Jeta e Mario Draghit, deri nëntë muaj më parë, ishte shumë më relaksuese se tani. Ai kaloi kohë në shtëpinë e tij në Umbria. Ai luante golf me djalin e tij. Trashëgimia e tij, e ndërtuar si një bankier qendror që kishte ndihmuar për të shpëtuar eurozonën nga kriza, ishte tashmë e siguruar.
Por me Italinë në thellësi të pandemisë dhe në kërkim të një kryeministri, Draghi mori një ftesë të pakërkuar nga presidenti i vendit.
“Dhe ai nuk mund të thoshte jo,” tha Giovanni Orsina, drejtor i shkollës së qeverisë në Universitetin Luiss Guido Carli në Romë.
Kjo shpjegon se si Draghi, 74-vjeç, tani e gjen veten sërish në skenën botërore, duke pritur një samit të Grupit 20 ku çështjet janë të paktën po aq të ndërlikuara sa çdo gjë nga e kaluara e tij.
Samiti dy-ditor, që ka të bëjë kryesisht me ndryshimet klimatike dhe pandeminë, do të testojë se sa kuptimplotë mund të lehtësojnë fuqitë industriale të botës pabarazitë e zbrazëta të vaksinave dhe reduktimet e shpejtësisë në emetimet e tyre të gazeve serrë.
Sidomos në lidhje me klimën, ku angazhimet e vendeve janë shumë herë më të ulëta se çfarë sugjeron shkenca se është e nevojshme, ekziston një rrezik i konsiderueshëm dështimi.
Dhe ajo që vizitorët do të gjejnë, në Italinë e Draghit, është një vend që është magjepsur – të paktën tani për tani – nga kompetenca dhe fuqia e tij politike.
Ekspertët italianë flasin me zjarr për Draghin, duke e përshkruar atë si një kryeministër të nivelit të lartë, me një shkallë besueshmërie që u mungonte paraardhësve të tij.
Deri më tani, thonë ata, ai ka qenë i gatshëm të marrë vendime të vështira – ndonjëherë të njëanshme – pavarësisht nga popullariteti i tyre.
Dhe ai është dëshmuar megjithatë popullor, me një vlerësim prej 63 përqind, më i lartë se ai i shumicës së liderëve të tjerë demokratë që do të vizitojnë Romën.
“Mario Draghi është një lloj Ferrari,” tha Giampiero Massolo, president i Institutit Italian për Studime Politike Ndërkombëtare, i cili gjithashtu shërbeu si diplomat italian. “Ai po godet me grusht mbi peshën e Italisë.”
Për shkak se ai u zgjodh me dorë nga kreu i shtetit të Italisë, Draghi ka një luks që do të ishte e vështirë për liderët e tjerë ta përsërisnin: atij nuk i është dashur të zgjedhë një anë politike.
Edhe tani, mediat italiane debatojnë nëse Draghi duket se anon më shumë djathtas apo majtas. Pas emërimit të tij, shumë parti të fragmentuara të vendit duhej të përcaktonin nëse do ta mbështesnin atë në Parlament; të gjitha, përveç një partie, erdhën në të njëjtën zgjedhje dhe Draghi tani ka mbështetje, nga e djathta në të majtë.
Shumë nga vendimet e tij më të rëndësishme kanë qenë të lidhura me pandeminë dhe rimëkëmbjen nga recesioni.
Javë pas mandatit të tij, Draghi rinovoi fushatën e vaksinimit dhe ndaloi praktikën e prioritizimit të punëtorëve të rinj për injeksione ndaj të moshuarve. Më pas ai kërkoi një rishikim të një plani – të hartuar nga qeveria e mëparshme – se si të përdoret një fluks masiv i financimit të rimëkëmbjes së pandemisë nga Bashkimi Evropian.
Në verë, Draghi e bëri të detyrueshme “Green Pass” për ngrënie në ambiente të mbyllura dhe aktivitete të tjera të kohës së lirë. Kohët e fundit, qeveria e tij e bëri të nevojshme për punonjësit publikë dhe privatë, që do të thotë se për të marrë një rrogë, italianët ose duhet të vaksinohen ose t’i nënshtrohen testimit çdo 48 orë.
Në një takim të Këshillit Evropian javën e kaluar, Draghi e përshkroi fushatën e vaksinimit të Italisë si një “përpjekje të jashtëzakonshme”.
Ndërsa qeveritë e mëparshme të Italisë, nën kryeministrin Giuseppe Conte, ishin të interesuar për Rusinë dhe Kinën, Draghi ka theksuar rolin e Italisë në “aleancën atlantike” dhe është larguar nga angazhimi për të marrë pjesë në iniciativën e infrastrukturës së Kinës.
Draghi ka një takim me Presidentin Biden të premten, në të njëjtën ditë që Biden do të takohet me Papa Françeskun dhe presidentin francez Emmanuel Macron.
“Ishte një rastësi me fat që në vitin kur Italia ishte në krye të G-20 dhe bashkëkryesuese të COP, ne e gjetëm veten me një kryeministër si Draghi”, tha Ferruccio De Bortoli, ish-kryeredaktor i Corriere della. Gazeta Sera.
Ai e krahasoi Draghin me Conten, duke thënë se Conte, para se të bëhej kryeministër, “nuk kishte qenë kurrë në një takim ndërkombëtar më parë gjatë gjithë jetës së tij”.
Por shumë figura politike shqetësohen se Italia mund të jetë në një moment realiteti të pezulluar. Një moment i ndërlikuar, i cili mund të ndikojë në të ardhmen e Draghit, është vetëm tre muaj larg, kur skadon mandati shtatëvjeçar i Presidentit Sergio Mattarella.
Presidenti – i zgjedhur nga ligjvënësit – mban gjithashtu ndoshta titullin më prestigjioz në vend. Nëse Draghi nuk do të ishte kryeministër, ai do të ishte një kandidat i dukshëm.
Edhe si kryeministër, ai ende mund të zgjidhej, por do ta linte Italinë sërish në kërkim të një lideri të përditshëm.
“Askush nuk e di se çfarë do të ndodhë në janar,” tha Orsina. “Është shumë e paparashikueshme.”
Edhe nëse Draghi qëndron, Italia është e detyruar të mbajë zgjedhje në 2023.
“Muaji i mjaltit,” tha Tocci, “nuk zgjat përgjithmonë”.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Trekëndëshi i Fuqisë’ së Draghit
A do të jetë Mario Draghi lideri i ri i Evropës?
