Lufta ruse kundër Ukrainës që shumë ekspertë prisnin të zgjaste më pak se një javë, ka hyrë në muajin e tretë – dhe është koha për të bërë një bilanc të rezultateve të deritanishme dhe planeve të Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të saj për atë që do të vijë më pas.
Në pamje të parë, ka shumë gjëra pozitive.
Falë guximit dhe përkushtimit të popullit dhe forcave të armatosura ukrainase, Rusisë jo vetëm që i është mohuar fitorja e shpejtë, por edhe është larguar nga kryeqyteti, Kievi, dhe është detyruar të rigrupohet dhe të përqendrojë përpjekjet e saj sulmuese në lindje dhe jug të Ukrainës.
Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj të NATO-s janë zhvendosur nga një strategji e bazuar në gjasat e fitores së shpejtë ruse në një strategji që synon të ndihmojë luftën çuditërisht të qëndrueshme të Ukrainës dhe – duke penguar një nga synimet e presidentit rus Vladimir Putin – aleanca ka mbetur e bashkuar.
Jo vetëm kaq, ajo ka ashpërsuar qëndrimin e saj ndaj sanksioneve ekonomike, madje edhe Gjermania hezituese po përgatitet të mbështesë një ndalim të importeve të naftës ruse.
Larg nga ndarja nën presionin rus, NATO mund të rritet së shpejti, me përfshirjen e mundshme të Finlandës dhe Suedisë.
E megjithatë po afrohet një luftë ushtarake më e gjatë dhe më e kushtueshme. Synimi i Rusisë është fitorja para 9 majit. Ndalimi i kësaj është arsyeja pse Ukraina kishte nevojë për një infuzion të menjëhershëm të armatimit të rëndë; në fakt duke i mundësuar Ukrainës që të shkojë në kundërsulm më vonë këtë pranverë dhe verë është arsyeja që do t’i duhet akoma më shumë në javët e ardhshme.
Kështu, kërkesa e Presidentit Biden për 33 miliardë dollarë ndihmë të re për Ukrainën, nga të cilat 20 miliardë dollarë do të jenë ushtarake, ishte jo vetëm e përshtatshme, por urgjente dhe Kongresi duhet të përgjigjet në përputhje me rrethanat.
Me angazhimin afatgjatë vjen rreziku afatgjatë.
Ndërsa kompleksiteti i situatës së Putin, ushtarak dhe politik, rritet, rritet edhe prirja e tij për përdorimin edhe më të madh të forcës – ose kërcënimeve të saj.
Vërejtja e vetë Putin të mërkurën se Rusia do të bënte një përgjigje “rrufe të shpejtë” ndaj ndërhyrjes “të papranueshme” të jashtme është një lloj kërcënimi i paqartë ndaj të cilit Shtetet e Bashkuara as nuk mund të dorëzohen dhe as ta injorojnë.
Kur politika e kaluar e SHBA-së ka dështuar në Ukrainë, kjo ndodhi sepse, nga frika për të provokuar Putin, ajo nuk bëri mjaftueshëm për ta penguar atë.
Por historia e deritanishme e luftës, duke përfshirë vendosmërinë e admirueshme të Evropës për të kërkuar burime të reja energjie, vërteton një politikë të qëndrueshmërisë maksimale.
Qëllimi i luftës i Putin nuk është thjesht të pushtojë Ukrainën, por të përmbysë vetë rendin ndërkombëtar.
Ia vlen të pranosh kostot dhe të marrësh rreziqe për t’u siguruar që Rusia të dështojë – dhe të dalë nga konflikti në pamundësi për të kryer sërish një agresion të tillë.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Demokracia e madhe”, Gérard Depardieu lë Putinin
