Ditët e fundit kudo thuhet që britanikët sapo kanë zgjedhur Donald Trump.
Gazetat janë të mbushura me meditime mbi ankthet britanike, mbi perandorinë e humbur, përshkrimet e flokëve të Boris Johnson dhe spekulimet më të egra për atë si Kryeministër.
Megjithëse ardhja e Johnson supozohet të shënojë një epokë të re në marrëdhëniet me kontinentin.
Pjesërisht shumica e lexuesve të gazetave evropianë dhe shikuesit e TV nuk janë të ekspozuar ndaj ndonjë ndjenje pro-Brexit. Brexit u shpjegohet atyre nga britanikët që e urrejnë atë.
Dy gjëra, në thelb, kanë filluar të ndryshojnë mendjen e evropianëve.
E para është mënyra se si Johnson ka emëruar stafin.
Juncker dhe Barnier flisnin për një “pagesë divorci” prej 39 miliardë dollarësh, por shumë evropianë nuk e dinë se për çfarë bëhet fjalë. Kjo po ndryshon.
Java e parë e Johnson ka sqaruar se çfarë kanë nënkuptuar tre vitet e kaluara.
Mbështetësit e Brexit u ndjenë të tradhtuar dhe mashtruar nga May.Ajo e keqinterpretoi referendumin e Brexit. Ajo keqinterpretoi për publikun se çfarë po binte dakord me Barnier.
Dhe tani evropianët kanë arsye të ndjehen të humbur. Sikur May të rezistonte, siç do të kishte bërë një negociator normal kundërshtar, një kompromis mund të kishte fituar miratimin në Westminster.
Për BE-në, Iain Duncan Smith kishte të drejtë: “Ditët e përgjërimit kanë mbaruar”.