Asgjë në politikë nuk është aq e rrezikshme sa një populist në telashe – përveç nëse janë dy populistë në telashe.
Sot kemi Boris Johnson të Britanisë dhe Vladimir Putin të Rusisë, të dy me vlerësime në rënie të popullaritetit dhe që të dy kanë nevojë të dëshpëruar për një shpërqendrim.
Nuk ka shpërqendrim aq tërheqës sa lufta.
Lufta në të gjithë rajonin e Donbasit të përfshirë nga konflikti të Ukrainës tani thuhet nga strategët perëndimorë se është e pashmangshme. Presidenti Biden pret qartë që Rusia “të hyjë” në Ukrainë. Shefi i shtabit të mbrojtjes së Mbretërisë së Bashkuar, Tony Radakin, tha se një pushtim rus mund të shkaktojë konflikt në një shkallë “të paparë në Evropë që nga Lufta e Dytë Botërore”.
Por çfarë lidhje ka kjo me Britaninë?
Më kujtohet vizita në Moskë në vitin 1992 pas rënies së Bashkimit Sovjetik, kur çdo ekspert rus thoshte të njëjtën gjë: Perëndimi mund të ketë fituar luftën e ftohtë, por mbi të gjitha mos e poshtëroni Rusinë. Mos bëni atë që iu bë Gjermanisë në 1919. Boris Jelcin i Moskës iu lut perëndimit që të mos e shtynte NATO-n në kufijtë e Rusisë. Do të rrezikonte, tha ai, “flakët e luftës të shpërthenin në të gjithë Evropën”.
Perëndimi e injoroi këtë këshillë. Udhëheqësit e NATO-s festuan fitoren, duke rekrutuar anëtarë drejt lindjes përmes Polonisë, Republikës Çeke, Hungarisë dhe shteteve baltike.
Rezultati ishte i parashikueshëm. Në vitin 1999, Vladimir Putin mori pushtetin me një biletë populiste, patriotike. Për ish-ambasadorin e Britanisë në Moskë, Rodric Braithwaite, Putin ishte një mjeshtër i artikulimit të “ndjenjës së poshtërimit që rusët ndjenin pas rënies së Bashkimit Sovjetik”.
Ukraina është një shtet i pavarur, por një shtet që, si Bjellorusia, Gjeorgjia dhe Kazakistani, zakonisht ka mbajtur marrëdhënie paqësore brenda sferës së interesit të Moskës.
Kur Putini ishte në mosmarrëveshje me Ukrainën dhe pushtoi provincën e saj të Krimesë në vitin 2014, perëndimi vendosi sanksione ekonomike ndaj Rusisë që ishin të pakuptimta.
Putini sillet në mënyrë të egër ndaj kritikëve të tij, brenda dhe jashtë vendit, dhe ofendon standardet perëndimore të mirësjelljes dhe liberalizmit. Rezultati është një popullsi ruse e plakur, emigruese dhe e demoralizuar. Por ky është vendi i tij dhe zgjedhja e tij. Ne mund të zgjedhim të ushtrojmë fuqi të butë mbi Moskën, përmes forcave kulturore, arsimore dhe ekonomike, por nuk mund të kontrollojmë kufijtë e Putinit ose ta ndalojmë atë të keqtrajtojë fqinjët e tij. Kjo nuk është puna jonë.
Çdo krizë evropiane humb në histori. Po, ne mund të mësojmë nga historia, por mësimi më i madh është se historia mund të jetë një kurth.
Në esenë e tij të vitit 2021 mbi “unitetin historik të Rusisë dhe Ukrainës”, Putin nuk la vend për dyshime rreth vizionit të tij për një perandori të brendshme ruse, një familje të kombeve sllave – megjithëse pa përmendur mizoritë ukrainase të Stalinit.
LNë të gjithë Evropën, kërcënimi më i madh për paqen dhe stabilitetin kombëtar qëndron në paaftësinë e qeverive qendrore, për të toleruar decentralizimin dhe diversitetin rajonal.
Një problem, gjithashtu, ishte refuzimi i perëndimit për të pranuar ndonjë drejtësi në ndjenjën e Moskës për pasiguri kufitare.
Raportet nga vija e frontit tregojnë se shumë ukrainas presin që Britania (dhe SHBA) t’u vijë në ndihmë, duke përfshirë edhe atë ushtarak, nëse Rusia lëviz më tej në Donbas. Sekretarja e Jashtme e Britanisë, Liz Truss, ulet në mënyrë absurde në një tank dhe e paralajmëron Putinin të mos bëjë një “gabim strategjik”.
Askush nuk do t’i ndalojë tanket e Putinit të vërshojnë në Donbas nëse ai është i vendosur ta bëjë këtë. Perëndimi mund t’ia rrisë koston me sanksione ekonomike, por nuk do të kenë asnjë ndryshim, përveç çmimit të gazit.
Mosmarrëveshjet kufitare të Rusisë me fqinjët e saj nuk kanë asnjë lidhje me Britaninë. Dhe ata sigurisht nuk kanë të bëjnë fare me shpëtimin e Boris Johnson.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
/News31
