Gjithçka që mund të bëhej ishte bërë për të siguruar një fitore për Boris Johnson në atë që ishte quajtur si “Super e Shtuna”.
Ai ishte rikthyer nga Brukseli me të ashtuquajturën “marrëveshje të re”. Disa liderë evropianë u përpoqën ta ndihmojnë atë të zgjedhë para parlamentit “marrëveshjen e re ose Brexit pa marrëveshje”.
Pastaj ishte orari i udhëtimit. Për të kapërcyer më tej presionin, qeveria organizoi dramën e një seance “urgjence” të së shtunës në parlament, hera e parë që deputetët ishin takuar në fundjavë për gati 40 vjet. Duke përfunduar debatin e djeshëm në emër të qeverisë, Michael Gove deklaroi: “Demokracia jonë është e çmuar dhe ky parlament është një vend i veçantë.” Ata kishin një mënyrë qesharake për të treguar këtë nderim të supozuar për demokracinë dhe parlamentin.
Deputetëve u kërkohej të merrnin një vendim me pasoja shumë të rëndësishme në më pak se 48 orë pasi u zbulua marrëveshja. Dëshpërimi i qeverisë për të penguar parlamentin për nënshkrimin e marrëveshjes u ilustrua më tej nga refuzimi për të botuar ndonjë analizë mbi ndikimin e saj ekonomik.
Deputetët e penguan Johnson, duke mbështetur ndryshimin e Sir Oliver Letwin për të ndaluar miratimin e marrëveshjes derisa deputetët të kenë pasur mundësinë të shqyrtojnë siç duhet legjislacionin e tërheqjes.
Për kryeministrin, e ashtuquajtura Super e shtunë u shndërrua totalisht.
Marrëveshja e Johnson është një nga format më të vështira të Brexit. Kjo zvogëloi shanset e tij për të marrë mbështetje nga deputetët e Laburistëve.
Problemi themelor me këtë marrëveshje është i njëjtë me të gjitha versionet e shumta të Brexit. Asnjë nuk ofron kushte aq të favorshme për Mbretërinë e Bashkuar sa qëndrimi në Bashkimin Evropian.
Kishte edhe arsye të tjera. Johnson mori pjesë në konferencën e partive vitin e kaluar për t’u zotuar se “asnjë qeveri konservatore britanike nuk mund ose nuk duhet të regjistronte” kontrollet rregullatore dhe kontrollet doganore midis Irlandës Veriore dhe pjesës tjetër të Mbretërisë së Bashkuar. Tani ai po bën një marrëveshje që e bën këtë gjë.
Sjellja e tij në 88 ditët e tij të këqija si kryeministër e bëri akoma më të vështirë për deputetët laburistë që t’i jepnin mbështetjen e tyre.
Në përgjigje të humbjes së tij, kryeministri u ngrit, buzëqeshi dhe foli sikur po përdorte një frazë nga paraardhësja e tij, “asgjë nuk ka ndryshuar”. Sigurisht, shumëçka ka ndryshuar.
Marrëveshja e tij nuk është domosdoshmërisht e vdekur. Ai pati 306 vota, 20 më shumë sesa May mori ndonjëherë për marrëveshjen e saj. Sidoqoftë, nuk ka shumë dyshime se rruga përpara është bërë shumë më e vështirë për Johnson.
Ky ishte një tjetër votim parlamentar “historik” që nuk arriti të vendoste për të ardhmen e Britanisë. Një gjë është e sigurt. Makthi kombëtar vazhdon.
Andrew Rawnsley është Shefi komentator politik i Observer
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Ç’do të thoshte Churchill për Boris Johnson?”
Boris Johnson dhe iluzioni se BE po ‘lëshon pe’
