Para pesëdhjetë vjetësh, Kina ishte në trazira.
Mao kishte nisur Revolucionin Kulturor për të çrrënjosur kundërshtimin në parti dhe për të pastruar shpirtin politik të vendit, duke përdorur fuqinë e masave. Do të zgjaste një dekadë dhe do të merrte mbi një milion jetë; 36 milionë njerëz u përndoqën, përfshirë babanë e Xi Jinping, i cili më parë kishte qenë një udhëheqës i lartë. \
Presidenti aktual u denoncua vetë dhe kaloi vite duke jetuar në varfëri të zymtë rurale.
Nuk është për t’u habitur, Xi ka folur ashpër për Revolucionin Kulturor në të kaluarën. Megjithatë shumë tani shohin jehonë në rritje të epokës.
Pleqtë komunistë që i mbijetuan katastrofës kërkuan të kapnin fuqinë e udhëheqësit përmes konsensusit dhe konventave të reja.
Sipas atyre, Xi pritet të japë dorëheqjen si sekretar i përgjithshëm i partisë – roli që i jep atij pushtet të vërtetë – vjeshtën e ardhshme, pas 10 vitesh.
Por pasardhësit e supozuar janë lënë mënjanë ose janë rrëzuar, dhe çmontimi i kufijve të mandatit për presidencën, pozicioni i tij tjetër, ishte një shenjë e qartë që ai planifikon të vazhdojë.
Armiqësia e hapur ndaj ndikimeve të huaja po rritet.
Një kult i personalitetit po lulëzon; tekstet e reja mësimore shkruajnë se “gjyshi Xi Jinping është kujdesur gjithmonë për ne …”
Kthesa e Kinës drejt shtypjes së shtuar është përshpejtuar.
Shtypja – mbi shoqërinë civile, fenë, akademinë, mbrojtjen e autonomisë dhe pakicave të Hong Kongut, veçanërisht ujgurët – shkoi më tej dhe më shpejt se çdokush priste.
Tani po zgjerohet në zona nga të cilat partia ishte tërhequr kohë më parë. Javët e fundit janë parë një valë sulmesh ndaj gjithçkaje, nga firmat e mëdha të teknologjisë tek aktorët dhe yjet e estradës, tek mësimet private.
Fëmijët do të lejohen të kalojnë vetëm tre orë në javë në lojëra online. Shërbimet e udhëtimit janë nën presion.
Dhe një komitet i partisë kryesore njoftoi se Kina duhej të rregullonte “të ardhurat tepër të larta” për të siguruar “prosperitet të përbashkët” – duke sugjeruar një kthesë thelbësore drejt rishpërndarjes.
Disa nga këto masa, sado të papërpunuara dhe të gabuara, synojnë probleme reale që duhet të adresohen, të tilla si hendeku i madh midis të pasurve dhe pjesës tjetër, fuqia monopole dhe përdorimi i pakapërcyeshëm i të dhënave nga firmat teknologjike.
Të marra më vete, të paktën disa prej tyre do të duken tërheqëse për shumë në Kinë.
Por së bashku, ato pasqyrojnë vendosmërinë për të pohuar autoritetin e partisë në shoqëri, kulturë dhe ekonomi private (si dhe motivime të tjera të tilla si shqetësimet demografike).
Një editorial në faqen e internetit të People Daily u zotua për “angazhimin e palëkundur” të qeverisë ndaj sektorit privat.
Xi është gjithashtu një njeri i fortë dhe ka hyrë me sukses në ndjenjat publike për të zgjeruar fuqinë e tij dhe për të promovuar ideologjinë.
Por ndryshe nga Helmisti i Madh ai nuk ka oreks për përçarje – vetëm rregull dhe kontroll.
Kjo nuk do të thotë se qasja e Xi është pa rrezik: megjithëse kontrolli i tij duket i hekurt, disa pyesin nëse goditja e gjithçkaje mund të krijojë paqëndrueshmëri në afat të gjatë.
Akoma më pak do të thotë se kjo është e mirë për Kinën. “Më mirë se Revolucioni Kulturor” është një fije shumë e hollë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
70 vitet e progresit të Kinës
“Diplomacia: art i frenimit të pushtetit”
“Kina e Xi Jinping mund t’ia arrijë ku Bashkimi Sovjetik ka dështuar”
