Marrëveshja e shfaqur e administratës Trump me Talibanët ka potencialin për të sjellë stabilitet bnë Afganistan, pas një lufte 18-vjeçare në atë vend.
Ose mund të vazhdojë luftën civile në Afganistan, duke inkurajuar grupet terroriste dhe duke e futur vendin në një dekadë tjetër trazirash.
Çelësi duhet të jetë një zgjidhje politike ndërmjet Talibanëve dhe qeverisë së Afganistanit.
Presidenti meriton meritat për autorizimin e negociatave në Doha. Hapi tjetër janë bisedimet për zgjedhjen e qeverisë afgane. Rezultati përfundimtar do të jetë një qeveri e unitet kombëtar. Mund të tingëllojë larg, por mund të arrihet me disa faza.
SHBA mund të shtyjë talebanët të mbajnë premtimet duke përfshirë zyrtarisht forca fqinje si Kina dhe Irani në diskutime.
Shtetet e Bashkuara të Amerikës kërkojnë të fitojnë territorin dhe të krijojnë një qeveri efektive. Guerilët kërkojnë përçarje.
Shërbimet e Bashkuara të Amerikës mund të gjejnë një strategji ushtarake, guerilasit kanë një strategji psikologjike. Amerika humbet duke mos fituar; guerilët fitojnë duke mos humbur.
Po aq është e mundur që të ketë një ndryshim në qëndrimin e Pakistanit ndaj Afganistanit. Mbështetja e Pakistanit për Talibanët, duke e bërë atë një strehë përtej kufirit dhe thelbësore për forcën e talebanëve. Qeveria e re pakistaneze raportohet se ndihmoi në lehtësimin e bisedimeve ndërmjet Shteteve të Bashkuara dhe Talibanëve.
Kryeministri, Imran Khan, ka deklaruar se vendi nuk ka nevojë ta dërgojë Afganistanin në kaos të përhershëm. “Ki besim, por verifiko”, tha Ronald Reagan. Uashingtoni nuk duhet të mashtrohet.
Shtetet e Bashkuara kanë mundësi shumë të mirë në Afganistan. Kostot për Amerikën e sotme, 14,000 trupa, nuk mund të jenë ato që ishin dikur. Shtetet e Bashkuara mund ta ulnin këtë numër në 8,000.
Por së pari, Uashingtoni kërkon të sigurohet që jo vetëm të përfundojë luftën, por edhe të fitojë paqen.