Presidenti i SHBA Joe Biden ka qenë në vëmendje gjatë javës së kaluar. Një turne në Evropë, që përfshin G7, BE dhe NATO, ishin pjesë e punëve të jashtme të këtij diplomati me përvojë.
Ai shfaqet me një ndjenjë më të madhe të unitetit perëndimor dhe, nëse nuk ka afrim me presidentin rus Vladimir Putin, atëherë të paktën ka një sens të fortë të asaj që është e mundur. Toni i samitit të tyre në Gjenevë ishte, me këmbënguljen e Biden, “konstruktiv”.
Është momenti kur ai u rikthye në SHBA ajo që do t’ia zbehte humorin. Vërtet, Gjykata e Lartë ka rikonfirmuar Aktin e Kujdesit të Përballueshëm, të cilin Biden ndihmoi të realizohej kur ishte zv.president në qeverinë e Barak Obamës.
Diferenca prej shtatë votash ndaj ishte kumbuese dhe kapërceu linjat politike. Por mbijetesa e këtij ligji historik vetëm nxit pyetjen se për cilat reforma të qëndrueshme do të njihet vetë Biden në të ardhmen.
Një presidencë që u krahasua me atë të Franklin Roosevelt në ambicien e saj të brendshme ka filluar të ngadalësohet.
Projektligjet që kanë hasur në një lëmsh të papajtueshmërisë së Kongresit përfshijnë planin e tij të infrastrukturës dhe reformën shumë të nevojshme të të drejtave të votimit. Rritjet e taksave për korporatat që do të ndihmonin në financimin e parë nga këto janë po aq të dyshimta.
Biden nuk ka as ngushëllimin se mund të fajësojë vetëm Republikanët. Edhe pjesë së partisë së tij, përkatësisht senatori Uest Virginia Joe Manchin, është pjesë e bllokimit.
Kjo, është para zgjedhjeve afatmesme të vitit 2022. Në atë front, precedenti historik krijon keq për demokratët.
Dy presidentët e mëparshëm të partisë humbën Kongresin në kohën e parë të pyetjes. Programet e tyre të brendshme kurrë nuk u rikuperuan plotësisht.
Një zgjidhje është që të reformohet krijimi i materialeve që kërkon shumicën e legjislacionit për të fituar një shumicë në Senat. Pjesë të shtypit të majtë Demokrat për një rezolutë të njëanshme për ta ndaluar atë plotësisht.
Ata janë të bindur se vullneti publik shpesh ngurtësohet në dhomën e sipërme. Por shfuqizimi njihet si opsioni kryesor për një arsye.
Do të hapte rrugën që Senati i ardhshëm Republikan të miratojë ligje të diskutueshme nën një shumicë absolute. Çfarë kompromisi dhe përmbajtje ka në Capitol Hill do të rrezikohej.
Një mënyrë tjetër është t’u drejtohet për apel elektoratit të Uashingtonit. Kryesisht është gjë e mirë që Biden është më i qetë dhe më pak i dukshëm se paraardhësi i tij, Donald Trump. Në zgjedhjen e tij, amerikanët votuan, pjesërisht, për një pushim nga politika.
Ai më së shumti ka shpërblyer. Më shumë se dy muaj kaluan para konferencës së tij të parë për shtyp si president. Ai shkruan statuse me një ritëm të moderuar.
Megjithatë, kjo sjellje ka një kosto. Politikat që komandojnë dhe kanë mbështetje të madhe publike përfundojnë të shitura. Pas një jave ose më shumë të gjeopolitikës, Biden duhet të tregohet edhe më këmbëngulës për të përfundura reformat në vendin e tij.
Të paktën, do të vendoste përballë Senatorëve rrezikun politik për të kundërshtuar idetë popullore.
ACA ishte një ligj jashtëzakonisht i diskutueshëm në atë kohë, por tani Republikanët paguajnë një çmim elektoral madje edhe për kërcënimet për ta manipuluar atë.
Biden ka avantazhin e propozimit të faturave që pëlqehen shumë.
Administrata e Bill Clinton mendoi për qeverinë si një “fushatë të përhershme” për të bindur publikun.
Biden i mungon gjuha e komunikimit të Klintonit, por ai është një politikan shumë më i mirë nga sa sugjerojnë kritikët e tij.
Me përjashtime të shkurtra, udhëheqja e tij gjatë gjithë zgjedhjeve presidenciale demokrate ishte jashtëzakonisht e qëndrueshme.
Disa muaj më parë, dukej se ai jo vetëm që do të arrinte ekuivalentin e tij të ACA, por ndoshta disa. Sa arrin ai nga këto premtime e pritshmëri varet nga sa fort do të luftojë ai.
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ F.H, Konica.al
