Shtatorja e vogël e Bakut, iu kthye sërish muzeut! Ishte ky, gjesti që surprizoi titullaren pranë institucionit të veprave të artit, Catherine Monnet. Kështu është përshkruar situata, kur Arthur Brand ktheu një statujë të vogël e të hershme.
Grabitur thuajse gjysmë shekulli më parë, vepra romake kushtuar perëndisë Bacchus – Baku, është dorëzuar pranë muzeut francez, ku edhe u ekspozua.
Bronzi i shekullit të parë i Bakut si fëmijë, u përvetësua nga hajdutët në dhjetorin e vitit 1973, bashkë me pesë mijë monedha romake.
Detektivi i artit Arthur Brand, gjurmoi statujën në muze, kur një klienti iu ofrua nga një prek koleksionistëve të artit në Austri.
“Pesëdhjetë vjet pas grabitjes, është e padëgjuar që diçka të kthehet – normalisht, ajo është shkatërruar”, – tha ai, për BBC.
Statuja 40 cm e lartë (15,7 in) u gërmua në një zonë të fshatit galo-romak Vertillum, në Francën lindore, më 1894 dhe vite më vonë, u shfaq në një ekspozitë në Paris, me veprat më të mira të artit në Francë.
Kur zoti Brand e dorëzoi statujën në ”Musée du Pays Châtillonnais” këtë javë, drejtoresha Catherine Monnet u shpreh se, e kuptoi sesa më e bukur se kopja që ishte ekspozuar, ishte statuja e rigjetur.
Studiuesi hollandez i artit, i cili, është tashmë i njohur për gjurmimin e kryeveprave të vjedhura në mbarë botën, deklaroi se autoritetet e muzeut ishin “të mahnitur” kur tregoi se kishte rënë në gjurmët e statujës së humbur, që i mungonte ekspozitave.
Në mitologjinë greke, Dionisi u përshkrua si hyjni e ringjalljes së natyrës. Gjithashtu ai njihet si zot i verës, bimësisë, kënaqësisë dhe gëzimit. Dionisi shpiku verën dhe përhapi artin e kultivimit te rrushit. Ai kishte natyrë të dyfishtë, duke sjellë gëzim dhe ekstazi hyjnore, por nga ana tjetër, sillte zemërim brutal dhe të pamenduar, duke pasqyruar dy anët e natyrës se verës,e shIjshme kur e pi,dhe turbulluese kur dehesh. Dionisi rrinte i shoqëruar zakonisht me një grup demonësh dhe me Menadat (ndjekëset e Dionisit ose nimfat). Dionisi ishte bir i Zeusit dhe i Semelës (Demetres apo Persefonës).
Τe romakët, ai njihet si Bakus. Sipas traditës, vreshtarët flijonin dhitë për nder të Bakut, sepse dhia është një armik i hardhisë; ata u hiqnin lëkurat, i mbushnin me ajër dhe hidheshin mbi to.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Itaka është vetëm fillimi
Cila ishte ‘zonja e errët’ shekspiriane?
Iliria ndër të parat vatra të krishtërimit në Evropë
