Përfaqësues nga më shumë se 150 vende filluan të mblidhen në Pekin të premten për një forum të madh për të festuar iniciativën e madhe të Kinës, projektin “Rruga e Re e mëndafshtë”. Që nga viti 2013, projekti ka sjellë entuziazëm të jashtëzakonshëm dhe ankth të jashtëzakonshëm.
Disa e quajnë programin kolosal një Plan të ri Marshall, duke argumentuar se mund të reduktojë rrënjësisht kostot e tregtisë ndërkombëtare, si dhe të mbështesë transformimin ekonomik të vendeve të varfëra.
Të tjerë akuzojnë Kinën për përdorimin e projektit si një mënyrë për përfitim politik. E gjithë përpjekja është një mbulim për “diplomacinë e borxheve”.
Shembulli kryesor i këtyre mashtrimeve të supozuara është porti Hambantota në jug të Sri Lankës: Qeveria i dorëzoi kontrollin e portit një kompanie kineze në vitin 2017. Por ky është një rast i veçantë dhe është keqkuptuar gjerësisht.
Kina nuk publikon detaje për kreditimin e saj jashtë shtetit, por Qendra e Politikave Globale të Zhvillimit të Universitetit të Bostonit ka identifikuar më shumë se 140 miliardë dollarë kredi kineze në Amerikën Latine dhe Karaibe që nga viti 2005.
Bazuar në këto të dhëna, duket se rreziqet nga projekti shpesh janë të ekzagjeruara ose të keq-interpretuara.
Në shumicën e Afrikës dhe Amerikës Latine, me fjalë të tjera, huadhënia e Kinës është e rëndësishme, por frika se qeveria kineze është duke u preokupuar qëllimisht mbi vendet në nevojë janë të pabazuara.
Kina financoi një port në Hambantota; porti ka pësuar humbje, duke vështirësuar kthimin e huasë; pas zgjedhjes së një qeverie të re në Sri Lanka, 70 për qind e portit iu shit një kompanie kineze.
Shumë nga huamarrësit e mundshëm që do të mblidhen në Pekin këtë fundjavë kanë gjasa të vëzhgojnë me kujdes kostot dhe përfitimet e kredive kineze; disa mund të jenë të varfër, por kjo nuk i bën ata të pavetëdijshëm.
“Rruga e Mëndafshtë” e Kinës nuk është diplomacia e borxheve: Është vetëm globalizimi me karakteristikat kineze.
Deborah Brautigam është profesoreshë në Universitetin Johns Hopkins.