Turqia duket se ka shkuar shumë larg në marrëdhëniet e saj jo të lehta me Perëndimin.
Presidenti Recep Tayyip Erdogan mund të ketë dështuar të kuptojë se sa shumë ndryshoi bota pas pushtimit të Ukrainës nga Rusia.
Refuzimi i vazhdueshëm i Ankarasë për të ndezur dritën jeshile për anëtarësimin e Suedisë dhe Finlandës në NATO ka shkaktuar zhgënjim në Uashington, si dhe në Evropë.
Po ashtu i kanë zhgënjer dhe lojërat e saj me Moskën, duke lejuar Rusinë të anashkalojë sanksionet perëndimore.
Të gjithë e dinë tani se numri i madh i mikroçipëve të importuar nga Turqia në muajt e fundit nuk është rezultat i rritjes së prodhimit industrial turk.
Zbulimet e bëra nga ish-sekretari amerikan i shtetit, Mike Pompeo në librin e tij të ri, ndërkohë, kanë hedhur dritë mbi zhvillimet në qendrat vendimmarrëse amerikane përballë Erdoganit përpara luftës në Ukrainë.
Tashmë kishte shumë zhgënjim me liderin turk për Sirinë, por edhe për lidhjet e tij me forcat ekstreme islamike.
Duket se edhe në Pentagon – tradicionalisht mbështetësi më i madh i Erdoganit – kishte nga ata që thjesht hoqën dorë nga përpjekjet për ta mbrojtur atë.
Kjo nuk do të thotë se Turqia nuk ka më apologjetë dhe aleatë.
Dhe Erdogani po ua vështirëson punën. Do të thotë shumë, kur The Economist – e cila gjithmonë anon nga Turqia – ushtron një kritikë kaq të ashpër ndaj liderit turk.
Megjithatë, çfarë do të thotë e gjithë kjo për Greqinë? Qeveria beson se do të ketë një periudhë qetësie deri në zgjedhje në të dy vendet.
Natyrisht, ka pasur garanci për këtë qëllim si nga burime evropiane ashtu edhe nga ato amerikane.
Nga ana tjetër, megjithatë, Turqia vazhdon narrativën e saj me deklarata dhe vendime nga këshilli i saj i sigurisë. Analistët kanë filluar të pyesin nëse lëvizjet si publikimi i një videoje nga një industri shtetërore e mbrojtjes që tregon një dron që sulmon një ishull grek është vetëm një lëvizje e rastësishme apo një përpjekje e qëllimshme për të krijuar një atmosferë të caktuar edhe brenda Turqisë.
Ajo që është e sigurt është se ne po flasim për një Turqi ndryshe nga ajo që ishte gjatë krizës së Imias të vitit 1996 ose në vitin 1974. Është një Turqi që është në një trajektore të qartë antiperëndimore dhe është shumë antiamerikane. Ne po flasim gjithashtu për një Erdogan që sheh armiq kudo, por gjithashtu e konsideron veten të barabartë me Joe Biden të Amerikës, Olaf Scholz të Gjermanisë dhe Vladimir Putin të Rusisë.
Dhe ne po flasim gjithashtu për një Perëndim që ngadalë – dhe me shumë vonesë – po fillon ta shikojë realitetin e ri.
Burimi: Gazeta greke Kathimerini
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Tensionet Turqi-Greqi mund të shkaktojnë përçarje në NATO”
‘Ndarja’ e Turqisë nga Perëndimi, aspak e papritur
