Xhesika vuri re se ishte shumë më e lodhur në shtatzëninë e saj të dytë. Ajo ndihej e rënduar dhe nuk merrte dot frymë kur ishte shtrirë. Afër datës së lindjes, filloi të kishte probleme me presionin e lartë të gjakut. Në javën e 36, presioni i gjakut mbeti mjaft i lartë – madje edhe me ilaçe – dhe mjekët rekomanduan regjim shtrati.
Vajza e saj, Amelia, lindi një javë më vonë. Pothuajse i kushtoi jetën Xhesikës.
Për shkak se Amelia nuk ishte në pozicion kokëposhtë, mjekët urdhëruan një prerje cezariane. Gjithçka ishte në rregull derisa Xhesika arriti në dhomën e urgjencës.
“Nivelet e oksigjenit ranë dhe rrahjet e zemrës ishin shumë të ulëta. Mjekët nuk mund ta stabilizonin,” tha burri i saj, Kevin. “Ky është me të vërtetë treguesi i parë që diçka po shkonte keq.”
Mjekët e dërguan në laboratorin e kateterizimit kardiak në mënyrë që ata të mund të shihnin mirë zemrën.
Gjatë rrugës, Xhesika ndaloi frymëmarrjen. U deshën gjashtë mjek dhe 10 minuta për ta “ringjallur” atë.
Mjekët vendosën që rrjedha e gjakut të zemrës nuk mund të përmbushte kërkesën e organeve të trupit të saj për oksigjen. Gjendja quhet kardiomiopati peripartale, një formë e pazakontë e dështimit të zemrës që ndodh gjatë muajit të fundit të shtatzënisë ose deri në pesë muaj pas lindjes. Mjekët e vendosën në një ventilator dhe i vendosën një pajisje në zemër .Ajo u stabilizua dhe u transferua në një spital tjetër me pajisje të specializuara për ta mbajtur gjallë.
Mjeku i tha Kevin se në thelb zemra e saj duhej të fillonte të punonte vetë brenda dy javësh.
“Ai me të vërtetë deklaroi se kjo do të ishte një betejë e përpjetë, dhe edhe sikur të shërohej , kishte një shans të vogël që ta rikthenim atë në një gjendje plotësisht funksionale,” tha Kevin.
Pas disa ditësh, ritmi u kthye në rrahje më të rregullta.
“Zemra po rikuperohej, gjë që është mjaft e mahnitshme”, tha Xhesika.
Mjekët ishin në gjendje ta shkëpusnin Xhesikën nga makineria për mbështetjen e jetës pas rreth pesë ditësh, por shenjat e saj jetike ishin akoma shqetësuese. Presioni i gjakut ishte akoma i lartë dhe rrahjet e zemrës ishin gjithandej. Pas rreth dy javësh, shenjat jetike u stabilizuan dhe ajo u zgjua nga qetësimi i rëndë për t’u bashkuar me Amelian.
Shërimi kërkoi kohë. Në fillim, ajo nuk mund të ecte në distanca të gjata ose të mbante biberonin e Amelias për shkak të vështirësive me aftësitë motorike të imëta. Për më tepër, ajo kishte dhimbje koke të egër.
Gjatë një vizite në spital pas operacionit, Xhesika u takua me kardiologun e saj. Doktori ishte në mëdyshje pse ajo nuk po bëhej më mirë dhe sugjeroi ta testonin për një tumor të rrallë.
Me siguri, një tumor u gjet pranë gjëndrës mbiveshkore. Ndërsa ishte e frikshme, mjeku e siguroi atë se kjo mund të ishte përgjigja për gjithçka. Heqja e tij mund ti kthejë jetën.
“Ishte jashtëzakonisht e rrezikshme, me rrezik të lartë, sepse tumori sekretoi gjithë këtë adrenalinë në trupin tim dhe bëri që zemra të ndalonte herën e parë,” tha Xhesika.
Operacioni ishte një sukses. Gjashtë javë më vonë, jeta vërtet u kthye në normalitet.
Që nga ajo kohë, ajo ka punuar për të përhapur ndërgjegjësimin rreth kardiomiopatisë peripartale. Shenjat shpesh hidhen poshtë si simptoma të zakonshme të shtatzënisë ose pas lindjes. Ato përfshijnë lodhje, një rrahje të shpejtë të zemrës ,rritje të urinimit gjatë natës, gulçim në aktivitet dhe kur qëndroni shtrirë, ënjtje të këmbëve, venat e ënjtura të qafës dhe presionin e ulët të gjakut ose presionin e gjakut që bie kur qëndroni në këmbë.
“Unë linda një fëmijë në vitin 2016, dhe nuk e kisha idenë se do të luftoja për jetën time”, tha Xhesika, e cila ishte e shëndetshme dhe ushtrohej në tremujorin e saj të tretë. “
