Vladimir Putin ka kohë që ka kërkuar të portretizojë veten e tij si burrë i fortë shteti dhe garantues i stabilitetit, brenda dhe jashtë vendit.
Tani presidenti rus po përballet me kriza të njëpasnjëshme midis fqinjëve të vendit të tij. Është një provë e padëshiruar e rolit të Moskës si “polic rajonal”.
Nga Bjellorusia në Kaukaz, Kremlini nuk mund t’i lërë rezultatet e këtyre konfliktve në mëshirën e fatit.
Fuqia ekonomike e Rusisë vazhdon të pakësohet. Duket se ka pak oreks për veprim ushtarak.
Gjithashtu nuk është më fuqia e vetme në qytet pasi Turqia dhe të tjerët luajnë një rol më të madh.
Luftrat e brendshme politike kanë kontribuar më shumë në trazira. Kjo e bën rolin e Moskës, ose mungesën e tij, gjithnjë e më domethënës.
Tani për tani, konflikti rreth Nagorno-Karabakut, një enklavë kryesisht e populluar nga Armenët brenda Azerbajxhanit, është më alarmante.
Putini deri më tani kishte kërkuar kryesisht për të zbutur tensionet dhe për të shmangur shkaktimin e problemeve në shtëpi, ku ka një popullsi të madhe armene dhe azerbajxhanas.
Turqia e ka provuar këtë zgjidhje duke mbështetur Azerbajxhanin dhe duke e lidhur krizën me pushtimin e Krimesë nga Rusia, e portretizuar si nxitje e paqëndrueshmërisë.
Bjellorusia nuk është më pak komplekse. Nëse ndonjë gjë, është më jetike për Kremlinin dhe për të ardhmen e Putinit dhe ka edhe më pak mundësi të mira.
Ndërkohë, Kirgistani është në trazirë edhe një herë ndërsa grupet nguten për pushtet pas zgjedhjeve të diskutueshme parlamentare të së Dielës. Pasojat e këtij shteti më demokratik por edhe të korruptuar janë shumë më pak dramatike për Kremlinin, edhe nëse preferon të shohë stabilitet në të gjithë rajonin.
Këto situata mund të nxiten nga dinamika e brendshme sesa nga gjeopolitika, por Putini ka nevojë për secilën prej.
Pas viteve të torporit dhe izolimit të shtuar të Rusisë, oborri i shtëpisë së Moskës nuk është ai që ishte. Një botë multi-polare po shfaqet, por jo ajo që Putin ka kërkuar.
Kina është gjithnjë e më e pranishme si një partner kryesor tregtar dhe përbën pjesën më të madhe të investimeve të huaja direkte në Azinë Qendrore. Pastaj është Turqia në Kaukaz dhe Irani.
Është edhe më e vështirë për Putinin të projektojë forcën jashtë vendit me një ekonomi me probleme dhe shenja të pakënaqësisë popullore në vend, si me protestat në rrugë në Lindjen e Largët.
Është një grup sfidash të pashembullta për një udhëheqje që urren ndryshimin.
Kur të dy palët ndërluftuese takohen për bisedime mbi Nagorno-Karabakun në Moskë, Rusia ka një mundësi reale të tregojë se është akoma kujdestare dhe jo thjesht një pjesëmarrëse.
Negociatat e ndërmjetësimit me sukses tashmë janë inkurajuese. Kompleksiteti i përplasjeve sugjeron një armëpushim në rastin më të mirë, por edhe ula e tensioneve do të ishte një fitore.
Përkthyer dhe përshtatur nga Bloomberg/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Gjashtë konfliktet që mund të nisin një Luftë tjetër Botërore
Çfarë është lufta e Putinit në Siri kundër Amerikës?
