Muajt e parë të Presidentit Biden në detyrë janë dominuar nga axhenda e tij e brendshme ndërsa kombi përpiqet të rimëkëmbet nga pandemia e koronavirusit.
Biden ka shpenzuar pjesën më të madhe të kohës, energjisë dhe kapitalit politik në miratimin e projekt-ligjit prej 1,9 trilion dollarë COVID-19 dhe në fillimin e procesit të shitjes së një pakete infrastrukture edhe më të madhe.
Por bota përtej kufijve të Amerikës tashmë po i troket në derën e tij, jo më pak në formën e fluksit të migrantëve që kanë sjellë sistemin e imigracionit në SHBA në krizë.
Këtu janë pesë sfida të tjera të mëdha të politikës së jashtme me të cilat përballet Biden.
Kina është një kërcënim i veçantë për pozicionin e SHBA të dominimit global.
Ekonomia e saj mund të zëvendësojë Amerikën si më e madhja në botë deri në fund të kësaj dekade.
Pekini gjithashtu ka zgjeruar ndikimin e tij masivisht në tregti dhe investime në kombet e tjera. Dhe ka qenë duke e përkulur muskulin e saj ushtarak.
Një bisedë fillestare midis Biden dhe Presidentit Kinez Xi Jinping në Shkurt zgjati dy orë. Tensioni midis të dy palëve ishte i qartë, me Biden duke shtypur Xi mbi të drejtat e njeriut dhe udhëheqësi kinez duke u lidhur me atë që ai e sheh si ndërhyrje të Uashingtonit në punët e saj të brendshme.
Presidenti e ka hedhur betejën për epërsi me Kinën si një nga më të rëndësishmet. Muajin e kaluar, Biden tha se u takonte SH.B.A.-ve të provonin se “demokracia funksionon”.
Derek Grossman, një analist i lartë i mbrojtjes në Rand Corporation, vuri në dukje një numër të tërë pikash të tensionit – duke përfshirë fatin e Tajvanit, tensionin në Detin e Kinës Jugore dhe betejat shumëvjeçare për pronën intelektuale dhe spiunazhin kibernetik për të arritur në përfundimin se “fatkeqësisht marrëdhëniet me Kinën e SH.B.A.-së janë ndoshta në pikën e tyre më të ulët që nga vendosja e marrëdhënieve diplomatike në vitin 1979.”
Çfarë mund të bëjë Biden në lidhje me të?
Ekonomia e Kinës nuk do të tkurret papritmas. Por Grossman është ndër ata që theksojnë dobësitë e Pekinit, duke përfshirë një mungesë relative të aleatëve në të gjithë botën dhe sasinë e burimeve që ajo shpenzon duke mbikëqyrur dhe kontrolluar njerëzit e vet.
Biden pritet të luajë një lojë të gjatë gjithashtu, duke forcuar aleanca me shpresën për të përmbajtur sferat kineze të ndikimit.
Administrata Trump ndoqi një rrugë të ngjashme, por që erdhi gjithashtu me retorikë ndezëse nga ish-presidenti për “virusin Kinez” dhe fillimin e luftërave tregtare.
Eksplorimi i një kthimi në marrëveshjen bërthamore të Iranit
Ish Presidenti Trump tërhoqi Shtetet e Bashkuara nga marrëveshja bërthamore e Iranit në 2018. Teherani shkeli kushtet e marrëveshjes vitin e ardhshëm, pasi ishte përmbushur deri në atë moment.
Marrëveshja origjinale, e nënshkruar në 2015, ishte përpiluar me përpikmëri së bashku nga Irani, Shtetet e Bashkuara, pesë kombe të tjera të mëdha dhe Bashkimi Evropian.
Tani mosbesimi është i përhapur. Por administrata e Biden shpreson që gjërat të mund të kthehen në rrugën e duhur. Të enjten, Departamenti i Shtetit tha se SHBA ishin “të përgatitura për të marrë hapat e nevojshëm” për të rivendosur marrëveshjen, duke përfshirë “heqjen e sanksioneve që nuk janë në përputhje” me marrëveshjen.
Problemi është se ka shumë ndjenja mosmarrëveshjes që zgjaten nga shkelja e epokës Trump.
Trita Parsi, një ekspert i Iranit dhe nënkryetar ekzekutiv i Institutit Quincy për Statecraft Përgjegjës, vuri në dukje se kërkohej sjellje e kujdesshme pasi që të dy SHBA dhe Irani po kërkojnë verifikimin se pala tjetër do të ndjekë premtimet e saj.
Ndërsa arsyet e skepticizmit të Uashingtonit ndaj Teheranit janë të njohura, “ju keni në anën iraniane një humbje të jashtëzakonshme të besimit në SH.B.A. në tërësi jo vetëm për shkak të asaj që bëri Trump, por sepse ata nuk janë të sigurt se SHBA kanë kapacitetin për të përmbushë detyrimet e saj,” tha Parsi.
Rruga e mundimshme drejt një rifillimi të marrëveshjes do të luhet gjithashtu në një sfond të tensionuar. Në fund të shkurtit, Biden urdhëroi sulme ajrore kundër milicive të mbështetur nga Irani në Siri.
Administrata e Biden njoftoi javën e kaluar se do të rikthente ndihmat për palestinezët, të cilat ishin ngrirë gjatë kohës së paraardhësit të tij në detyrë.
Vetëm ky vendim ka të ngjarë të rezultojë në rrjedhën e rreth 235 milion dollarëve për në Palestinë.
Vendimi u kritikua në Izrael dhe nga disa në Uashington.
