Revolucioni i Ukrainës kishte potencialin të përgatiste “varrin politik” të Putinit, por ai arriti ta kthente situatën në favor të vetin.
Aneksimi i Krimesë ishte një triumf i manipulimit politik mbi interesat kombëtare dhe ndjenjën e përbashkët. Kjo është arsyeja pse gjeopolitika e vjetër nuk mund të shpjegojë se çfarë ndodhi vërtet midis Rusisë dhe Ukrainës në mars të vitit 2014.
Cikli politik që çoi në pushtimin e Krimesë nga Rusia filloi në vjeshtë të vitit 2011, kur Vladimir Putin njoftoi vendimin e tij për të kandiduar në zgjedhjet presidenciale në vend që të lejonte aleatin e tij, Dmitri Medvedev, të qëndronte për një mandat tjetër.
Kjo, e ndjekur nga zgjedhjet e manipuluara të Dumës, nxiti protestat e Bolotnaya në Moskë. Këto protesta antiqeveritare, e çuan Kremlinin në një gjendje paniku. Presidenti rus përfundimisht mori aktin e tij dhe lëshoi një fushatë represioni kundër opozitës, duke i dhënë fund lëvizjes së protestës. Megjithatë, ankthet e Putinit për komplotet e supozuara të revolucionit nga opozita e Rusisë u zëvendësuan së shpejti me një ndjenjë më urgjente të frikës, ndërsa një revolucion i vërtetë shpërtheu në Ukrainën fqinje.
Ai që njihej si “Revolucioni i Dinjitetit” pati çdo mundësi të përgatiste varrin politik të Putinit.
Një vend i lidhur me Rusinë, jo vetëm të lidhjeve kulturore dhe ekonomike, por edhe familjare (një sondazh i vitit 2011 tregoi se 49 për qind e ukrainasve kanë të afërm në Rusi), Ukraina mund të ishte bërë një model i suksesshëm për rusët e pakënaqur me status- quon dhe përfundimisht ti kishte çuar të dyja vendet drejt një shoqërie më të lirë dhe një integrim me BE.
Por Putini arriti ta kthente situatën në favorin e vet.
Kremlini menjëherë filloi një fushatë manipulimi politik, duke u siguruar që lajmet negative në lidhje me revolucionin e Ukrainës të mbizotëronin në çdo kohë në mediat në gjuhën ruse. Në asnjë kohë, artikujt e lajmeve në Ukrainë u bënë një tipar i tillë i rëndësishëm i televizionit rus, sa që ndihej sikur ajo që po ndodhte ishte më e rëndësishme për audiencën ruse se sa ajo që po ndodhte në vetë Rusinë.
I gjithë qëllimi ishte t’u tregonte rusëve se sa i çmuar është stabiliteti relativ në vendin e tyre dhe çfarë do të ndodhë me ta, nëse, ashtu si ukrainasit, zgjidhnin një rrugë revolucionare.
Për më tepër, revolucioni i Ukrainës mund të ketë qenë një kryengritje e vërtetë popullore kundër një qeverie të korruptuar, e cila hodhi poshtë integrimin me BE-në, por gjithashtu kishte një komponent ultranacionalist që u shfaq.
Ky natyrisht u perceptua si një kërcënim ekzistencial nga njerëzit dhe i ndihmoi ata t’i kthejnë shpinën Ukrainës dhe revolucionit të saj dhe të përqafojnë Putinin si shpëtimtarin e tyre.
Ukraina e sotme nuk është një model, por një përrallë paralajmëruese për rusët të cilët ndoshta do të kishin shqyrtuar mundësinë e bashkimit të protestave masive kundër regjimit të Putinit . Në fund të fundit, Putin arriti të përdorte një revolucion që mund të kishte shkaktuar fundin e regjimit të tij në avantazhin e tij.
Putini e inkuadroi pushtimin dhe aneksimin eventual të Krimesë si një akt shpëtimi sesa një shkelje të qartë të së drejtës ndërkombëtare dhe e bëri një revolucion që mund të kishte shënuar fundin e sundimit të tij në një përforcues shumë të nevojshëm të popullaritetit.
Por sot, në përvjetorin e pestë duket se ka përfunduar drama. Vlerësimet e tij të aprovimit janë kthyer aty ku ishin para aneksimit dhe vazhdonin të binin.
Problemi i Putinit është, këtë herë është se nuk ka ndonjë revolucion ose mundësi propagande si Krimeja që mund ta ndihmojë atë të zgjidhë problemin e tij të popullaritetit. Mbështetësit e tij janë ende duke pritur, por duket, të paktën për tani, se nuk ka asnjë as nën mëngë…
Nga Aljazeera
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Bjellorusia, Krimeja e ardhshme?
Rreziqet që vijnë nga Azovi
Rusia po përgatitet ta sulmojë përsëri Ukrainën?!
