Që kur pretendoi një fitore dërrmuese, që nuk kishte gjasa besueshmërie, në një palë zgjedhje presidenciale, Aleksandr Lukashenko, ish-menaxheri i fermës kolektive sovjetike që ka drejtuar Bjellorusinë me një grusht të hekurt që nga viti 1994, ka humbur çdo ligjshmëri që mund të ketë pasur. Por ai tashmë i ka treguar publikut, gjithnjë e më armiqësor dhe të mobilizuar, se nuk do të ikë pa luftë.
Në këtë tablo të madhe , Mitchell Orenstein dhe Valery Yakubovych i Universitetit të Pensilvanisë theksojnë kandidaturën e jashtëzakonshme të Svetlana Tikhanovskaya-s, një mësuese angleze e futur në rolin e sfidimit të Lukashenkos, pasi regjimi burgosi burrin e saj dhe një kandidat tjetër dhe akuzoi një të tretë për falsifikim të nënshkrimeve në peticionin për votim. Megjithëse asnjë prej fushatave nuk kishte asnjë iluzion se bashkimi nën Tikhanovskaya-n do të parandalonte një përfundim të paraditur, disiplina dhe krijimtaria e forcave të opozitës prishën spektaklin politik që dëshironte Lukashenko.
E njëjta disiplinë dhe kreativitet – dhe profili i lartë i grave aktiviste – kanë qenë një tipar kryesor i protestave masive paszgjedhore që kanë përfshirë jo vetëm kryeqytetin, Minsk, por të gjithë vendin. Kjo është e dukshme nga një seri raportimesh të trazirave nga Sławomir Sierakowski, drejtori i Institutit për Studime të Avancuara në Varshavë dhe një nga pak vëzhguesit perëndimorë në terren në Bjellorusi, ku regjimi ka bllokuar internetin.
Pavarësisht angazhimit të qartë të opozitës për mos përdorim të dhunës, qëndresa e forcave të sigurisë nuk rezistoi më shumë se një ditë para se protestuesit të viheshin në shënjestër të gazit lotsjellës, plumbave të gomës dhe predhave të tjera – disa të marra, nga Polonia. E megjithatë, megjithë mijëra arrestimeve dhe qindra plagosjeve, protestat kanë vazhduar, me veprime të drejtuara përsëri nga gratë, duke e lënë regjimin të shushatur – dhe shumë oficerë të sigurisë që refuzojnë të vazhdojnë më tej.
Paradoksalisht, nëse Lukashenko bie, thotë Anders lslund i Këshillit Atlantik, Bjellorusia do të jetë e pozicionuar mirë për të filluar një tranzicion drejt një ekonomie normale të tregut, falë ruajtjes së dy aseteve kryesore të epokës Sovjetike: një sistemi të fortë arsimor dhe një administrate shtetërore kompetente . Por në një intervistë me Nina Hrushovën në qershor, Svetlana Alexievich, një banore në Minsk dhe fituese e Çmimit Nobel në Letërsi 2015, paralajmëroi se një kulturë politike post-Sovjetike e pafuqisë së mësuar, ende rëndon mbi vendet e dala nga shpërbërja, veçanërisht qytetarët e tyre të moshuar (Project Syndicate)
