Ndërkohë që udhëheqësit e rinj po marrin përsipër institucionet thelbësore të Bashkimit Evropian, shenjat e para nuk janë premtuese, dhe veçanërisht ato që vijnë nga Parlamenti Evropian.
BE po kalon këtë proces, ndërkohë që përballet me sfidat e njohura të brendshme dhe të jashtme: presione demografike, sociale dhe ekonomike.
Europa është më shumë një tabelë shahu gjeopolitike mbi të cilën po luajnë fuqitë globale sesa një lojtar më vete.
E megjithatë, në një kohë kur BE-ja dëshpërimisht duhet të jetë në gjendje të veprojë në mënyrë efektive, dhe ka nevojë të madhe për një vizion realist, nuk po ndodh diçka e tillë.
Ky është mesazhi i procesit të konfirmimit për presidentin e ri të Komisionit Evropian, një proces që filloi në fillim të korrikut, kur Këshilli Evropian emëroi Ursula von der Leyen për postin. Ajo posedon shumë pika të forta, por për Parlamentin Evropian, nominimi i von der Leyen ishte i padëshirueshëm, sepse emri i saj nuk ishte në listën e kandidatëve që ai kishte paralajmëruar.
Sipas sistemit të ashtuquajtur Spitzenkandidaten të Parlamentit Evropian, Këshilli Evropian duhet të emërojë “kandidatin kryesor” nga grupi politik që fiton shumicën e vendeve në zgjedhjet evropiane. Ky proces u hartua para zgjedhjeve të vitit 2014 si një mënyrë për të dhënë më shumë ndikim për Parlamentin Evropian sesa përcaktonin traktatet e BE-së.
Kur u zhvillua sistemi Spitzenkandidat, Parlamenti u mbizotërua nga dy grupime politike: Partia e Popullit Evropian, dhe Socialistët dhe Demokratët. Sot, ato dy grupe të kombinuara nuk kanë shumicë. Përkundrazi, asnjë grup i vetëm nuk mban më shumë se 24%.
Von der Leyen u zotua të mbështesë iniciativat që do të rrisin fuqinë e Parlamentit Evropian, përfshirë sistemin Spitzenkandidaten. Më e rëndësishmja, ajo premtoi të ndihmojë përpjekjet e eurodeputetëve për të siguruar të drejtën e rezervuar tani nga traktati për Komisionin, për të filluar legjislacionin.
Kjo e drejtë është një gur themeli i bilancit institucional të pushtetit aktual të BE-së.
Megjithatë Parlamenti Evropian është i pakënaqur.
Parlamenti Evropian ka fituar fuqitë e tij të tanishme duke i dhënë rëndësi mënyrës së tij dhe traktateve. Por tani, Parlamenti duhet të fillojë të tregojë një udhëheqje të vërtetë.
Dhënia e më shumë autoritetit të Parlamentit Evropian, në kurriz të Këshillit dhe veçanërisht Komisionit, vetëm do të dobësojë më tej aftësinë e BE-së për të zhvilluar dhe zbatuar politikë, ndërkohë që zhvendos balancën e brishtë dhe themelore institucionale të pushtetit.
Parlamenti Evropian duhet t’i ofrojë BE-së vizion dhe drejtim shumë të nevojshëm.
Evropa ka nevojë për liderë. Parlamenti Evropian mund të jetë një udhëheqës i tillë, por udhëheqja e mirë kërkon modesti, sakrificë, dhe, mbi të gjitha, një gatishmëri për të vendosur interesat e Evropës përpara të vetvetes.
Ana Palacio është ish-Ministre e Punëve të Jashtme të Spanjës dhe ish-Zëvendës Presidente e Lartë dhe Këshilltra e Përgjithshme e Grupit të Bankës Botërore. Ajo është një pedagoge në Universitetin Georgetown.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Merkel në krye të Komisionit Europian do të ishte ëndërr”
2019, viti i humbjeve të mëdha për Evropën…
“Turqia nuk mund të bëhet anëtare e BE”
