Disa vite më parë, gjatë një paneli diskutimi mbi politikën e kujtesës në një universitet në një vend gjermanishtfolës, e quajta presidentin rus Vladimir Putin “politikanin më të fuqishëm fashist në botë”.
Më pas, organizatorët më thanë se etiketa që i vendosa liderit të Kremlinit ishte “e tepërt”, edhe pse Rusia në atë kohë kishte pushtuar tashmë Krimenë dhe kishte filluar një luftë në rajonin lindor të Ukrainës Donbas.
Unë u befasova jo aq shumë nga komenti i organizatorëve sesa nga mënyra se si e bënë atë.
Ata dukeshin vërtet të turpëruar, sikur të kisha thënë diçka të turpshme.
Bombat e para ruse që u hodhën në Ukrainë më 24 shkurt, vërtetuan fjalët e mia.
Fatkeqësisht, fashizmi i Putinit ishte bërë aq i pranuar nga elitat financiare dhe politike perëndimore, saqë nuk ndiheshin rehat të denonconin publikisht më herët: Ishte “shumë” derisa ishte “shumë vonë”.
Putin jo vetëm që mohon të drejtën e ukrainasve për të ekzistuar, por gjithashtu kontrollon një makineri propagandistike që ka shpallur qëllimin e tij gjenocidal për të eliminuar ukrainasit si të tillë.
Për më tepër, ai ka në dispozicion një shtet që është gati të ekzekutojë fantazitë e tij gjenocidale dhe të shfarosë ukrainasit sepse mendon se ata nuk duhet të ekzistojnë.
Sikleti i Perëndimit për ta quajtur Rusinë e Putinit fashiste i ka rrënjët në sfondin e tij psiko-historik.
Të përdorësh këtë term do të thotë të shkelësh vendin e paprekshëm të rezervuar për të keqen e fundit në kujtesën kolektive të Evropës së pas Luftës së Dytë Botërore, bashkimi politik i së cilës bazohet në përgjegjësinë e përbashkët për trashëgiminë e Holokaustit.
Niveli i vuajtjeve të shkaktuara nga nazizmi në të gjithë kontinentin ishte i pakuptueshëm dhe i vështirë për t’u shpjeguar në terma thjesht racionalë.
Në imagjinatën publike, nazizmi është perceptuar si një e keqe metafizike dhe jo një projekt politik.
Mësimi i Hannah Arendt nuk është mësuar: ndërtimi i makinerisë së vrasjeve masive mund të jetë gjithashtu një punë e zakonshme e përditshme.
Kjo është pikërisht arsyeja pse “kurrë më” e Evropës nuk funksionoi, duke lënë vetëm “përsëri” të mbetur sot.
Nuk është rastësisht që Kremlini zgjodhi të përdorë “denazifikimin” dhe “çmilitarizimin” për të justifikuar luftën e tij kundër Ukrainës.
Duke u paraqitur si fituesi kryesor mbi Gjermaninë naziste dhe duke neglizhuar rolin vendimtar të luajtur nga shtetet e tjera ish-sovjetike, në radhë të parë Ukraina dhe Bjellorusia, Rusia po përpiqet të kompensojë humbjen e saj në Luftën e Ftohtë.
Shtrembërimi kryesor ideologjik i Kremlinit është ripërdorimi i retorikës që i referohet humbjes së nazizmit në mënyrë që të legjitimojë diktaturën e tij fashiste.
Rusia e Putinit ka qenë një partner dhe pikë referimi për forcat në të gjithë spektrin politik perëndimor.
Për populistët e krahut të djathtë dhe qeveritë autoritare, që nga Marine Le Pen në Francë te kryeministri hungarez Viktor Orbán, regjimi i Putinit ka qenë gjithmonë një aleat i natyrshëm ideologjik dhe një burim parash.
Udhëheqës të tillë dënuan zyrtarisht pushtimin e Rusisë në Ukrainë dhe ranë dakord të pranonin refugjatët ukrainas duke ruajtur qëndrimin e tyre anti-imigrues, por kanë kundërshtuar sanksionet ekonomike ose bojkotin e energjisë ruse.
Ndërkohë, e majta perëndimore, ra viktimë e narcizmit dhe fetishizmit dogmatik të saj. Të sfiduar nga lufta e paprovokuar e agresionit të Rusisë, shumë nga e majta kanë përqafuar një “të dyja palët janë fajtore” në argumentin e Donald Trump, duke akuzuar NATO-n dhe Shtetet e Bashkuara për shkaktimin e konfliktit.
Por nuk ishte e djathta ekstreme apo e majta ekstreme e Perëndimit që ndihmoi në forcimin e regjimit fashist të Rusisë.
Ishin qendrat politike dhe elitat financiare të demokracive liberale që pompuan asetet në sistemin mafioz-kapitalist të Kremlinit – dhe u korruptuan prej tij.
Edhe kur Putini e ktheu politikën ruse në një “operacion special” dhe autorizoi vrasje politike, censurë shtetërore, manipulime zgjedhore, shtypje sistematike dhe pushtime ushtarake të vendeve të tjera, establishmenti liberal perëndimor, pavarësisht “vlerave” që pretendon të mbështesë.
Por nuk ishte e djathta ekstreme apo e majta ekstreme e Perëndimit që ndihmoi në forcimin e regjimit fashist të Rusisë.
Ishin qendrat politike dhe elitat financiare të demokracive liberale që pompuan asetet në sistemin mafioz-kapitalist të Kremlinit – dhe u korruptuan prej tij.
Edhe kur Putini e ktheu politikën ruse në një “operacion special” dhe autorizoi vrasje politike, censurë shtetërore, manipulime zgjedhore, shtypje sistematike dhe pushtime ushtarake të vendeve të tjera, establishmenti liberal perëndimor, pavarësisht nga “vlerat” që pretendon të mbështesë, e normalizoi atë.
Sulmi i Rusisë ndaj Ukrainës sugjeron pse trupi i Leninit, të cilin Putin e fajëson për krijimin e Ukrainës moderne, ende qëndron në mauzoleumin në Sheshin e Kuq të Moskës.
Revolucioni ka qenë gjithmonë makthi më i keq i regjimit të Putinit dhe udhëheqësi i pavarrosur i Revolucionit të Tetorit dëshmon për detyrën e papërfunduar të përmbysjes së perandorisë ruse.
Nëse lufta aktuale e shkëput Rusinë përfundimisht nga tradita e saj imperialiste shekullore, atëherë Lenini, gati një shekull pas vdekjes së tij, më në fund do të ishte në gjendje të kishte paqe të përhershme.
Vasyl Cherepanyn është Drejtues i Qendrës Kërkimore të Kulturës Vizuale në Kiev dhe organizator i Bienales së Kievit, një forum ndërkombëtar për artin, dijen dhe politikën.
Burimi: Project Syndicate
Përkthyer dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Çfarë e mban ende ‘ndezur’ konfliktin Rusi-Ukrainë?
