Më 9 tetor, Turqia filloi një operacion ushtarak në veri-lindje të Sirisë për të zhdukur “terroristë” nga rajoni kufitar në lindje të lumit Eufrat dhe për të vendosur një “zonë të sigurt” që shtrihet të paktën 30 km (19 milje) në Siri për të rivendosur disa nga 3.6 milion refugjatë sirianë që pret.
Ky ishte një operacion që nuk vinte si befasi për këdo që ka parë ç’ka ndodhur në rajon në vitet e fundit.
Ankaraja e konsideron Njësinë e Mbrojtjes së Popullit kurd (YPG), një zgjatje e Partisë së Punëtorëve të Kurdistanit (PKK), e cila ka zhvilluar një fushatë të armatosur dekada të tëra kundër turqve për autonomi. Si pasojë, ajo e shikon praninë e një entiteti të kontrolluar nga YPG në kufirin e saj jugor si një kërcënim serioz për sigurinë kombëtar dhe integritetin territorial.
Presidenti i Turqisë Rexhep Tajip Erdogan ua bëri të qartë partnerëve perëndimorë të vendit të tij që në fillim se ai nuk do të lejonte në asnjë rrethanë që YPG të qëndronte nën kontrollin e Sirisë verilindore në plane afatgjata. Ai gjithashtu bëri të gjitha përpjekjet e mundshme për të bindur si Uashingtonin dhe Brukselin që të mos përdorin YPG si përfaqësues në luftën kundër Shtetit Islamik të Irakut dhe Levantit (ISIL, ose ISIS).
Sidoqoftë, të gjitha dëshirat dhe paralajmërimet e tij binin në vesh të shurdhër. Dhe, për Ankaranë, një operacion ushtarak kundër YPG në Siri u bë një domosdoshmëri e pashmangshme, çështje vetëmbrojtjeje.
Por, kur filloi operacioni, partnerët evropianë të Turqisë vepruan sikur masa ishte thjesht një veprim agresiv, impulsiv ndaj kurdëve të Sirisë.
BE jo vetëm që dënoi me forcë operacionin, por anëtarët e saj gjithashtu thirrën me shpejtësi një takim të Këshillit të Sigurimit të KB për të bërë një deklaratë të përbashkët kundër Turqisë. Megjithëse një deklaratë e tillë nuk u realizua kurrë falë kundërshtimit nga Rusia dhe SHBA, anëtarët evropianë të këtij organi bënë një deklaratë të veçantë që kritikoi Ankaranë.
Përpjekja evropiane për të qortuar Turqinë nuk u ndal këtu. Të hënën e kaluar, ministrat e jashtëm të BE u takuan në Bruksel edhe një herë për të bërë presion të mëtejshëm mbi Ankaranë. Në një deklaratë të përbashkët, ata denoncuan operacionin ushtarak të Turqisë duke pretenduar se ai “dëmton stabilitetin dhe sigurinë e të gjithë rajonit”.
Disa vende evropiane, përfshirë Francën, Gjermaninë, Mbretërinë e Bashkuar, Spanjën dhe Italinë, njoftuan se ata do të ndalonin eksportet e armëve në Turqi. Për më tepër, ata kërcënuan të vendosnin sanksione të mëtejshme ndaj Turqisë në takimin e tyre në 17-18 tetor.
Përgjigja e shpejtë e BE ndaj operacionit të Turqisë në Siri kundër YPG ekspozoi hipokrizinë e grupin me 28 anëtarë kur bëhet fjalë për mbrojtjen e “stabilitetit dhe sigurisë” së Lindjes së Mesme.
Të njëjtat vende evropiane që kohët e fundit vendosën sanksione ndaj Turqisë për të sulmuar YPG nuk shohin asnjë problem në vazhdimin e shitjeve të armëve të tyre në një vend si Arabia Saudite, i cili është përgjegjës për një luftë në Jemen që tashmë ka vrarë dhjetëra mijëra civilë.
BE ka një politikë të eksportit të armëve, Pozicioni i Përbashkët i 2008 për kontrollet e eksportit të armëve, i cili përcakton kriteret me të cilat vendet anëtare duhet të gjykojnë licencat e mundshme të eksportit, duke përfshirë respektimin e të drejtave të njeriut dhe të drejtën ndërkombëtare humanitare në vendin e destinacionit.
BE, qartë, duket se po tregon “dy fytyrat” me Arabinë Saudite dhe Turqinë.
Ata po e ndëshkojnë Turqinë për goditjen e grupit sirian , ndërsa injorojnë faktin se Arabia Saudite vazhdon luftën në Jemen.
Ata po e ndëshkojnë Turqinë për gjoja dëmtimin e “stabilitetit dhe sigurisë së të gjithë rajonit”, ndërsa injorojnë shkatërrimin e Arabisë Saudite në të njëjtin rajon duke përdorur armët e tyre.
Për dekada të tëra, Turqia u përpoq të bëhej anëtare e Bashkimit Evropian dhe për dekada të tëra u tha se nuk është aq mirë.
Nëse për ndonjë arsye Turqia është akoma e interesuar të futet në klubin evropian, mbase duhet të përpiqet të jetë më shumë si Arabia Saudite.
Nga Al Jazeera