. (Pilotët sovjetikë madje fluturuan për në Korenë e Veriut.) Pse nuk duhet ta kthejmë “nderin”?
Në fillim të luftës në Ukrainë, disa kishin frikë se Putini po vepronte aq irracionalisht, saqë mund të përdorte armë bërthamore.
Por nëse pesë muajt e fundit na kanë mësuar diçka, është se, Kasapi i Bucha është i keq, por ai nuk është vetëvrasës apo irracional.
Putini u tërhoq nga Kievi kur u zbulua se ishte i humbur. Putini në thelb ka injoruar sulmet e përfolura të Ukrainës ndaj objektivave ushtarake brenda Rusisë. Ai nuk e ka sulmuar Poloninë, e cila është bërë terreni kryesor për armët në Ukrainë. Ai nuk është sulmuar që kur Finlanda dhe Suedia u bashkuan me NATO-n, duke vendosur kështu më shumë trupa të NATO-s në kufirin e Rusisë.
Kjo është një pjesë e historisë së Putinit.
Ai është një ngacmues që zgjedh të dobëtit (Gjeorgjia, Ukraina, rebelët sirianë) ndërkohë që i shmanget konfrontimeve të drejtpërdrejta me të fortët (Shtetet e Bashkuara, NATO).
Putini është mjaft racional për të kuptuar se nëse ushtria e tij has vështirësi me Ukrainën, ajo nuk do të kishte asnjë shans në një luftë me aleancën Atlantike.
Shtetet e Bashkuara përputhen me Rusinë në forcat bërthamore dhe e tejkalojnë atë shumë në aftësitë konvencionale.
Biden është në një pozicion shumë më të fortë se Putini, por ai po sillet sikur të ishte më i dobët. Mos lejoni që Putini të na pengojë të bëjmë gjithçka që mundemi për të ndihmuar Ukrainën.
Putini duhet të ketë më shumë frikë nga ne sesa ne prej tij.
Lufta tashmë ka rezultuar e kushtueshme për Rusinë: ajo ka humbur rreth 1,000 tanke dhe afërsisht 60,000 ushtarë janë vrarë ose plagosur. Nuk do të mbetet shumë nga ushtria ruse nëse ukrainasit armatosen me shumë më tepër HIMARS dhe ATACMS, së bashku me tanke dhe avionë luftarakë.
Faza e katërt e luftës mund të rezultojë vendimtare – por vetëm nëse Shtetet e Bashkuara më në fund angazhohen për të ndihmuar Ukrainën të fitojë.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe pērshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Amerika e Para’ është Amerika në gjendjen më të keqe
“Amerika e para” nuk është “Amerika e vetme”!
