Kur isha në shkollë të mesme lexova “Ántonia ime” e Willa Cather dhe e pëlqeva shumë atë për historinë e dashurisë. Këtë javë, kam marrë hua kopjen e vajzës sime dhe e kam lexuar përsëri.
Ai rezulton të jetë një libër për kohët tona, dhe antidot i përsosur për presidentin tonë.
Romani, i vendosur kryesisht në Nebraska të shekullit të 19-të, tregon historinë e Ántonia Shimerda, bija më e madhe e një familjeje nga Bohemi, në atë që tani do të ishte Republika Çeke . Shimerdas janë emigrantë të cilët dinë shumë pak për bujqësinë.
“Nuk kishte asgjë tjetër përveç tokës”, shkruan Cather.
Familja e Ántonia synon të zhvillojë vendin, së bashku me emigrantët me emrin Pavel dhe Peter, Otto dhe Ole, Lena dhe Yulka.
Këta ishin njerëzit që e bënë Midwestin të madh. Anglishtja e tyre, pas mbërritjes, ishte përgjithësisht e dobët ose nuk ekzistonte. Aftësitë e tyre shpesh nuk ishin të përshtatshme për nevojat e vendeve ku kishin ardhur. Besimet e tyre fetare nuk ishin ato të fqinjëve të tyre amerikanë.
“Njerëzit të cilët nuk e pëlqejnë këtë vend duhet të qëndrojnë në shtëpi”, thotë Antonia. Kjo tingëllon e njohur.
Emigrantët erdhën kryesisht, për shkak se po iknin nga rrethanat e vështira, ashtu si emigrantët nga Amerika Qendrore bëjnë sot. Por ata gjithashtu erdhën sepse kufijtë tanë ishin praktikisht të hapur deri në 1882.
Akti i Emigracionit i vitit 1891 zgjeroi pak listën e personave të ndaluar, por jo shumë. Ndryshe nga punëtorët e sotëm pa dokumente, dokumentet merreshin lehtë. Sot, koha mesatare e pritjes për një vizë emigrimi është rreth gjashtë vjet dhe mund të zgjasë një dekadë, sipas David Bier nga Instituti i Cato-s.
Ajo që nuk ka ndryshuar është se emigrantët, në përgjithësi, kanë sukses. “Fermerët e huaj në qarkun tonë ishin të parët që u bënë të pasur,” vë në dukje Cather-i. “Pasi baballarët kishin borxhe, vajzat martoheshin me djemtë e fqinjëve.
Megjithatë shumë nga vendasit i shihnin ata si “njerëz injorantë që nuk mund të flisnin anglisht”. Kjo tingëllon e njohur gjithashtu.
Të lexosh “Ántonia ime” më shumë se një shekull pas botimit të tij, është një kujtesë e pafundësisë së fanatizmit të Amerikës.
Por, më fuqimisht, romani i Cather është një histori e një vendi që mund të kapërcejë paragjykimet.
Gjyshi i tregimtarit ndihmon Shimerdas-in e varfër, i fal borxhet e tyre, i lë mënjanë grindjet e vogla dhe i ngushëllon në pikëllimin e tyre.
Në momente të tilla “Antonia ime” nënkupton që të jesh amerikan: të kesh ardhur nga vende të tjera, me shumë pak; të jesh i vetëdijshëm, të mbrosh dhe edukosh të sapoardhurit, kudo që të jenë, jesh i përulur dhe i barabartë.
Kjo është “Amerika e vërtetë” që emigrantët e sotëm, duke filluar me presidentin, shpresojnë të kenë.
Se ne kemi një president që nuk e beson këtë dhe një parti e cila përkulet vazhdimisht ndaj paragjykimeve të tij,dhe kjo është një njollë në Shtetet e Bashkuara. Ne mund ta fshijmë atë duke kujtuar atë që ne jemi me të vërtetë duke filluar rileximin “Antoninë e mia”.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Lufta” e Trump kundër emigrantëve
Populistët dhe elitat
“Trump është racist dhe mashtrues”
