Në njoftimin e pezullimit dy-javor të mësimdhënies brenda Universitetit Notre Dame, si dhe mbylljen e hapësirave publike dhe kufizimeve të tjera, Presidenti John Jenkins bëri një lutje të fortë për komunitetin: “Bashkohuni së bashku kundër një armiku të frikshëm.”
Thirrja e Jenkins nënvizoi një nga dilemat kryesore me të cilat përballen jo vetëm universitetet, por edhe shtet, duke qenë se ne të gjithë përpiqemi të kthehemi në një sens normaliteti gjatë kësaj periudhe të të jetuarit me Covid-19. Dhe dilema është, si të harmonizohen më mirë veprimet e individëve për të rritur mirëqenien kolektive.
Problemi nuk është as informacioni i dhënë studentëve dhe as udhëzimet e vendosura. Përkundrazi, bëhet fjalë për mospajtueshmëri me veprimet që kërkon ky moment Covid-19 në mënyrë që të arrihet një ekuilibër më i mirë midis shëndetit publik dhe ndërveprimeve shoqërore.
Ky nuk është një rast i moskuptimit të rreziqeve të përfshira ose çfarë duhet të bëhet për të ndihmuar në përmbajtjen e përhapjes së virusit. As një proces i komplikuar i optimizimit. Përkundrazi, bëhet fjalë thjesht për një keqpërdorim të vlerësimeve të rrezikut – ose, për të përdorur gjuhën e ekonomisë, paaftësinë e individëve për të përmbajtur eksternitetet e tyre negative.
Si të bëjmë që kjo të mos ndodhë? Me kalimin e viteve, ekonomistët kanë eksploruar mënyra të ndryshme për t’u marrë me eksternitete të tilla negative. Kjo pyetje po bën që universitetet të shkojnë pa ngurrim në ekstrem: ushtrimi i presionit për të imponuar marrjen e rezultateve, pra mbyllja totale e kampusit.
Kjo është ama një situatë që qeveritë dëshirojnë të shmangin, kur mendojnë se si të përballojnë infeksionet në rritje të Covid. Rënia ekonomike, gjendja psikologjike e popullsisë dhe ndërveprimi shoqëror nuk ua lehtëson shteteve vendosjen direkte të karantinës.
Askush nuk dëshiron që të rikthehet karantina. Por që kjo të shmanget, ne duhet të kujdesemi më shumë për sigurinë shoqërore, pra të ruajmë veten edhe kur nuk jemi të rrezikuar. Është edhe e dëshirueshme, edhe e realizueshme. Sa më gjatë të duhet që kjo të materializohet, aq më shumë do t’i nënshtrohemi pasigurisë shqetësuese të një lavjerrësi që lëkundet midis premtimit për të rifilluar normalitetin dhe frikësimit për t’u nënshtruar rregullave të rrepta të qëndrimit në shtëpi.(Bloomberg Opinion)
