Përshëndetja u transmetua drejtpërdrejt për 1 miliard njerëz, por kaloi pa u vërejtur nga shumica e botës.
Tre astronautë në bordin e rivalit të ri të Kinës në Stacionin Ndërkombëtar të Hapësirës i dhanë përshëndetje ushtarake Presidentit Xi Jinping gjatë një video konference të transmetuar të Mërkurën në televizionin shtetëror. “Ne në Pekin presim kthimin tuaj triumfues”, u tha Xi tre oficerëve të Ushtrisë Çlirimtare të Popullit që qëndronin përpara flamujve të Partisë Komuniste ndërsa ata orbitonin 242 milje mbi Tokë.
Nisma e javës së kaluar nga një bazë në shkretëtirën Gobi u ndoq me vëmendje brenda Kinës, por kryesisht u anashkalua në Shtetet e Bashkuara – e lënë në hije nga samiti i Presidentit Biden me udhëheqësin rus Vladimir Putin.
Megjithëse të dy kundërshtarët kërcënojnë interesat e SHBA, amerikanët duhet të shqetësohen më shumë për një rritje dhe militarizim të Kinës sesa një Rusi revanshiste.
Gara e re hapësinore tregon arsyen.
Kinezët nuk derguan asnjë astronaut në hapësirë deri në 2003, 42 vjet pas Sovjetikëve, por Pekini ka bërë hapa kozmikë që, ndryshe nga përparimet e Kremlinit gjatë Luftës së Ftohtë, ende nuk e kanë zgjuar Uashingtonin nga vetëkënaqësia e tij relative.
Muajin e kaluar, Kina zbarkoi një rover në Mars – duke u bërë kombi i vetëm përveç Amerikës që e bëri këtë.
Në të njëjtën ditë Biden u takua me Putinin, zyrtarët rusë dhe kinezë zbuluan një udhërrëfyes në Shën Petersburg për të ndërtuar së bashku një bazë hënore që mund të strehonte njerëz deri në vitin 2036.
Kinezët kanë kryer gjithashtu teste që tregojnë aftësi të përparuara për të nxjerrë jashtë loje satelitët e SHBA.
Në prill, vlerësimi vjetor i kërcënimit të komunitetit të inteligjencës amerikane paralajmëroi se “Pekini po punon për të përputhur ose tejkaluar aftësitë e SHBA në hapësirë për të fituar përfitimet ushtarake, ekonomike dhe prestigjike që Uashingtoni ka përftuar nga udhëheqja hapësinore”.
Ky kërcënim nuk është i kufizuar në hapësirë.
Përpjekjet e Kinës duhet të shihen në kontekstin e gjenocidit të saj të vazhdueshëm në Xinjiang, Hong Kongut, kërcitja kundër Tajvanit dhe pengimi i hetimeve të pavarura për origjinën e koronavirusit.
Për fat të mirë, shumica e liderëve në të dy partitë politike të SH.B.A.-së e njohin nevojën për t’iu kundërvënë Kinës dhe për të mbështetur programin tonë hapësinor.
Nëse duam të ruajmë epërsinë e SHBA në hapësirë, duhet të përpiqemi të mësojmë nga pengesat tona të hershme.
Sondazhi i Gallup në 1961 zbuloi se pothuajse 6 në 10 Amerikanë kundërshtuan shpenzimin e 40 miliardë dollarëve për të cilët u tha se do të kushtonte për të vendosur njerëz në hënë. Kur të anketuarit renditën çështjet për të cilat ata do të ishin të gatshëm të paguanin më shumë taksa, hapësira doli e pesta.
Suksesi i misionit Miqësia 7 e Glenn krijoi vrull dhe ndërtoi mbështetje për shpenzime shtesë. “Çdo gjë në retrospektivë ka një ajër të pashmangshëm, por nuk ishte ashtu,” tha Shesol në një intervistë.
Gjysmë shekulli më vonë, përballë një kërcënimi tjetër komunist, po agon një epokë tjetër e re.
Po, Rusia mbetet një kërcënim. Pandemia globale është akoma me ne. Dhe boja e kuqe po derdhet për dekadat që vijnë.
Por, për të gjithë buxhetin konkurrues dhe shqetësimet politike, fjalët e presidentit martir ndjehen tepër urgjent.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Vendi im i pari”, pse të gjitha shtetet mendojnë kështu?
100 ditët e para ikën, ç’duhet të bëjë ndryshe Biden tani e tutje!
