Italia përballet me një krizë të dyfishtë ekonomike.
Përpjekjet e bankave qendrore në politikëbërjen kuazi-fiskale kanë bërë thirrje për një vëmendje politike, veçanërisht nga populistët. Për të mbrojtur pavarësinë e tyre dhe për të siguruar stabilitetin e vazhdueshëm makroekonomik, politikëbërësit monetarë duhet të rivendosin rolin e tyre tradicional dhe të zhvillojnë instrumente të reja për ta përmbushur atë.
Borxhi publik tani është një astronomik 2,3 miliardë dollarë, ose 131% të PBB-së. Kjo e bën ekonominë italiane jashtëzakonisht të ndjeshme ndaj goditjeve të jashtme dhe do të thotë që menaxhimi i kujdesshëm i financave publike është vendimtar për ruajtjen e besimit të tregut.
Këtu, çështja themelore e reputacionit hyn në lojë. Ashtu si me njerëzit, besueshmëria e një vendi mund të shkatërrohet brenda disa javësh dhe mund të marrë vite për t’u rikuperuar.
Duke pasur parasysh kufizimet e vendosura nga borxhi publik, Italia duhet të vazhdojë të konsolidojë financat e saj publike.
Italia duhet urgjentisht të rimarrë konkurrencën, të rrisë produktivitetin dhe të zvogëlojë taksat pa e përkeqësuar bilancin e saj të buxhetit. Kjo do të kërkojë reforma strukturore për të reduktuar pengesat në ekonomi – për shembull, duke hapur sektorë të tërë që mbesin kryesisht monopolistikë – dhe duke riorganizuar rrënjësisht administratën publike.
Këto janë detyra të mëdha në një moment të rëndësishëm për Italinë. Sfida më e madhe është gjetja e konsensusit të nevojshëm politik për një strategji të tillë.
Duke pasur parasysh presione të tilla, koalicioni qeverisës i Italisë mund të tundohet të injorojë rregullat fiskale të BE, të financojë shpenzimet e reja aktuale dhe të ulë taksat pa marrë parasysh deficitin buxhetor. Në realitet, megjithatë, rruga për rimëkëmbje do të jetë e vështirë për çdo qeveri italiane.
Debati ekonomik i Italisë gjithashtu ka një dimension europian, i cili është bërë gjithnjë e më i rëndësishëm pas zgjedhjeve të fundit të Parlamentit Europian. Dy pika meritojnë theksin: së pari, parlamenti vazhdon të ketë një shumicë pro-evropiane dhe Italia, e gjen veten gjithnjë e më të izoluar.
Italia tashmë përballet me një rrugë të vështirë për rimëkëmbjen ekonomike, dhe për të gjeneruar rritje të qëndrueshme, duke krijuar vende pune.
Pier Carlo Padoan është një ish-ministër italian i financave.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Shtohen tensionet Itali-BE
A do të marrë fund konflikti Itali-BE?
