Presidenti Donald Trump çuditërisht e mbron NATO-n.
Javën e kaluar, ai kundërshtoi presidentin francez Emmanuel Macron për The Economist, se aleancës së Atlantikut po “i ngordhtte nervi”.
Ishte një vështrim i pakëndshëm për Trump, i cili zakonisht e gjen veten në rolin e antagonistit të NATO-s.
Por Macron ka të drejtë. Problemi thelbësor i NATO-s është se aleanca ushtarake nuk pasqyron më një strategji të përbashkët. Krijuar për të luftuar një kërcënim që nuk ekziston më, përçarjet e aleancës po bëhen të pamundura për t’u injoruar.
Kur u krijua NATO në 1949, Evropa ishte e copëtuar nga Lufta e Dytë Botërore.
Pas rënies së Murit të Berlinit, Rusia trashëgoi pjesën më të madhe të territorit dhe arsenalin e BRSS, por Rusia nuk është Bashkimi Sovjetik. Ekonomia e saj përafërsisht është e barabartë me Gjermaninë.
Shpenzimet e mbrojtjes së vetëm tre prej anëtarëve të NATO-s, Francës, Gjermanisë dhe Mbretërisë së Bashkuar, janë të barabarta me shpenzimet ushtarake të Rusisë. Megjithëse Rusia mund dhe lufton në afërsi të saj jashtë vendit, ato fushata në Gjeorgji, Ukrainë dhe Siri kanë demonstruar kryesisht kufijtë e fuqisë ruse.
Fuqitë e mëdha të Evropës Perëndimore të NATO-s e dinë se nuk kanë shumë frikë nga Rusia, dhe ata po fillojnë të thonë kështu.
Macron ka deklaruar hapur se kërcënimet e vërteta për Evropën janë terrorizmi dhe migrimi masiv, kërcënime për të cilat NATO nuk ka përgjigje.
Ndërkohë që politikanët amerikanë po përpiqen më në fund të heqin dorë nga lufta kundër terrorizmit në favor të rinovimit të konkurrencës së madhe të pushtetit me Rusinë dhe Kinën, Macron kërkon të udhëheqë NATO-n në një mënyrë tjetër.
Anëtarët më të rinj të Evropës Lindore të NATO-s kanë frikë nga Rusia, megjithëse Presidenti Vladimir Putin nuk ka shumë të ngjarë të pushtojë shtetet baltike, e lëre më Poloninë.
Gjermania, importuesi më i madh në botë i gazit natyror, po vazhdon me tubacionin Nord Stream 2, duke rritur më tej varësinë e tij nga gazi natyror rus.
Turqia ka injoruar NATO-n dhe bleu sistemin e mbrojtjes ajrore të Rusisë S-400 – një problem tjetër për të cilin NATO nuk ka zgjidhje.
Por, a do të luftojnë ata për të mbrojtur një aleat kundër Rusisë?
Shumica në Francë, Gjermani dhe Itali kundërshtuan përdorimin e forcës ushtarake kundër Rusisë. Vetëm në Amerikë dhe Kanada shumica e publikut menduan se vendi i tyre duhet të luftojë Rusinë në emër të një aleati të NATO-s.
Nga ana tjetër, qytetarët anëtarë të NATO-s plotësisht presin që Shtetet e Bashkuara të luftojnë Rusinë në emër të tyre.
Po në lidhje me Kinën dhe NATO-n?
Edhe sikur NATO-ja të bashkohej kundër Kinës, 30 vitet e kaluara na kanë treguar se aleanca është rreptësisht e kufizuar në vullnet dhe aftësi për operacione “jashtë zonës”.
As ngacmimet e Trump dhe Macron nuk janë shkaku i gjallërimit të NATO-s.
As Trump dhe as Macron nuk janë kërcënimi i vërtetë për NATO-n.
Gil Barndollar, bashkë-rezidencë ushtarake në Qendrën e Universitetit Katolik të Amerikës për Studimin e Shtetit, është një bashkëpunëtor i lartë me Prioritetet e Mbrojtjes. Ai shërbeu si oficer i këmbësorisë Detare nga 2009 deri në 2016.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Detyrat’ e NATO-s tani që është 70 vjeç
‘Emri’ shkon në parlament, NATO: Dyert tona të hapura
