Historitë e lajmeve me tituj krejtësisht të kundërt u shfaqën në mediat perëndimore javën e kaluar.
Historia e parë kishte të bënte me Turqinë që pretendohet se provokoi aleatët e saj të NATO-s duke testuar sistemin e mbrojtjes ajrore S-400. Tjetra lidhej me vërejtjet e Presidentit ukrainas Volodymyr Zelensky mbi nivelin e “paparë” të bashkëpunimit midis Turqisë dhe Ukrainës.
Ky zhvillim, argumentoi The Times, mund të jetë i dëmshëm për marrëdhënien e Erdoganit me Putin.
Duke gjykuar nga këto dy tituj, Turqia do të duket se po përjeton tensione me Shtetet e Bashkuara dhe Rusinë njëkohësisht. Në të vërtetë, duket se ekuilibri që vendosi në marrëdhëniet e saj me dy fuqitë e mëdha mund të humbet në çdo moment.
Në të vërtetë, megjithatë, situata është në një nivel krejtësisht të ndryshëm.
Sot, tensionet ose rivaliteti midis dy kombeve nuk përjashtojnë domosdoshmërisht mundësitë për bashkëpunim. Turqisë iu desh të mësonte rreth këtij lloji të ri marrëdhëniesh, të përfshira nga realitetet e reja të sistemit ndërkombëtar, si rezultat i disa krizave që përjetoi që nga viti 2013.
Për shkak të trajektores së re të luftës civile siriane dhe një përpjekje grusht shteti 2016, qeveria turke miratoi një qasje të re në marrëdhëniet e saj me Perëndimin dhe Rusinë. Ajo politikë dinamike, e cila sanksionon përdorimin e kufizuar të energjisë së fortë, është shumë pragmatike dhe fleksibile.
Ajo formohet nga produktiviteti i bashkëveprimit midis tensioneve, rivalitetit dhe bashkëpunimit.
Për shembull, Turqia po bashkëpunon me Rusinë për tubacionin TurkStream dhe sistemin S-400, por kjo nuk përjashton konkurrencën midis atyre vendeve në Ukrainë, Nagorno-Karabak, Libi dhe Idlib.
Putini e vlerëson këtë marrëdhënie. Prandaj nuk i kurseu komplimentet e tij për Erdogan në një konferencë shtypi të Premten.
Presidenti rus vuri në dukje se Turqia pajtohet me një politikë të jashtme të pavarur pavarësisht presioneve të jashtme.
Ai u ankua se Moska nuk mund të përfundonte projekte energjetike me qeveritë evropiane aq shpejt sa TurkStream u bë realitet. Duke kujtuar vendosmërinë e Erdogan për të blerë sistemin S-400, Putini tha se ishte “e këndshme dhe e sigurt të punoje me një partner të tillë”.
Edhe udhëheqësit perëndimorë, duhet të mësojnë të vlerësojnë atë që Putin njohu javën e kaluar. Ashtu si refuzimi i Turqisë për të njohur aneksimin e Krimesë dhe konkurrencën e saj me Rusinë në Libi, Nagorno-Karabak nuk pasqyron ndjenjën anti-ruse, ashtu edhe vendimi i saj për të blerë sistemin S-400 nuk është një shenjë e kundërshtimit ndaj Perëndimit ose NATO-n.
Nga njëra anë, zbulimi i gazit natyror të Turqisë në Detin e Zi zvogëlon varësinë e saj nga energjia ruse. Nga ana tjetër, konflikti në Nago-Karabak e detyron Moskën të punojë më ngushtë me Ankaranë në Kaukaz. Në të vërtetë, Putini u tha gazetarëve javën e kaluar se ai nuk ishte i shqetësuar për mosmarrëveshjet e Rusisë me Turqinë mbi rajonin e Kaukazit të Jugut, duke theksuar nevojën për të gjetur çështje ku mund të bëheshin lëshime.
Erdoğan, nga ana tjetër, përsëriti angazhimin e tij për të luajtur një farë roli, në tryezën e bisedimeve dhe në terren ashtu, duke thënë se Turqia gjithashtu kishte të drejtë të ishte atje nëse Rusia synonte të ishte atje për një zgjidhje paqësore.
Me fjalë të tjera, nëse Armenia dëshiron Moskën, Azerbajxhani bën thirrje për përfshirjen e Ankarasë dhe Rusia duket se është e gatshme të pranojë ato kushte.
Këto vlerësime tregojnë se Ankaraja do të dëshironte të mbetej pjesë e aleancës perëndimore por kërkon një lloj të ri marrëdhëniesh me Rusinë, Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimin Evropian. Përshtatja me rrethanat e reja do të krijojë mundësi të reja për të gjitha palët. Nëse Presidenti Donald Trump rizgjedhet më 3 nëntor, ai do të përmbahet këtyre kushteve. Në rast të një fitore të Joe Biden, Shtetet e Bashkuara do të marrin një rol të ri globalisht dhe do të rishikojnë marrëdhëniet e tyre me Evropën, Kinën dhe Rusinë.
Një nga argumentet e preferuara të mediave perëndimore, që Erdoğan duhet të humbasë më shumë se kushdo në rast të një fitore të Biden, nuk është i vërtetë.
Politikat e Demokratëve për Lindjen e Mesme dhe Rusinë nuk do të ushqejnë vetëm tensionet me Turqinë. Ato gjithashtu mund të gjenerojnë një bashkëpunim të ri. Edhe çështja S-400 nuk do të përkthehet domosdoshmërisht në sanksionet e SHBA në muajt fillestarë të presidencës së mundshme të Biden. Do të kishte vend për një ekuilibër të ri në Turqi-SHBA sepse Erdoğan dhe Biden e njohin mjaft mirë njëri-tjetrin. Ndaj do të ishte e mençur të ndahen marrëdhëniet e Uashingtonit me Ankaranë dhe çështja S-400 veç e veç.
Pyetja miliona dollarëshe është si vijon: Pse Putini vazhdoi me lavdërimet për Erdoganin? A ishte ai ndoshta duke parashikuar tensionet e ardhshme midis Rusisë dhe Shteteve të Bashkuara?
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Lufta në Nagorno-Karabak/ Pse është i rëndësishëm ky rajon?
Putini e ka toleruar mikun e tij shumë herë. Tani jo më!
Gjashtë konfliktet që mund të nisin një Luftë tjetër Botërore
