Nëna ime birësuese – 50 vjet më e madhe se unë, e ve dhe e pavarur – ishte e vendosur të jetonte vetëm.
Parkinsoni i saj filloi me një dridhje të lehtë .Pastaj erdhi sëmundja e zemrës dhe Parkinsoni u përkeqësua. Isha i preokupuar. Unë isha në fund të viteve 30, u martova dhe rrita tre vajza. Burri im punonte në një qytet tjetër dhe vinte në shtëpi çdo fundjavë . Përgjegjësia e të gjitha gjërave binte mbi mua. Unë shqetësohesha për nënën time gjatë gjithë kohës.
Fillova të vërej mavijosje në krahët dhe këmbët e saj. A po binte mamaja dhe nuk po më tregonte? Ajo u bë paranojake, duke pretenduar se dikush po përpiqej të futej në shtëpinë e saj. Ajo u rrëzua në kutinë e postës së fqinjit dhe humbi duke shkuar në dyqan. Ajo dukej e gatshme dhe gjente justifikime pasi kishte harruar të hiqte ushqimin pasi hante apo nuk mbante mend emrin e një kushëriri. Unë ftova fqinjë të kujdesshëm, familjarë, ndihmës të shëndetit në shtëpi dhe e dija se ishte koha e duhur . Ajo duhej të ishte me mua – me ne – familjen e saj.
Njerëzit pyesnin nëse ishim afër kur përmenda se të gjithë po lëviznim së bashku – fëmijë, kafshë shtëpiake, nëna ime, dy familje. Unë do të buzëqesha përsëri dhe ju përgjigja: “Çfarë lidhje ka? A kalojmë mirë gjithmonë bashkë? Sigurisht që po. A do të kujdesen për nënën time? Sigurisht që po “
Që nga dita kur u bashkuam, unë e dija që nëna ime ishte shumë më keq sesa e kisha lejuar veten të shoh. Ajo nuk mund të menaxhonte vetë higjienën e saj themelore. Shumica e ditëve të saj ishin akte të përsëritjes së plotë të pakuptimta. Diçka tjetër po vazhdonte. E dija para se të diagnostikohej – çmenduri.
Nëna vinte vërdallë nëpër shtëpi . Ajo endej natën, e hutuar dhe e shqetësuar. Ajo pa fytyrat e familjes së saj, “Kush janë këta njerëz?” Ajo filloi të më referohej si “Vajzë e vogël”. Unë kërkova nga familja ime të hiqja dorë nga ditëlindja e 40-të. Nuk mund të fryja qirinjtë dhe të shikoja fytyrën e nënës duke e ditur që ajo nuk e dinte kush jam. Pyeta zemrën time: “Kush jam unë nëse jo vajza e nënës sime?”
Fëmijët dhe martesa ime vuanin. Unë u tërhoqa, duke këputur këdo që i afrohej. Unë u frikësova përtej. Nuk dija si ta bëja këtë. A do të më duhej ta prishja këtë betim? A ishte nëna ime përtej kujdesit tim?
Dhe pastaj ajo ndryshoi. Një ditë të zakonshme pash nënën e cila nuk më njihte më dhe zgjidha, “Mund të mos më mbaj mend, por unë mbaj mend. Do t’i tregoj kujtimet tona.”
Kujdesi më ndryshoi. Nuk bëra dhe nuk mund të kthehesha te personi që isha më parë. Unë jam dikush ndryshe. Kam plane të reja dhe ëndrra të reja. Unë nuk jam ajo që kam qenë dhe nuk jam ako që do të jem.
Unë kam mësuar të rritem vetëm. Kam mësuar se faji, zemërimi, pakënaqësia dhe zhgënjimi do t’ju hanë të gjallë. Është e lehtë të kapesh nga drama dhe trauma.
Kam mësuar të jem një avokat i fortë për ata që i dua. Unë kam mësuar të kërkoj dhe insistoj në mbështetjen e komunitetit për nevojat e familjes time, sepse bërja e cdo gjëje vetëm është thjesht marrëzi. Kam mësuar se prindërit tanë, fëmijët dhe të varfërit kanë nevojë që ne të jemi zëri i tyre.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
110 mijë dollarë për kujdesin e fëmijëve
Pse nënat kalojnë në psikozë pas lindjes?
Presioni i lartë i gjakut në shtatzani! Kujdes
