Gjeopolitika është e pamëshirshme.
Vladimir Putin është dëshmitar i kësaj pasi trupat e tij sapo kanë pësuar një pengesë në Ukrainë, pasi janë të detyruar të tërhiqen në rajonin e Kharkiv nën presionin e forcave të Kievit. Dhe ndërsa samiti i Organizatës së Bashkëpunimit të Shangait i mbajtur në Samarkand, Uzbekistan, sigurisht i dha atij mundësinë për një foto të ngrohtë– në prani të presidentit kinez Xi Jinping – por homologët e tij nuk ishin bujarë me mbështetjen e tyre.
Kreu i Kremlinit duhej të pranonte të merrte parasysh “shqetësimet” e Kinës në lidhje me një konflikt që po ndikonte në mënyrë indirekte ekonominë e saj.
Partneriteti i lidhur në Pekin nga të dy vendet në prag të pushtimit të Ukrainës po vihet në provë. Kryeministri indian Narendra Modi ishte edhe më i drejtpërdrejtë me presidentin rus, duke thënë se “epoka e sotme nuk është e luftës”. Putin u përgjigj se dëshiron që kjo luftë të përfundojë “sa më shpejt të jetë e mundur”, përpara se të thoshte të kundërtën para shtypit rus pak më vonë.
Edhe nëse fati i luftës është larg të qenit i vulosur në Ukrainë, situata e keqe në të cilën ndodhet Moska nuk ka kaluar pa u vënë re.
Kryeministri i Armenisë, Nikol Pashinyan, e mësoi këtë kur kërkoi pa sukses zbatimin e nenit 4 të Organizatës së Traktatit të Sigurisë Kolektive (CSTO) – që e lidh vendin e tij me Rusinë, si dhe me Bjellorusinë, Kazakistanin, Kirgistanin dhe Taxhikistanin – pas luftimeve me forcat e armatosura të Azerbajxhanit.
Putin thjesht u bëri thirrje palëve ndërluftuese që të respektojnë një armëpushim.
Ditët e fundit, presidenti rus ka treguar edhe një herë ngurrimin e tij për t’u dhënë fund përplasjeve po aq vdekjeprurëse kufitare midis Kirgistanit dhe Taxhikistanit, duke predikuar diplomaci, e cila nuk ekziston në fjalorin e tij në lidhje me Ukrainën.
Thirrjet e tij për zgjidhjen e mosmarrëveshjeve “ekskluzivisht me mjete paqësore” vetëm kanë theksuar kufijtë e CSTO-së, e cila megjithatë synon ta bëjë Moskën garantuese të sigurisë në Euroazinë post-sovjetike.
Për ironi, pakti i organizatës, i cili është modeluar sipas NATO-s, u zbatua për herë të parë në Kazakistan në fillim të këtij viti. Më 14 shtator, Xi i bëri vizitën e tij të parë jashtë vendit që nga pandemia.
Për gati 15 vjet, që nga ndërhyrja ruse në provincat separatiste të Gjeorgjisë, Putin ka shumëfishuar lëvizjet e tij të pushtetit, nga Siria në Libi, ndërsa ndikimi rus është rritur edhe në Afrikë. Ky aktivizëm i nënvlerësuar prej kohësh i ka fituar ‘zotit’ të Kremlinit një prestigj.
Pengesat e pësuara në Ukrainë, forcimi i pavullnetshëm i NATO-s i shkaktuar nga ky agresion, aleanca midis fuqive të mëdha “revizioniste” që balancohen dukshëm në favor të Kinës, ose largimi i vazhdueshëm nga Evropa Perëndimore i përshpejtuar nga sanksionet, përbëjnë të gjitha një kthim të dhimbshëm në realitet.
Burimi: Le Monde
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Çelësi” për humbjen e Putinit? Rusët që janë kundër luftës!
“Ballkani e kupton më mirë se çdokush luftën në Ukrainë”
