Këtë javë pashë makthin tim të parë për luftën. Në ëndërr, u zgjova dhe zbulova se Rusia kishte sulmuar qytetin tim të lindjes, Kievin: nuk kishte lidhje interneti dhe asnjë mënyrë për të mësuar se çfarë kishte ndodhur.
E pata këtë ëndërr të mërkurën, natën në të cilën – sipas inteligjencës perëndimore – Rusia kishte shumë gjasa të fillonte sulmin e saj ndaj Ukrainës. Gjatë muajve të fundit, ne ukrainasit sigurisht që kemi shqyrtuar skenarë dhe plane të ndryshme emergjente, por kryesisht kemi mbajtur qetësinë.
Por kur SHBA, Britania e Madhe dhe dhjetëra shtete të tjera evakuuan ambasadat e tyre nga kryeqyteti, u ndje ndryshe.
Titujt e lajmeve thonë se përparimi i Rusisë do të fillojë me një sulm ndaj Kievit. Që ka kuptim. Nëse Moska dëshiron të marrë kontrollin e vendit tonë, do të dëshirojë të thyejë qetësinë dhe vendosmërinë e një elite politike, mediatike dhe biznesi, e cila vitet e fundit ka jetuar një jetë krejtësisht normale evropiane pa pasur nevojë të mendojë shumë për luftë milje larg në kufijtë tanë në rajonin e Donbasit.
Presidenti ynë, Volodymyr Zelenskiy, deklaroi se e mërkura – dita e supozuar e sulmit – duhet të ishte një ditë kombëtare uniteti.
Kanalet televizive (kryesisht në pronësi të oligarkëve dhe kundërshtarëve të presidentit) shfaqnin programe të drejtpërdrejta me fytyra të njohura nga të gjithë rrjetet. Disa njerëz talleshin me të gjithë idenë, por për mua funksionoi. “Dita e tmerrshme” e parashikuar e Ukrainës, në fakt, ndihej si një festë: burimi im në Facebook ishte plot me zemra me ngjyrat tona kombëtare, që uronin për paqe.
Por kjo ishte kryesisht iluzion. 150,000 trupa ruse janë vendosur në kufirin tonë.
Ushtria jonë është në gatishmëri të lartë, por për pjesën tjetër të popullsisë, gjithçka që lidhet me këtë inkursion të mundshëm përbën sfondin e asaj që është ende një lloj jete e zakonshme.
Frika është e pashmangshme, por paniku është i pakuptimtë.
Ky refuzim për të ndryshuar jetën tonë nuk lind nga kokëfortësia apo pakujdesia, as fatalizmi apo mosbesimi ndaj burimeve perëndimore. Ne e dimë se ajo që do të vijë mund të jetë afatgjatë dhe ne duhet të ruajmë normalitetin dhe të ruajmë forcën tonë.
Në një skenar të rastit më të mirë, alarmet e kërcënimit mund të zhvendosen çdo javë.
Në rastin më të keq, mund të ndodhë një inkursion ushtarak në shkallë të plotë dhe luftimet mund të zgjasin me muaj ose vite.
Ukraina është rreth dy herë e gjysmë më e madhe se MB. Terreni është i vështirë: edhe një forcë e frikshme si Rusia nuk mund ta përballojë brenda natës. Dhe 57% e ukrainasve thonë se janë gati të rezistojnë – edhe ky numër po rritet.
Në fillim të javës, parlamenti rus i bëri thirrje Putinit të njohë pavarësinë e Republikave Popullore të Donetskut dhe Luhanskut, të cilat shihen gjerësisht si të qeverisur nga përfaqësuesit e Kremlinit, gjë që ai deri më tani ka hezituar ta bëjë zyrtarisht.
Nëse Rusia do të shkonte përpara, do të kishte pasoja të tmerrshme për marrëveshjet e Minskut – marrëveshja e paqes e nënshkruar në 2014-15. Aksioni ushtarak në shkallë të plotë do të fokusohej në Donbas, por kaosi do të shkaktohej në të gjithë vendin.
Dje, në përvjetorin e shtatë të marrëveshjes së Minskut dhe ndërsa Këshilli i Sigurimit i OKB-së diskutoi këtë çështje dhe sekretari amerikan i shtetit, Antony Blinken, sfidoi Rusinë të bënte një deklaratë të qartë se nuk do të pushtonte, predha artilerie thuhet se goditën të paktën 30 qytete në anën e Donbasit të kontrolluar nga qeveria ukrainase, duke dëmtuar një çerdhe dhe duke plagosur tre persona.
Në mënyrë të parashikueshme, rusët në OKB akuzuan Ukrainën për sulmin.
Perëndimi nxitoi t’i quajti granatimet një “flamur të rremë”, duke dënuar një operacion që dukej një përpjekje për të ofruar një bazë të rreme për një sulm rus.
Pra, çfarë do të ndodhë tani?
Kjo nuk varet vetëm nga vendimmarrja e Putinit (dhe ia vlen të kujtojmë se edhe pse një taktik, ai nuk është strateg i keq), por edhe parandalimi dhe shkalla e përgjigjes nga Ukraina dhe pjesa tjetër e botës.
Mësimi që mund të marrim nga pushtimi i Krimesë dhe Donbasit në 2014 ishte se perceptimi i dobësisë vetëm sa i përkeqësoi gjërat.
Për të ndaluar Rusinë, ukrainasit duhet të tregojnë, për aq kohë sa të jetë e mundur, se ne jemi të pamposhtur.
Fillimi i një lufte në shkallë të plotë mund të mos jetë aq i dukshëm sa një sulm dramatik në Kiev, ose avancimi i tankeve ruse përgjatë kufirit.
Në vend të kësaj, mund të jenë ata miliona ukrainas që banojnë në Donbas ata që vuajnë më së shumti.
Krahasuar me këtë, pasiguria dhe frika që ndiejmë në Kiev është diçka me të cilën thjesht duhet të jetojmë.
Nataliya Gumenyuk është një gazetare ukrainase e specializuar në çështjet e jashtme dhe raportimin e konflikteve dhe autore e Lost Island: Tales from the Occupied Crimea.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Duhet të lini menjëherë Ukrainën!”
