Djali im Brajan ishte një vjeç e gjysmë kur kishte atë që dukej si një infeksion i përsëritur i veshit të që ne besojmë se ai e kontraktuar me kopësht.
Do të trajtohej, pastrohej dhe më pas do të kthehej në normalitet menduam . Më në fund, një mjek mori një kulturë të lëngjeve që rridhnin nga veshi. Ende e mbaj mend thirrjen telefonike duke na thënë se ishte Staphylococcus aureus rezistent ndaj ilacit meticillin, ose MRSA. Unë kisha vuajtur nga shumë infeksione të baktereve “staf”, kështu që isha njohur me MRSA dhe u tmerrova kur morra lajmin. Mjeku përshkroi disa antibiotikë në përpjekje për të trajtuar infeksionin. Brajan nuk kishte ndonjë dhimbje të vërtetë, dhe simptoma e vetme ishte lëngu i trashë në vesh. Por burri im dhe unë kishim frikë, duke e ditur që me çdo përpjekje të dështuar për të kuruar infeksionin situata u bë më kritike.
Në fund e cuam Brajanin në ekipin e sëmundjeve infektive të Spitalit Universitar dhe ai u pa nga një diktor , i cili shpëtoi djalin dhe ndryshoi jetën tonë. Doktori tha që Brajan duhej të pranohej në spital, gjë që ishte e frikshme. Unë besoj se kura e parë e ilaceve ishte vancomycina e dhën përmes një seumi , jo një gjë e lehtë për një 2-vjeçar. Brajan nuk lejohej të linte dhomën e spitalit për javën që ndodhej atje, gjë që ishte e vështirë pasi mërzitej jashtë mase aty brenda Të nesërmen ishte ditëlindja e vëllait të tij më të madh dhe ne festuam në kufijtë e dhomës së spitalit.
Më është dashur të ulem me djalin ndërsa ai ishte vendosur në një makinë për një skanim CT. Unë kurrë nuk do ta harroj pamjen e tij të frikës dhe konfuzionit. Mbaj mend gjithashtu se ishte ndjerë i pafuqishëm dhe i frikësuar pasi ishte vendosur nën anestezi për një procedurë. Pas një jave, ne ishim në gjendje ta merrnim Brajanin në shtëpi, por tre herë në ditë për tre orë duhet ti bënim një serum patjetër . Vetëm kjo ishte jashtëzakonisht stresuese. Kishte një proces intensiv të sterilizimit dhe ne ishim të tmerruar që do të bënim diçka të gabuar që do ta përkeqësonte situatën. Ishte sfiduese të kesh një 2-vjeçar aktiv duke vrapuar ndërsa ishte i fiksuar në një stativ serumi ..
Pas dy javësh , Brajan u testua për të parë nëse MRSA ishte zhdukur. Për fat të keq jo, gjë që ishte dërrmuese.
Ne u përpoqëm të ishim shpresëdhënës dhe pozitiv, por ndiheshim sikur të ishim jashtë opsioneve. Mjekët na thanë që donin të provonin një ilaç të ri që mund të ndihmojë, por vunë në dukje se mund të dëmtojë organet e brendshme sepse nuk ishte bërë për fëmijë të vegjël. Ne nuk ishim tepër optimistë se do të funksiononte, por fatmirësisht, e bëri. MRSA më në fund u zhduk. Ne besojmë se paaftësia e Brajanit për të dëgjuar nga një vesh në një kohë kur fjalimi i tij po formohej, bëri që ai të zhvillonte probleme në të folur. Ai ende ka probleme me tinguj të caktuar. Unë dhe burri të dy kemi luftuar emocionalisht gjatë kësaj kohe dhe frika na la një përshtypje të qëndrueshme tek ne.
Ne jemi mirënjohës që kemi pasur një fund të lumtur. Por fëmija tjetër mund të mos jetë aq me fat.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Çfarë duhet të dini për polipet?
