Nëse e bën këtë Biden duhet të punojë me Kongresin dhe të shkojë përtej metodave të vjetra të lejes për konflikt.
“Një dekadë e luftës tani po mbaron”, proklamoi presidenti amerikan – tetë vjet më parë. Presidenti Barack Obama së shpejti do të zgjerojë atë që ai e kishte kritikuar si “një luftë të përhershme”, konfliktin ushtarak kundër terroristëve islamikë që filloi në 2001 në Afganistan por që u shtri deri në luftën në Irak dhe për shumë armiq të rinj në shumë vende.
Tani Presidenti Biden, gjithashtu, po tregon mundësinë e “përfundimit të luftërave përgjithmonë” duke kërkuar nga Kongresi të zëvendësojë statutet e 2001 dhe 2002 që autorizuan luftërat kundër autorëve të 11 shtatorit dhe Irakut me një “kornizë të ngushtë dhe specifike”. Kongresi duhet të përqafojë aspiratën e tij të denjë, por askush nuk duhet të mashtrohet.
Presidenti dhe Kongresi do të duhet të shkojnë përtej thjesht ngushtimit të lejeve të vjetra të Kongresit për luftë. Kjo do të linte të paprekura bazat e përhershme të luftës dhe do të ruante fuqitë e pothuajse të pakufishme të presidentit për të luftuar kudo, për një kohë të pacaktuar.
Për të kuptuar rëndësinë e kufizuar të kësaj qasjeje për t’i dhënë fund luftërave përgjithmonë, nuk duhet të shikoni më larg sesa sulmet ajrore të Biden në Sirinë lindore kundër milicive të mbështetur nga Irani përgjegjës për sulmet ndaj personelit amerikan dhe aleatëve në Irak.
Shtetet e Bashkuara nuk janë në luftë me Sirinë ose Iranin dhe Kongresi nuk i kishte autorizuar sulmet. Megjithatë, Presidenti i urdhëroi ata, bazuar në autoritetin e tij të pavarur, sipas Nenit II të Kushtetutës, “të zhvillojnë marrëdhëniet e jashtme të Shteteve të Bashkuara dhe si Komandant i Përgjithshëm dhe Shef Ekzekutiv”.
Ngushtimi i ligjeve të 2001 dhe 2002 do ta linte këtë pushtet presidencial të paprekur.
Teoria prapa sulmit në Siri është që neni II lejon presidentin, pa miratimin e Kongresit, të përfshihet në atë që është quajtur luftë “me gjurmë të lehta” – sulme ajrore (dron të drejtuar nga njeriu), raketa lundrimi, sulme kibernetike dhe veprime të fshehta nga forcat e operacioneve speciale – në kontekste që i shërbejnë “interesit kombëtar”.
Avokatët e ekzekutivit kanë interpretuar në kombëtare interes për të mbuluar çdo situatë të mundshme në të cilën një president, në emër të vetëmbrojtjes ose një arsyetimi të lidhur me të, do të dëshironte të godiste kudo rreth globit kundër kërcënimeve edhe të errëta terroriste ndaj Shteteve të Bashkuara ose aleatëve të saj.
Ata kanë shkuar më tej akoma për të justifikuar unilateralizmin presidencial për të zbutur krizat humanitare, për të mbështetur organizatat ndërkombëtare dhe për të ruajtur stabilitetin rajonal.
Dhe ata u kanë dhënë presidentëve leje të injorojnë kufizimet e Kartës së KB.
Kjo fuqi e njëanshme ushtarake praktikisht e pakufishme është gjithashtu e rëndësishme për pretendimin e Biden se ai dëshiron të “dalë nga Afganistani” – një tjetër komponent i objektivit të tij për t’i dhënë fund këtyre luftërave.
Një afat i tërheqjes së 1 majit aktualisht i nënshtrohet edhe një “rishikimi rigoroz” dhe do të duhet të rinegociohet që trupat amerikane të qëndrojnë.
Por nëse ata largohen, pushteti i Presidentit në Nenin II do ta lejojë atë, edhe në mungesë të lejes së Kongresit, të fillojë sulme me dron dhe përdorime të tjera të synuara të forcës për të përmbushur çdo kërcënim terrorist të perceptuar (ose kërcënim tjetër për interesin kombëtar) në Afganistan.
Përkthyer dhe përshtatur nga The New York Times/ F.H, konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
