Vite më parë, kur Boris Johnson mendonte të konkurronte për lidershipin konservator, shumë deputetë të konservatorëve e bënë të qartë se ata nuk mendonin se ai ishte i përshtatshëm për të shërbyer si kryeministër dhe ai u tërhoq.
Karakteri i Johnson nuk ka ndryshuar që atëherë, por kolegët e tij kanë ulur standardet e tyre për atë që e meriton postin.
Michael Gove dikur tha se Johnson “nuk mund të sigurojë udhëheqjen apo të ndërtojë ekipin”. Tani Gove është në zyrën e kabinetit. Të tjerë që kohët e fundit nuk ishin dakord me Johnson për Brexit, Amber Rudd dhe Matt Hancock, për shembull janë pajtuar me largimin e Brexit pa një marrëveshje më 31 tetor.
Kancelari i ri, Sajid Javid, është një i mbijetuar nga kabineti i Theresa May i cili së shpejti do të zbulojë se pse paraardhësi i tij në Thesar ndihej i paaftë për t’i shërbyer Johnson.
E njëjta mund të provojë të jetë e vërtetë edhe për Johnson, por shenjat nuk janë të mira.
Kryeministri së shpejti do të zbulojë se levat e pushtetit që ai ka lakmuar kanë ndikim të kufizuar në arenat vendore dhe ndërkombëtare. Ai nuk ka shumicë të qëndrueshme në parlament dhe do të duhet të kultivojë aleancat kontinentale për të përforcuar zërin global të Britanisë.
Ai u zgjodh nga anëtarët e konservatorëve që besojnë pohimet e tij se “Hard brexit” mund të arrihet me vullnet optimist. Ai ka emëruar ministrat e kabinetit, armiqësia e të cilave ndaj BE-së anashkalon çdo kapacitet për vlerësimin racional të rrezikut.
Ambicia e tij e deklaruar për të miratuar një marrëveshje të re të Brexit para 31 tetorit, pa asnjë dispozitë për Irlandën e Veriut, është fantazi.
Të gjithë presin që të tjerët të pastrojnë rrëmujën e tij dhe të shpresojnë se bukuria dhe shpërthimi do të kompensojnë pamjaftueshmërinë administrative. Kjo metodë nuk mund të zbatohet në punën e kryeministrit, jo pa pasoja të tmerrshme për vendin.
Paraqitja e kësaj rreziku është arsyeja pse shumë konservatorë që tani do të zotohen për besnikëri ndaj Johnson, menduan më parë se do të ishte një gabim i tmerrshëm për ta vënë atë në postin më të lartë të vendit. Ata kishin të drejtë herën e parë.