Largimi i një monarku dhe ardhja e një tjetri ngre pyetjen se çfarë ka humbur Britania në tranzicion.
Vdekja e Mbretëreshës për disa ndihet si humbja e vetë busullës së kombit.
Monarkia është një formë feje. Në një epokë laike, është më e lehtë të mohosh Zotin sesa monarkinë.
Është e qartë se pjesa më e madhe e vendit është e prekur, megjithëse përqindja e atyre që ishin kritikë, ose të paprekur nuk dihet. Por ardhja e mbretit Charles III sjell një ndjenjë ndryshimi.
Edhe mes më të të prekurve, sovrani i ri do të fitojë mbështetje.
Por Mbreti i ri nuk është aq i popullarizuar në publik sa nëna e tij.
Ky është një problem për Charles III dhe institucionin që ai drejton, sepse në një demokraci monarkitë varen nga pëlqimi publik. Mjafton të shikosh Princin Andrew. Intervista fatkeqe e vëllait më të vogël të mbretit në BBC Newsnight – në të cilën ai mbrojti lidhjen e tij me të dënuarin Jeffrey Epstein – pa vlerësimet e tij të pëlqimit të bien në 7%.
Ecja pas arkivolit të nënës së tij të hënën është një dalje e rrallë publike për një princ që dikur ishte i dyti në radhën e fronit.
Shoqëritë moderne presin që institucionet e tyre të ndryshojnë dhe të qëndrojnë në hap me vlerat dhe aspiratat e publikut.
ushteti i sovranit mbështetet në faktin se pëlqimi monarkik duhet të merret paraprakisht përpara paraqitjes së çdo projektligji që ndërhyn në kompetencat prerogative të kurorës dhe ndikon në interesat private të kurorës.
Mbreti Charles, ashtu si nëna e tij, do të ketë aftësinë për të ushtruar ndikim përpara se të merren vendimet përfundimtare.
Të dyja këto aspekte duhet të ndryshojnë.
Duhet të ketë një konsideratë më të gjerë të reformës mbretërore nga parlamenti. Ndërsa mbretëresha e ndjerë doli vullnetare për të paguar një taksë mbi të ardhurat në vitet 1990, djali i saj nuk pagoi tatimin mbi trashëgiminë – dhe prona private prej 650 milionë funte e Dukatit të Lancasterit i kaloi mbretit Charles të pataksuar. Kjo marrëveshje duhet të rishikohet.
Një e katërta e fitimeve nga pasuria e kurorës i jepet monarkut në fuqi në formën e një granti. Vitin e kaluar kjo vlerë kishte rreth 85 milionë funte. Por fatura për sigurinë mbretërore merret nga shteti – duke e çuar koston vjetore të monarkisë në 350 milionë funte.
Me gjithë protestat nga qytetarët, kriza e kostos së jetesës ende nuk është bërë titujt kryesorë në familjen mbretërore.
Një Britani e ndarë, në të cilën mbretëresha e ndjerë ishte “bashkimi”, nuk mund të shpërfillë pasojat e largimit të saj.
Kush është kreu i shtetit ka rëndësi.
E drejta e lindjes nuk është mënyra e duhur për të zgjedhur një të tillë. Parlamenti është vendi për të vendosur nëse Britania ka nevojë për një monarki të pakësuar – apo fare.
Ekziston një thirrje për një sovran që qëndron mbi përplasjen në një epokë të populizmit politik.
Por deputetët nuk duhet të gjunjëzohen para trashëgimisë dhe gradës.
Britania moderne ka pak nevojë për kurthe dhe privilegje që i përkasin një epoke tjetër.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Boris Johnson kalon natën e dytë në kujdes intensiv në spital
‘Britania ka humbur vetveten!’
5 rastet kur Mbretëresha Elizabeth ka thyer rregullat
