Së pari ai synonte Gjeorgjinë, pastaj Ukrainën. Synimi i ardhshëm i Vladimir Putinit ka të ngjarë të jetë një komb që nuk është anëtar i NATO-S në Europë.
Kërcënimi më i fundit i Kremlinit ka kaluar kryesisht pa u vënë re, ndoshta sepse nuk është befasi. Zyrtarët rusë i justifikojnë kufizimet e reja detare me një shpjegim të njohur, duke pretenduar se “operacionet detare më aktive në Arktik të vendeve të ndryshme të huaja” kërkojnë një reagim të tillë.
Kjo është taktika e njëjtë që Presidenti rus Vladimir Putin ka përdorur për vite me vite për të justifikuar aventurat e tij ushtarake: Nga Gjeorgjia në vitin 2008, në Ukrainë në 2014, në Siri në vitin 2015, Putin gjithmonë ka ditur të justifikohet.
Mediat e mbështetura nga Kremlini e përforcojnë këtë mesazh, duke i konsideruar dënimet e Perëndimit për veprimet e Putinit si dëshmi të “Rusofobisë”.
Shumë pyesin veten se çfarë fiton Putini nga e gjithë kjo. Ata që përpiqen t’i përgjigjen kësaj pyetjeje, dështojnë. Krimenë, lindjen e Ukrainës, Osetinë e Jugut apo në ndonjë vend tjetër, Putini e konsideron oborrin e Rusisë dhe fitimi territorial nuk ka qenë kurrë një qëllim në vetvete. Synimi i Putinit sot është i njëjtë me atë në vitin 2008: pushtetin ta ketë Rusia.
Sa herë që ulet popullariteti i Putinit, ai ose përshkallëzon një konflikt të vazhdueshëm ose fillon një sulm të ri. Dhe, funksionon.
Putini është po ashtu i parashikueshëm dhe logjik: Pushtimi i një fqinji të dobët sjell një nxitje më të lirë dhe më të shpejtë sesa, për shembull, përmirësimin e sistemit të kujdesit shëndetësor dystopian të Rusisë. Nuk është rastësi që vlerësimi i miratimit të Putinit arriti kulmin në vitin 2015, pas aneksimit të Krimesë.
Për të qenë të sigurt, këto bënë që Putin të kritikohet nga Uashingtoni dhe Brukseli. Por dënimi nga jashtë Rusisë vetëm nxit popullaritetin e tij brenda. Në sytë e mbështetësve të tij të brendshëm, Putini po e quan të gjithën këtë thërmimin e Perëndimit.
Shkeljet e Putinit ndaj ligjeve dhe normave në “oborrin e shtëpisë” të Rusisë nuk duket se e trondisin botën. Tani, për të provokuar zemërimin e Perëndimit, ai do të duhet të bëjë diçka edhe më të egër.
Nuk është çështja nëse ai do të sulmojë, por kë. Disa mendojnë Bjellorusinë. Të tjerë parashikojnë se kombet baltike të Estonisë, Letonisë ose Lituanisë do të jenë synimi i ardhshëm. Putin me siguri i sheh vendet e vogla balltike si një kërcënim; në fund të fundit, ata janë demokracitë funksionale në kufirin e Rusisë. Por, tani për tani, baltikët janë ndoshta të sigurt, për dy arsye.
Së pari, kufiri i ardhshëm i agresionit rus nuk ka të ngjarë të jetë aleat i NATO-s. Përgjigjet e papërshtatshme të Perëndimit për grabitje të ndryshme të tokës në Moskë vetëm e kanë inkurajuar Putinin, por ai nuk është mjaft i guximshëm që të rrezikojë të shkaktojë nenin 5 të NATO-s, i cili mund të çojë në luftën konvencionale kundër një aleance të udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara.
Së dyti, aventura e ardhshme e Putinit ka të ngjarë të jetë jashtë ish-Bashkimit Sovjetik. Perëndimi ka pranuar me padurim ambiciet e tij neoimperialiste në rajon.
Objektivi më i mundshëm i Rusisë në të ardhmen e afërt është ose Finlanda ose Suedia; edhe pse të dy janë anëtarë të BE-së, ata nuk janë anëtarë të NATO-s.
Duke sulmuar një vend jo të NATO-s, Putini nuk rrezikon një përgjigje proporcionale në përputhje me nenin 5. Kjo është një analizë e thjeshtë kosto-përfitim që Putini ka bërë, haptazi, shumë herë më parë. Çdo investim i forcës ruse ka paguar dividentë. Finlanda dhe Suedia plotësojnë të dy kërkesat.
Unë nuk pres që tanket ruse të futen në Helsinki ose në Stokholm pa kundërshtime. Por do të ishte relativisht e thjeshtë për Moskën. Në fund të fundit, kush do të shkonte në luftë mbi një ishull të ngrirë baltik apo pjesë të tundrës së Finlandës? NATO nuk do të shkonte, por Putini po.
Ish-shtetet sovjetike, edhe nëse janë anëtarë të NATO-s si Estonia, gjerësisht perceptohen si jo mjaft perëndimore. Ky perceptim mund të jetë i pasaktë, por në politikë, perceptimi shpesh ka rëndësi më shumë se realiteti. Për Finlandën dhe Suedinë, perceptimi dhe realiteti janë të përafërta. Ata nuk janë ish-republika sovjetike; ata janë padyshim pjesë e Perëndimit.
Nga Gjeorgjia në Ukrainë, Siri dhe më gjerë, trajektorja e Putinit ka qenë e qartë. Duke sfiduar normat e vendosura nga Perëndimi, ai, sipas mendimit të tij, ka ndërmarrë hapa progresivisht të mëdhenj drejt emancipimit të vetvetes. Por ai do të arrijë vetëm emancipim të plotë duke u përballur drejtpërdrejt me Perëndimin.
Kjo mund të tingëllojë tronditëse, por Putini ka tronditur botën shumë herë. Perëndimi nuk mund të përballojë përsëri që të zmbrapset.
Nga Foreign Policy
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
BE vazhdon të dënojë rëndë Rusinë…
Ambiciet e qarta të Putinit…
