Bashkimi Evropian “ka ngecur” midis Shteteve të Bashkuara dhe Kinës. Derisa të gjejë një qëllim të përbashkët strategjik, blloku do të luftojë për interesat e tij dhe ka gjithnjë e më shumë gjasa të bjerë viktimë e “luanëve”.
Evropianët nuk mund të bien dakord se si të merren me Kinën. Kur udhëheqësit e Bashkimit Evropian po mblidheshin në Bruksel për të diskutuar, presidenti kinez Xi Jinping po vizitonte Romën.
Atëherë, si duhet të sillet BE-ja me Kinën? Idealisht, BE duhet të hartojë qasjen e vet. Por, përderisa mbetet e dobët dhe e ndarë, do ta ketë të vështirë ta bëjë këtë.
Deri kohët e fundit, BE e konsideronte Kinën si një partner strategjik, dhe kryesisht një burim të vendeve të punës. Por tani konsiderohet njëkohësisht si “një partner bashkëpunimi, partner negociator me të cilin BE ka nevojë të gjejë një ekuilibër interesi, një konkurrent ekonomik në ndjekje të lidershipit teknologjik dhe një rivale që promovon modele alternative e qeverisjes “.
Ashtu si homologët e tyre amerikanë, , politikëbërësit evropianë gjithnjë e më shumë po shqetësohen për sfidën e një autoriteti, statusi dhe teknologjikisht dominuese të Kinës.
Kina po minon BE duke negociuar me qeveritë evropiane në mënyrë bilaterale dhe duke i bërë ato të jenë kundër njëri-tjetrit.
Në këtë drejtim, Kina ka krijuar forumin “16 + 1” për t’u angazhuar me 16 vende në Evropën Qendrore dhe Lindore, 11 prej të cilave janë anëtarë të BE. Për shkak se këto vende janë më të varfra dhe shpesh trajtohen si evropianë të klasit të dytë si nga Franca dhe Gjermania, ata veçanërisht e mirëpresin vëmendjen dhe investimet e Kinës.
Kina po hedh gjithashtu fonde në ekonomitë e Evropës Jugore që kanë qenë “të uritur” për investime që nga kriza e eurozonës. Ajo ka investuar në portin e Pireut në Greqi dhe kompanitë portugeze të energjisë, dhe tani planifikon të rinovojë portin italian të Triestes.
Për të qenë të sinqertë, investimi kinez në Evropë shpesh është i dobishëm, dhe rritja e tregtisë dhe infrastruktura e përmirësuar janë reciprokisht të dobishme. Por, ashtu si Plani i Marshallit Amerikan pas Luftës së Dytë Botërore, projekti “Rruga e mëndafshtë” gjithashtu ka një dimension politik.
BE-ja jo vetëm që është e ndarë, por edhe e dobët. Megjithëse një kolos ekonomik, BE është një xhuxh gjeopolitik për këtë epokë të re të konkurrencës së fuqisë së madhe.
Tregu i vetëm prej 19 trilionë dollarësh i jep ndikim të madh në negociatat tregtare, politikat e konkurrencës dhe vendosjen e rregullave dhe standardeve.
Por, kur politika ekonomike ndërthuret me politikën dhe sigurinë e jashtme, BE-së i mungon vullneti dhe kapaciteti për të vepruar në mënyrë strategjike. Përveç Francës dhe Britanisë së Madhe, e cila po largohet nga BE, qeveritë anëtare nuk kanë një mendim gjeopolitik. BE vetë nuk ka fuqi ushtarake dhe shumica e anëtarëve të saj mbështetet tek SHBA për mbrojtjen.
Bashkimi Evropian “ka ngecur” midis Shteteve të Bashkuara dhe Kinës. Derisa të gjejë një qëllim të përbashkët strategjik, blloku do të luftojë për interesat e tij dhe ka gjithnjë e më shumë gjasa të bjerë viktimë e “luanëve”.
Philippe Legrain, ish-këshilltar ekonomik i presidentit të Komisionit Evropian, është një anëtar në Institutin Europian të Shkollës së Londrës dhe themelues i Rrjetit të Ekonomisë së Hapur Politike (OPEN). Libri i tij më i fundit është Pranvera Europiane: Pse Ekonomitë dhe Politikat tona janë në një rrëmujë.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Në një botë mishngrënësish gjeopolitikë, evropianët janë…
Një vit i vështirë
E ardhmja e Europës është në duart tona…
