Këtë javë, ligjvënësit rus vendosën të shtyjnë legjislacionin që synon të nxisë ndryshimet kushtetuese të shpallura në janar nga Presidenti Vladimir Putin.
Vonesa është rezultat i një fluksi propozimesh nga organizatat dhe qytetarët individual. Sugjerimet,, shumë prej tyre të çuditshme, duke filluar nga zëvendësimi i presidentit me një “sundimtar suprem” deri në kodifikimin zyrtar të nevojës për “kundër falsifikimit të historisë”, do të shqyrtohen nga një grup pune i krijuar posaçërisht.
Ky kontribut mund të duket si dëshmi e demokracisë. Në realitet, si shumë aspekte të tjera të qeverisë në Rusinë e sotme, procesi i ndryshimit nuk është gjë tjetër veçse një fasadë e zbukuruar për sistemin autoritar të Putinit. 22 ndryshimet kushtetuese të paraqitura nga Kremlin do të mbeten të njëjta në thelb: një forcim i mëtejshëm i pushtetit presidencial; heqja de fakto e të drejtës ndërkombëtare (përfshirë Konventën Evropiane për të Drejtat e Njeriut) mbi legjislacionin e brendshëm; dhe zgjerimi dramatik i një institucioni dikur të parëndësishëm, Këshilli i Shtetit, i cili mund të bëhet baza e pushtetit të Putinit.
Me pak fjalë, “reforma” kushtetuese e vitit 2020 është krijuar për të institucionalizuar statusin e synuar të Putinit si sundimtar i përhershëm.
Vota e parë parlamentare për ndryshimet kushtetuese të Putinit ishte njëzëri, si votat sovjetike për miratimin e kushtetutës së Joseph Stalinit në dhjetor 1936 ose Leonid Brezhnevit në tetor 1977.
Për t’i dhënë procesit njëfarë besueshmërie, Kremlini do të përdorë një mjet të favorizuar nga diktatorët nga Adolf Hitleri deri te Saddam Hussein: një plebishit kombëtar. Planifikimi tashmë është duke u zhvilluar në Komisionin Qendror të Zgjedhjeve.
Opozita ruse tashmë po organizon për ta kthyer plebishitin në një votë mosbesimi ndaj regjimit. Një manifest i firmosur nga më shumë se 40,000 njerëz, përfshirë udhëheqës të shquar të opozitës pro-demokracisë dhe grupeve të shoqërisë civile, po u bën thirrje rusëve të shkojnë në votime në prill dhe të hedhin poshtë atë që autorët po e quajnë “një grusht shteti kushtetues”. ”
Ka situata në jetë kur fjala kryesore bëhet fjala “Jo”, “shkroi Lev Shlosberg, një ligjvënës nga partia opozitare Yabloko dhe një nga nënshkruesit e manifestit. “Miliona vota janë të nevojshme kundër politikave të Vladimir Putin. . . . Thuaji jo Vladimir Putinit. ”
Nuk ka patur shumë plebishitë të thirrura nga regjimet autoritare, që përfunduan me humbjen e tyre. Por ekziston të paktën një precedent që u jep shpresë kundërshtarëve të Putinit: Më 5 tetor 1988, kilianët votuan në një referendum kombëtar të thirrur nga junta ushtarake për të zgjatur sundimin 15-vjeçar të Gjeneralit Augusto Pinochet edhe për tetë vjet. 56 përqind e Kilianëve kundërshtuan propozimin, duke i hapur rrugën zgjedhjeve shumëpartiake dhe kalimin në sundimin demokratik.
Shumë pak presin të njëjtin rezultat në Rusi këtë vit. Por tai, rusët kanë mundësi të zgjedhin. Siç vuri në dukje ish-ligjvënësi i opozitës Dmitri Gudkov, “do të ishte turp të mos e shfrytëzosh këtë mundësi.”
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Diktatura e fundit në Evropë” nuk mund të lihet më në hije!
“Putin i ka dhënë NATO-s një arsye për të jetuar përsëri”
“Rusia nuk mund ta zëvendësojë kurrë SHBA-në”
