Çfarë ndryshimi bën një vit.
Në vjeshtën e vitit 2019, Presidenti rus Vladimir Putin dukej se vetëm po ngjiste shkallë. Trazirat në Perëndim, duke përfshirë presidencën e Donald Trump, dramën e Brexit dhe grindjet evropiane për çështje që varionin nga migrimi te energjia, i kishin mundësuar atij të ushqente një reputacion si një dorë e qëndrueshme, këmbëngulëse në politikën globale.
Tani, kjo qëndrueshmëri ka filluar të duket më shumë si sklerozë, me implikime që shtrihen përtej kufijve të Rusisë.
Kriza COVID-19 shpesh paraqitet si një devijim, një krizë e paparë që kërkon një përgjigje të paparë.
Por, megjithëse kjo mund të jetë e vërtetë, shumë nga sfidat që ka nxitur si në Rusi ashtu edhe në Perëndim kishin filluar shumë kohë para se të ekzistonte SARS-CoV-2.
Në Shtetet e Bashkuara, pandemia ka thelluar pabarazinë ekonomike, ka rritur tensionet raciale dhe ka përkeqësuar polarizimin politik. Në Evropë, ajo ka treguar sesa e pasigurt është bërë marrëdhënia transatlantike. Dhe në Rusi, ajo ka ekspozuar inercinë e regjimit Putin, duke nxitur atë që në thelb është një “krizë e stabilitetit”.
Kjo është përplasja e qëndrueshmërisë së supozuar të Putinit, të cilën ai dhe miqtë e tij e kanë prezantuar prej kohësh si antidot për ndërhyrjen e Perëndimit. Kremlinit iu desh të ndërhynte në Ukrainë dhe Siri, në mënyrë që të stabilizonte rajonet. Dhe Rusia duhej të rishkruante kushtetutën e saj, në mënyrë që të zgjaste sundimin e Putinit, ndoshta përjetë, sepse vetëm ai mund ta mbronte Rusinë nga trazirat që kishin përfshirë pjesën tjetër të botës.
Megjithëse trajtimi i COVID-19 nga Rusia nuk ka qenë aq katastrofik sa i Amerikës, Indisë, apo edhe Spanjës, kjo nuk është falë Putinit. Nuk është për t’u habitur, kjo prodhoi rezultate shumë të pabarabarta. Në përgjithësi, shteti ofroi vetëm mbështetje minimale për bizneset e vogla dhe punëtorët, megjithë rolin e tyre vendimtar në drejtimin e ekonomisë.
Ekziston një nuhatje e Stalinizmit të vonë në këtë ndërrim. Në ditët e tij të fundit, Stalini u përqëndrua në gjueti të armiqve të njerëzve dhe në sigurimin e funksionimit të aparatit të sigurisë – gjithçka tjetër dënohej. Pas vdekjes së tij, në tavolinën e tij u gjetën grumbuj dokumentesh të pahapura dhe të nënshkruara.
Putini, gjithnjë e më Stalinesk, duket se është mërzitur në mënyrë të ngjashme me shumicën e kërkesave. Në pjesën më të mirë të dekadës së fundit, ai ka qenë shumë më pak i interesuar në zgjidhjen e problemeve të brendshme sesa për krijimin e Rusisë si një lojtar të rëndësishëm, madje të frikshëm, në skenën botërore.
Por sot, megjithëse mund të ketë ende entuziazëm për ndërhyrje në zgjedhjet presidenciale të SHBA-së, mosmarrëveshjet me Bashkimin Evropian për çështje të mëdha dhe të vogla duket më pak emocionuese.
Për shembull, Putini kishte pak për të thënë në lidhje me helmimin e rivalit të tij kryesor të opozitës Alexei Navalny. Po kështu, Putini priti me javë të tëra për të shprehur mbështetjen e tij për njeriun e fortë Aleksandr Lukashenko.
Përgjigja e Putinit ndaj konfliktit të përshkallëzuar për Nagorno-Karabakun, enklava separatiste armene në Azerbajxhan, ishte rast tjetër. Kur Armenia dhe Azerbajxhani u përleshën për herë të fundit katër vjet më parë, Rusia ishte në gjendje të shuante konfliktin brenda katër ditësh. Këtë herë, luftimet kanë zgjatur për një muaj dhe po vazhdojnë. Ndërkohë, Presidenti i Turqisë Rexhep Tajip Erdogan ka mbështetur hapur Azerbajxhanin.
Ndërkohë, në Kirgistan, protestat e përhapura detyruan qeverinë të anulonte rezultatet e zgjedhjeve parlamentare të 4 tetorit dhe e detyruan kabinetin të jepte dorëheqjen. Rënia e qeverisë Kirgistan mund t’i ofrojë Putinit një parashikim të fatit të tij.
Vlerësimet e miratimit të Putinit po bien edhe sot. Inercia dhe ngecja e regjimit të tij është e dukshme.
Nina L. Hrushcheva, profesoreshë e çështjeve ndërkombëtare në Shkollën e Re, është pjesë e Institutit të Politikave Botërore.
Përkthyer dhe përshtatur nga Project Syndicate/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Bjellorusia, Krimeja e ardhshme?
“Diktatura e fundit në Evropë” nuk mund të lihet më në hije!
A do të ketë dhe Putini fatin e Lukashenkos?
