«Fundi i madhështisë vjen si një vorbull tërheq me vete gjithçka që është afër saj».
Profecia e Rosencrantz në Hamletin e Shekspirit portretizon mirë rrezikun me të cilin përballet CDU gjermane, gjashtë muaj pasi Kancelarja që e mbajti atë në pushtet për 16 vjet largohet nga skena, duke siguruar stabilitetin e Gjermanisë dhe administrimin e mirë të ekonomisë.
Një epokë e gjatë i dominimit rrallë mbaron në heshtje dhe pa dhimbje. Dhe lamtumira e nënës së kombit nuk bën përjashtim.
Por fundi i afërt i epokës së Merkel gjithashtu paralajmëron një fazë të re në jetën publike gjermane: pas letargjisë dhjetë-vjeçare të shkaktuar nga siguria e kancelares së përjetshme, dhe Berlini është gati të bëhet laboratori më i madh në Evropë .
Disa ngjarje, javët e fundit, kanë ndryshuar rrënjësisht situatën e vendit.
Ndaj CDU ka rënë në nivelet më të ulëta të të gjitha kohërave.
“Skandali i maskave”, i cili detyroi tre deputetë Kristian Demokratë të japin dorëheqjen dhe, mbi të gjitha, zbuloi një dëm të komisioneve të lobimit.
Më në fund, kërkesa publike për falje ndaj vendit të Angela Merkel, i cili duhej të kthehej në mbyllje për Pashkën, i menduar keq: mea culpa ishte një veprim i ndershëm dhe i guximshëm, por një shenjë e dobësisë strukturore.
Gjithashtu sepse pasohet nga një heshtje që tradhton mungesën e planeve dhe dorëheqjen.
Në fakt, dështimi themelor i qeverisë gjermane dhe Landeve gjermane në luftën kundër pandemisë është sfond i përbashkët për tre ngjarjet: një rritje në infeksione dhe vdekje, kaos në masa, grindje të furishme midis kancelares dhe kryeministrave të landeve.
Pasojat në politikën gjermane janë tërmete të mirëfillta.
Për herë të parë u shfaq mundësia e një koalicioni “semafor” midis të Gjelbërve, Spd (të kuqtë) dhe liberalëve (të verdhë), tani gjithashtu qëndron mbi sondazhet kombëtare, me CDU-CSU të shembur me 25% / 28% të qëllimeve të votimit.
Hipoteza e një qeverie pa Bashkimin nuk është më e pamundur dhe as e largët.
Boshllëku që Merkel lë nuk mund të mbyllet.
Kampi konservator është i përçarë se kush duhet të nisë në betejën për kancelarinë në zgjedhjet e shtatorit: për Rhenish, Armin Laschet, dhe Markus Söder.
Edhe Merkel duket se nuk anon më nga Laschet, i cili gjithashtu dëshiron të jetë në vazhdimësi me drejtimin e saj centrist dhe të moderuar.
Në një intervistë televizive të parë nga miliona gjermanë, kancelarja e sulmoi atë personalisht, duke e treguar atë si një nga kryeministrat rajonalë që injoroi masat kufizuese të rëna dakord midis saj dhe krerëve të landeve.
Problemi është se as Markus Söder nuk është garanci e fitores.
Epoka e Merkel, e cila shënoi nga jashtë triumfin e Gjermanisë si një fuqi eksportuese botërore, përbrenda u karakterizua nga dinamizëm politik dhe vetëkënaqësi thelbësore që injoroi sfidat vendimtare të tilla si dixhitalizimi dhe një axhendë e guximshme e gjelbër.
Sfidat tani po trokasin në derë.
Për më tepër, Gjermania duhet të ndryshojë disi marrëdhëniet transatlantike së bashku me Evropën, në dritën e paktit të ri të ofruar nga administrata e Biden.
CDU-CSU nuk duket se ka drejtim strategjik për t’i zgjidhur ato.
Merkel ishte imazhi qetësues dhe e denjë e kësaj epoke, e gatshme për të zgjidhur probleme të mëdha.
Protagonistë të rinj shfaqen në horizont, para së gjithash të Gjelbrit që mund të mburren me 40 vjet histori në ekonominë e gjelbër dhe të paraqiten si interpretuesit më të besueshëm të modernitetit të ri.
Çdo gjë mund të ndodhë në Gjermani.
Përkthyer dhe përshtatur nga Corriere Della Sera/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
BE dhe COVID-19: Më mirë vonë se kurrë!
Askush nuk po e dëgjon Merkelin!
Femrat që ‘sundojnë’ Evropën
