Irakianët kanë duruar shumë.
Pas viteve të qeverisjes së dobët, populli irakian nuk ka duruar me dështimet e elitave qeverisëse për të ofruar shërbime themelore ose për të ulur papunësinë dhe korrupsionin. Dhjetëra mijëra njerëz kanë dalë në protesta në Bagdad dhe pjesë të Irakut jugor që prej javës së kaluar. Më shumë se 100 protestues janë vrarë dhe mijëra janë plagosur nga forcat e sigurisë. Stacionet e transmetimit janë sulmuar dhe platformat e mediave sociale dhe interneti janë bllokuar.
Shkalla dhe madhësia e protestave është e pashembullt, siç është edhe reagimi i dhunshëm nga qeveria e Irakut.
Kryeministri Adel Abdul Mahdi nuk ka arritur të parandalojë krizën më të keqe në Irak që kur Shteti Islamik kapi Mosulin në vitin 2014. Ai duhet të marrë përgjegjësinë dhe të sigurojë që zyrtarët përgjegjës për vrasjet në shkallë të gjerë të protestuesve të ndiqen penalisht.
Kriza e vendos Abdul Mahdi në një pozicion të pasigurt. Protestuesit dëshirojnë punë dhe shërbime, përgjegjshmëri. Në një fjalim televiziv, Ai shprehu gatishmëri për t’iu përgjigjur “kërkesave të drejta” të protestuesve por paralajmëroi se nuk kishte “zgjidhje magjike” për problemet e Irakut.
Abdul Mahdi, erdhi në detyrë në tetor 2018 si një kandidat kompromisi pasi partitë kryesore politike rivale të Irakut u mblodhën në një qeveri koalicioni dhe e emëruan atë.
Iraku ka një popullsi prej më shumë se 30 milion, e cila pritet të arrijë 50 milion në një dekadë. Më shumë se 60 përqind e Irakianëve janë nën 24 vjeç, dhe 700,000 kërkojnë punë çdo vit. Irakut i mungon infrastruktura, qeverisja e qëndrueshme dhe sektori privat për të përmbushur nevojat e popullatës së saj.
Abdul Mahdi, tashmë ka nënshkruar marrëveshje me Gjermaninë për të përmirësuar infrastrukturën e energjisë elektrike në Irak dhe ka zhvilluar lidhjet ekonomike të Irakut me fqinjët e saj.
Por sfidat me të cilat përballet janë marramendëse.
Iraku ka nevojë për ndihmë. Qeveritë perëndimore mbeten shumë të përqendruara në një përleshje të mundshme që mund të rezultojë nga një luftë midis Uashingtonit dhe Teheranit në tokën Irakiene, pa një strategji për të forcuar sovranitetin e Irakut.
Uashingtoni mund të forcojë sovranitetin e Irakut duke i mundësuar Bagdadit të krijojë marrëdhënie më të forta me vendet që mund të ofrojnë alternativa. Kjo mund të marrë formën e një harte rrugore për pavarësinë e energjisë që përfshin lehtësimin e dialogut strategjik në rrjetet e energjisë të përbashkëta dhe lidhjet e reja të tubacionit me shtetet e Gjirit dhe Jordaninë.
Ndërsa protestuesit kanë bërë thirrje për rrëzimin e klasës në pushtet, dhe madje që Kryeministri Abdul Mahdi të japë dorëheqjen, rruga e duhur nuk është një qeveri e re dhe një kryeministër i ri, dhe pasiguria e rrezikshme politike që sjell.
Përkundrazi, është një përpjekje e bashkërenduar për të përmirësuar qeverisjen dhe për të punuar për rigjenerimin ekonomik të Irakut.
Ranj Alaaldin është bashkëpunëtor në Brookings Doha Center.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Ndaloni Iranin ose ekonomia gobale do shkatërrohet”
Iraku ‘zien’, qeveria e pafuqishme për të ndalur protestat
Gjermania “shpëtimtare” edhe e Irakut
