Gabimet e njëpasnjëshme të presidentit turk e kanë çuar Turqinë më pranë fqinjëve të saj lindorë dhe e kanë bërë anëtarësimin në BE një shaka. Dy incidente të fundit kanë bërë gjërat edhe më keq.
Më 12 korrik, forcat ajrore turke morën një sistem raketash ruse s-400, duke nxitur përjashtimin e saj nga programi f-35. Më pas, më 15 korrik, BE-ja vendosi sanksione mbi shpimet e Turqisë për gaz në ujërat rreth Qipros.
Udhëheqësit e BE-së shpesh kanë kafshuar gjuhët e tyre dhe nuk e kanë kritikuar rrëshqitjen e vendit në autokraci. Por në momente të tjera, BE ka vendosur dënime për shkeljet e Erdogan.
Qeveria turke pohon se gazi i zbuluar kohët e fundit i takon pjesërisht pjesës veriore të Qipros. BE nuk e njeh Qipron turke kështu i konsideron tre anijet turke që kanë shpuar në ujërat e afërta që nga qershori të paligjshme. Sanksionet janë, megjithatë, të vogla: ulje të ndihmës financiare, pezullimin e një marrëveshjeje të aviacionit dhe një pauzë për bisedimet e nivelit të lartë.
Zyrtarët evropianë ofrojnë dy justifikime kryesore. E para është se Evropa ka nevojë për bashkëpunimin e Turqisë për migracionin dhe terrorizmin, kështu që duhet të trajtojë vendin me delikatesë.
E dyta, më e sinqertë justifikimi është se BE-së i mungon kultura dhe mjetet e nevojshme për të tërhequr Turqinë.
Asnjë nga arsyet nuk është bindëse.
Një Turqi kaotike, e tjetërsuar, vështirë se do të krijojë një partner të besueshëm për Europën, për migracionin, terrorizmin apo ndonjë çështje tjetër.
Erdogan është më i dobët se sa duket. Vlerësimet e tij të miratimit po bien dhe në zgjedhjet rajonale në pranverë, Partia e tij për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP) humbi kontrollin e tre qyteteve më të mëdha të vendit, përfshirë Stambollin.
Në një kohë të ndjeshmërisë të tillë politike dhe ekonomike, vetëm pesha ekonomike e BE-se, PBB-ja e saj është 24 herë më e madhe se ajo e Turqisë,i jep një peshë të madhe.
Mbështetja ekonomike, një bashkim doganor i përmirësuar, liria e re e vizave për turqit dhe zgjidhja për ndarjen e pushtetit midis pjesëve greke dhe turke të Qipros, duke përfshirë edhe ndarjen e gazit, mund ta bëjnë Erdogan të pranojë bisedimet.
Turqia është një përparësi natyrore për be. Është gjithashtu një test.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Ballkanizimi” i rrezikshëm i BE-së
“Ballkanizimi” i Evropës
“Terrorist, fashist, diktator”, Erdogan pritet me protesta
