Dennis Ross, një ish-asistent special i Presidentit Barack Obama, është këshilltar dhe William Davidson bashkëpunëtor i dalluar në Institutin Uashington.
Vrasja e Qasem Soleimani do të ndryshojë tërësisht lojën në Lindjen e Mesme.
Vladimir Putin sigurisht që e sheh situatën në atë mënyrë. Brenda disa ditësh, ai shkoi në Damask, Siri, me siguri për të treguar se Rusia mbetet një lojtar qendror dhe nuk mund të zhvendoset.
Vizita e tij në Siri ishte një tregues i tillë. Udhëtimi për në Turqi ishte një tjetër.
Në Stamboll, ai dhe Presidenti Rexhep Tajip Erdogan, të dy kanë mbështetur në mënyrë aktive palët kundërshtare në Libi, lëshuan një thirrje të përbashkët për armëpushimin që do të fillojë të dielën.
Putin kërkon rikthimin e fuqisë ruse në skenën botërore.
Trumpnuk dëshiron një konflikt por ka pak kapacitet për negociatat për të cilat ai thotë vazhdimisht se dëshiron me Iranin. Me siguri, Udhëheqësi Suprem, Ayatollah Ali Khamenei nuk ka interes të negociojë drejtpërdrejt me vrasësin e Soleimanit.
Dhe ja ku Putini, dhe dëshira e tij për t’u parë si arbitri qendror në rajon mund të futet sërish në lojë.
Trump dëshiron të tregojë se i dha fund përfshirjes sonë në “luftërat e pafund” dhe nuk nisi një të re.
Khamenei nuk dëshiron një luftë me Shtetet e Bashkuara, dhe asgjë nuk do ta ndryshojë realitetin e zymtë ekonomik në Iran.
Nga ana e tij, Putin nuk dëshiron që rajoni të shpërthejë në luftë, me forcat ruse në të.
Kështu që Putini mund të bëhej ndërmjetësi.
Trump ka të ngjarë të mendojë të krijojë një marrëveshje të re bërthamore, dhe ai ka vetëm një kriter: Ai duhet të jetë në gjendje të pretendojë se ka bërë më mirë se Obama.
Çfarë ironie do të ishte, në të vërtetë, nëse tërheqja e Trumpit ndaj Putinit mund të ofronte një rrugëdalje për të shuar kërcënimin iranian.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al