Pjesa më e madhe e ndihmës do të administrohet përmes Agjencisë së Ndihmës dhe Punëve të Kombeve të Bashkuara (UNRËA). Izraeli pretendon që UNRËA mban një axhendë anti-Izrael, duke përmendur shembuj përfshirë librat shkollorë që u ofron shkollave.
Ndërkohë, disa republikanë në Kongres pretenduan se Biden duhet të kishte përdorur ofertën e rikthimit të ndihmës si një mjet negocimi me Autoritetin Palestinez.
Administrata Trump kishte shtyrë një pozicion të fuqishëm pro-Izraelit, duke përfshirë një plan paqe të pretenduar të mbështetur nga dhëndri i presidentit dhe këshilltari i lartë i Shtëpisë së Bardhë Jared Kushner që nuk shkoi askund.
Administrata e Biden mund ta zbutë atë pozicion, por nuk ka asnjë ndryshim në dorë – veçanërisht, administrata e re ka thënë se nuk do të ndryshojë vendimin e Trump për të lëvizur SHBA Ambasada nga Tel Aviv në Jeruzalem.
Më gjerësisht, një zgjidhje e qëndrueshme e luftës së gjatë midis Izraelit dhe Palestinezëve ka rezultuar e pakapshme. Kanë kaluar gati tre dekada që kur ish-Presidenti Clinton shikoi Kryeministrin e atëhershëm Izraelit Yitzhak Rabin dhe udhëheqësin e Organizatës Çlirimtare të Palestinës Yasser Arafat duke shtrënguar duart dhe nënshkruar marrëveshjet e paqes në Oslo në lëndinën e Shtëpisë së Bardhë.
Optimizmi i atyre ditëve është zhdukur dhe nuk ka asnjë arsye bindëse për të menduar se do të kthehet.
Duke e komplikuar çështjen më tej, qeveria izraelite është në fluks, me Kryeministrin Benjamin Netanyahu që përpiqet të bashkojë një koalicion për ta mbajtur atë në pushtet.
Ekspertët e politikës së jashtme janë të ndarë në atë se sa seriozisht përbën një kërcënim Rusia për Shtetet e Bashkuara.
Nga njëra anë, ndërhyrja e saj në zgjedhje ka qenë një histori e madhe që kur Trump fitoi në 2016.
Dhe Moska është e aftë të shkaktojë siklet të vërtetë Uashington – ajo është fajësuar pothuajse botërisht për sulmin SolarWinds që shënjestroi mijëra rrjete amerikane të sigurisë, përfshirë departamentet kryesore të qeverisë.
Dyshuesit e hedhin Rusinë si një komb që përpiqet të ruajë një iluzion me forcë më të madhe se sa zotëron në të vërtetë. Ekonomia e ish-superfuqisë nuk renditet ndër 10 më të mëdhatë në botë, midis të tjerave, poshtë atyre të Italisë dhe Kanadasë.
Biden ka premtuar të jetë më i ashpër me Rusinë sesa ishte Trump. Dhe ai shkaktoi një mini-tërbim muajin e kaluar duke rënë dakord me një përshkrim të Presidentit rus Vladimir Putin si “një vrasës”.
Administrata e Biden njoftoi sanksione të reja kundër zyrtarëve rusë muajin e kaluar, duke pretenduar se shërbimet e inteligjencës së Kremlinit ishin përgjegjëse për helmimin e liderit të opozitës Alexei Navalny. Ka gjithashtu disa fjalë për një kundërsulm kibernetik në përgjigje të kollitjes SolarWinds.
Biden përballet me presione konkurruese në Kubë.
Republikanët – duan që presidenti i ri të vazhdojë qëndrimin e ashpër të Trump ndaj Kubës. Kjo përfshinte caktimin e qeverisë në Havana si një sponsor shtetëror i terrorizmit.
Por 80 Demokratë të Dhomës së Shtëpisë gjithashtu e kanë shtyrë Biden të kthehet në qëndrimin më të hapur drejt Kubës të ndjekur nga ish Presidenti Obama. Kufizimet mbi udhëtimet dhe remitancat u hoqën nga Obama, i cili në 2015 hapi gjithashtu rihapjen e Ambasadës së SHBA në Havana, e cila ishte mbyllur për 54 vjet.
Duke folur politikisht, drejtimi i politikës amerikane ndaj ishullit, me një popullsi prej 11 milion banorësh, nuk do të ishte aq i rëndësishëm po të mos ishte për rëndësinë kryesore të votuesve amerikanë kubanë në shtetin kryesor të Florida.
Biden performoi dobët në Florida nëntorin e kaluar, megjithëse ka disa prova se kjo ishte e rrënjosur më shumë në një përpjekje të suksesshme të GOP për t’i katandisur demokratët si “socialistë” sesa në politikat e Kubës.
Profesori Uilliam LeoGrande, një ekspert i Kubës në Universitetin Amerikan në Uashington, D.C., vlerësoi qasjen e Obamës si “jashtëzakonisht të suksesshëm” në inkurajimin e bashkëpunimit në fusha me interes të përbashkët.
“Tani, nëse kriteret tuaja janë ‘A u bë Kuba një demokraci shumëpartiake?’ Përgjigjja është padyshim jo. Por as nuk u bë e tillë gjatë 60 viteve të armiqësisë më parë. ”
Sekretari i shtypit i Shtëpisë së Bardhë Jen Psaki kohët e fundit tha se një ndryshim në politikën e Kubës “nuk është aktualisht midis përparësive kryesore të Presidentit Biden”.
Gjatë fushatës 2020, Biden tha se ai “në një pjesë të madhe … do të kthehej” në qasjen e Obamës midis SHBA dhe Kubës.
Në zyrë, ai duket se po vendos një kurs më të kujdesshëm.
Përkthyer dhe përshtatur nga Foreign Policy/ F.H Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
