Si qeveria e Boris Johnson dhe Bashkimi Evropian mashtrojnë njëri-tjetrin. Ata janë shumë larg në lidhje me Brexit.
Të dyja palët duhet të përpiqen të ecin përpara, sepse pasojat e të mos folurit do të jenë serioze, dhe jo vetëm për Britaninë, fajtorin kryesor.
Në vendimin për t’u larguar deri më 31 tetor, qeveria e Johnson tashmë ka përqafuar praktikisht idenë e një Brexit pa marrëveshje. Ai e di se duhet të duket e hapur për bisedime.
Parlamenti është kundër mosveprimit. Por bisedimet që prodhuan një kompromis të ri mund të kërcënojnë kohezionin e qeverisë së Mbretërisë së Bashkuar dhe të BE-së. Asnjëra palë nuk është e etur për këtë.
Të dyja palët sillen sikur nuk ka vend për diskutim midis tyre. Por Johnson duhet të dijë se retorika optimiste mund të mos jetë e mjaftueshme për të ndaluar recesionin dhe për ta mbajtur Mbretërinë e Bashkuar së bashku. Dhe rreziqet e mosmarrëveshjes nuk kufizohen vetëm në Mbretërinë e Bashkuar, por në pjesë të rëndësishme të BE-së.
Edhe qeveria e Johnson ende pretendon se dëshiron një marrëveshje. Kështu vepron edhe BE-ja.
Ata duhet të gjejnë një mënyrë për të zhvilluar bisedimet që secili thotë se duan të zhvillojnë, por që secili pretendon se tjetri po e bën të pamundur.
Downing Street tha të martën se Johnson “dëshiron të takojë liderët e BE dhe të negociojë një marrëveshje të re”. Pak a shumë në të njëjtën kohë BE tha që dëshiron të flasë “nëse Britania e Madhe dëshiron të sqarojë pozicionin e saj me më shumë detaje”.
Këtu ka qasje shumë të ndryshme, si dhe qëllime shumë të ndryshme. Megjithatë, nëse fjalët e tilla kanë kuptim, do të thotë që të dyja palët duan bisedime që mund t’i shpëtojnë ata nga Brexit pa marrëveshje.
Pyetja në të gjithë këtë për Johnson është nëse ai ka ndonjë skenar, që mund ta mbajë partinë e tij së bashku, të fitojë një shumicë në parlament dhe t’i mundësojë atij të pretendojë një përparim që ofron një trampolinë për një fitore zgjedhore.
Kjo është një pyetje shumë e madhe, veçanërisht nën presionin e afatit të 31 tetorit.