Nëse dikush mendonte se 36 vjet në Senat, kryesimi i Komiteteve të Gjyqësorit dhe Punëve të Jashtme dhe tetë vjet si nënkryetar nuk ishin të mjaftueshme për përgatitjen për një president, veçanërisht në lidhje me sigurinë kombëtare, ky nocion ra poshtë këtë javë. Edhe kritikët e sinqertë konservatorë duhet t’i japin një vlerësim Presidentit Biden për një udhëtim të suksesshëm në Cornuall, Bruksel dhe Gjenevë.
Ndërsa një udhëtim nuk e transformon ose rinovon politikën e jashtme amerikane, shumë pak mund të kishin parashikuar një rezultat më të mirë.
Pavarësisht nga dallimet e qarta politike dhe ekonomike rreth Kinës, samiti i G7 rezultoi në një konsensus që kishte munguar për katër vitet e fundit. Me një përjashtim të mundshëm, samiti i NATO-s gjithashtu ishte i suksesshëm. Takimi i BE u publikua më pak dhe do të nevojiten analiza të mëtejshme për të përcaktuar se çfarë u arrit.
Pastaj erdhi takimi shumë i pritur i Gjenevës dhe Biden me Presidentin rus Vladimir Putin. Ndërsa specifikat e takimeve private (gradualisht) do të zbulohen, konferencat e dyfishta për shtyp të të dy presidentëve treguan shumë.
Presidenti Biden nuk mund të ishte më i qartë në ato që diskutoi me Putinin. Në një prozë të saktë dhe të qartë, Biden shpjegoi se si vlerat themelore amerikane që buronin nga njerëzit që i delegonin pushtetin qeverisë, dhe jo e kundërta, ishin forcat kryesore që motivonin filozofinë, mendimin dhe veprimet e tij si president.
Në këtë drejtim, kuptimi i presidentit për atë që e shtyn Putinin ishte ndoshta më i qartë nga çdo president që kur FDR gabimisht trajtoi Stalinin. Sipas pikëpamjes së Biden, përparësia kryesore e Putinit qëndronte në ruajtjen e autoritetit të qeverisë ruse si garantuesi i vetëm për të siguruar një komb të qëndrueshëm dhe kështu legjitimitetin e popullit rus, diçka që presidentët e mëparshëm amerikanë nuk e kuptuan plotësisht.
Dhe Biden ishte i zgjuar në dhënien e pikpamjeve të tij, veçanërisht duke pyetur Putinin se si do të reagonte Rusia nëse tubacionet e saj të naftës dhe gazit siç janë Colonial do të ishin ndërprerë.
Putini nuk ishte aq i afërt në konferencën e tij. Putini e përgëzoi Biden për forcimin e atmosferës civile, profesionale dhe pozitive të takimeve disi të shkurtuara, megjithë dallimet në shumë çështje. Përveç kritikave të Putinit për të drejtat e njeriut dhe shkeljet ligjore, komenti i tij më i ashpër erdhi në fund të konferencës për shtyp.
I pyetur për Ukrainën, Putin përmendi se si pushtimi i SHBA në Irak ishte shumë destabilizues. Putini më pas bëri komentin se pas përpjekjes për “grusht shteti” të CIA-s në Kiev, Rusia nuk kishte asnjë mundësi përveç ndërhyrjes në Ukrainë në 2014.
Sigurisht që SHBA-të mohuan çdo përpjekje për grusht shteti. Por në diplomacinë e saj dhe një koment fatkeq nga ndihmës sekretari i saj i shtetit që u përshkallëzua dhe nuk zbuti tensionet, Moska kishte arsye për shqetësim. Kjo nuk ishte një justifikim për të ndërhyrë. Por ShBA nuk ishte plotësisht e pafajshme dhe incidenti sigurisht provokoi Moskën.
Takimi krijoi një modus informal dhe më pas drejtoi grupet e punës mbi stabilitetin strategjik dhe kontrollin e armëve, internetin, Sirinë dhe çështje të tjera shqetësuese për të propozuar kurset e ardhshme të veprimit.
Duke qenë se këto grupe do të kenë pjesëmarrës profesionalë dhe politikë, progresi nuk përjashtohet. Dhe, siç deklaroi Presidenti Biden, “Ne do të shohim” se si funksionon kjo brenda gjashtë muajve, një përgjigje shumë e arsyeshme.
Një fushë që mund të rezultonte joproduktive ishte integrimi i Kinës më thellë në konsideratat strategjike të NATO-s. Jo të gjithë anëtarët e NATO-s ranë dakord plotësisht. Por duke pasur parasysh një president shumë pro-aleancës, disidenca u hesht.
Por “animi” i Kinës është e meta e mundshme. Pasi Bashkimi Sovjetik implodoi, NATO filloi një zgjerim gradual të anëtarësimit mes pakënaqësisë së Rusisë. Administrata e Klintonit e përshpejtoi procesin pa iu përgjigjur pyetjes kritike se çfarë përfundimisht të bënte për Rusinë dhe anëtarësimin e mundshëm. Krijimi i Këshillit NATO-Rusi ishte gjithmonë një kompromis i pakënaqshëm.
Tani me 30 anëtarë, Rusia kishte arsye të frikësohej nga rrethimi.
Kurthi i mundshëm këtu për NATO-n po militarizon tepër marrëdhëniet me Kinën. Ndërsa zgjerimi i NATO-s në fund të fundit ishte një nga shumë arsyet që çuan në një marrëdhënie me Rusinë, përsëritja e një gabimi të ngjashëm karshi Kinës është e mundur.
NATO ka një rol në Azi. Por ai rol duhet të jetë delikat, jo i prerë dhe i përqendruar në fuqi të butë që mbështet aleatët sesa në një konfrontim ushtarak. Mbi të gjitha, Kina nuk është Bashkimi Sovjetik dhe nuk përbën një kërcënim të drejtpërdrejtë ushtarak për aleancën.
Sidoqoftë, një këshillë: Presidenti do të ishte i mençur të rivlerësonte këtë qasje ndaj Kinës për të parandaluar që ky rivalitet të dilte nga kontrolli.
Përkthyer dhe përshtatur nga Foreign Affairs/ F.H, Konica.al
