Ajri i komplotit bën që të teshtijnë spiunët. Po kthehet koha e lirë, si një tornado, si një rrymë ajri që infekton edhe këtë epokë, sëmur, jo ajo meteorologjike, që bëhet e papëlqyeshme dhe e keqe, jo, ajo relativja, cronos dhe kairos – e të keqes që duhet të jetojmë ditën, e etheve të papërshkueshme, kur melankolia ngrihet në trishtim, lemeri e pashpjegueshme, të moshuarit mbyllur brenda. Ndërsa nga stereo alternative më mbetet një pyetje, për të cilën nuk kam përgjigje. Më pyetën nëse besoj në Zot? U përgjigja me një varg jo timin, nga Chico Buarque: saudada është e kundërta e lindjes së fëmijëve. Është si të përgatitësh dhomën për fëmijën e vdekur. Cila është nëna që do donit më shumë? Atë që përgatit dhomën për fëmijën që nuk do të kthehet, apo atë që përgatit dhomën për fëmijën që do të kthehet. Unë jam një ndërtues i altarit. I ndërtoj në brigjet e një humnere të errët dhe të heshtur. I ndërtoj me poezi dhe muzikë. Zjarret që ndez mbi to, më ngrohin duart dhe më ndriçojnë fytyrën./Konica.al
Në këto kohë agonie, u dashurova marrëzisht pas Rubem Alves, një intelektual brazilian që vdiq pa mbushur 80-vjeç, ishte psikoanalist, filozof, historian, poet, mësues, admirues i gatimit, pastor presbiterian dhe si teolog, ai ishte i pari që shkroi në mënyrë të thelluar mbi teologjinë çlirimtare. Më pas, u akuzua për sjellje subversive nga autoritetet kishtare presbiterianë dhe u përndoq nga regjimi ushtarak. Për këtë arsye u largua nga Brazili dhe u strehua në Shtetet e Bashkuara. Edukator, teolog, psikoanalist, por edhe (ose mbi të gjitha) poet, shkrimtar i tregimeve për fëmijë, adhurues i gatimit. Është magjistar i fjalës dhe zotëron një stil të pangatërrueshëm, shkruan Konica.al. Ka shkruar për temat që variojnë nga universet e sociologjisë, psikanalizës, filozofisë dhe teologjisë, ai që shpiku termin “Teologjia e çlirimit”. Por më shumë se gjithçka, Rubem është, siç ka theksuar Antonio Nanni: “Një stimulues i ndjesive, emocioneve, fantazive dhe arrin të zgjojë tek ata që i dëgjojnë një botë ëndrrash dhe përrallash që janë përgjumur së bashku me mbarimin e fëmijërisë tek gjithsecili prej nesh”. Ai është një nga intelektualët më të njohur dhe më të respektuar në Brazil. Autor i një krijimtarie të gjerë (bibliografia e tij rendit më shumë se 50 tituj), me një konotacion të fortë autobiografik, Alves është një nga krijuesit më mendjemprehtë të gjuhës portugeze, plasticiteti i të cilit ka prekur në tekstet e tij forma të ylberta dhe shprehje me një veçanti të rrallë dhe gjithmonë befasues.
Metafora e “ëndrrës” dhe “kopshtit” shpesh shoqërohet me temën e edukimit. Kur ëndrrat marrin formë konkrete, lind bukuria. Zarathustra thoshte, se kishte ardhur koha që njeriu të mbjellë farat e shpresës së tij më të lartë. Ky është imazhi që është formuar rreth pasionit tim për arsimin: “Unë po mbjell farat e shpresës time më të lartë, nuk po kërkoj dishepuj për të komunikuar dije, dijet tashmë enden në dispozicion të atyre që duan t’i kapin ato. Unë kërkoj dishepuj që të mbjellin shpresat e mia në to”.
Nuk ka asgjë më shqetësuese për të menduar se mësimi i përgjigjeve të duhura. Përgjigjet na lejojnë të ecim në tokë të sigurt. Por vetëm pyetjet na lejojnë të hyjmë në detin e panjohur. Kjo është arsyeja pse ka shkolla: jo për të mësuar përgjigjet, por për të mësuar pyetjet. Të edukosh është të tregosh jetën për ata që nuk e kanë parë akoma”.
Sa më shumë ta njohësh Alves, aq më shumë pyetjet shtohen, të vetëdijshëm se jeta është përgjigja që kërkon pyetja. Ata që bëjnë një pyetje edhe më të bukur, japin gjithmonë një përgjigje të mirë. Cummings: “Unë ofroj vetëm përgjigje për pyetjet që askush nuk i ka bërë”.
Rubem përdor metafora dhe histori, poezi dhe magji, merimanga dhe rrjetë merimange për t’ju folur për mësimdhënie dhe mësimnxënie, ai gjithmonë punon për të hequr, për të hequr, si të donte të na bënte të harronim”.
Mbetem i qepur pas vaksinës, shpëtim në Alves dhe për fatin e madh dhe mundësinë për ta njohur në këtë periudhë dyshuese dhe sfiduese, me dashuri dhe psikozë, këtij njeriu të madh, i cili na flet për zotin nga një shakatar dhe nuk ka frikë të deklarojë se Dekarti gabonte, thelbi i njeriut është dëshira. Fantazia krijon Arsyen. Lejoni që Bukuria, pa fjalë apo edhe katekizëm, të ungjillëzojë botën. Zoti është bukuri. Jashtë Bukurisë nuk ka shpëtim./Konica.al
Për më shumë, vizitoni: www.konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Kuptoni terrorizmin me rrënjët e modernizmit’
‘Jeta pushon së qeni qëllim dhe shndërrohet në mjet’
“Ç’t’i bësh! S’më rrihet pa shkrepur një varg”
