Evropa nuk është e emocionuar për kushtet e armëpushimit tregtar të së shtunës me SHBA-në, por zyrtarët e BE-së më në fund pranuan se ia vlente të pranoheshin kushtet e Uashingtonit në mënyrë që të zhvendosej fokusi te armiku i përbashkët: Kina.
Armëpushimi synon t’i japë fund luftës së ashpër tregtare që ish-presidenti i SHBA-së, Donald Trump ndezi në vitin 2018, duke vendosur tarifa të larta për çelikun dhe aluminin e BE-së, me arsyetimin se ato ishin një kërcënim për sigurinë kombëtare të Amerikës.
Ndërsa marrëveshja e së shtunës heq ato tarifa, Brukseli është ende i zemëruar që baza ligjore për detyrat e Trump – kërcënimi i supozuar i sigurisë evropiane për Amerikën – mbetet ende në fuqi dhe po përdoret për të vendosur kufizime në eksportet e metaleve të BE-së.
Përplasja për metalet ka qenë një nga retë më të errëta që u shfaqën mbi marrëdhëniet transatlantike në vitet e fundit dhe një nga arsyet kryesore për t’i dhënë fund ishte një dëshirë në rritje midis zyrtarëve evropianë dhe amerikanë për të bashkëpunuar për të luftuar atë që ata e shohin si mbikapacitet masiv në fabrikat kineze të çelikut. , nxitur nga bujaria e qeverisë.
Ky është kodi diplomatik për të manovruar kundër mbikapacitetit të Pekinit. Brukseli dhe Uashingtoni u zotuan gjithashtu të bashkëpunojnë për prodhimin e çelikut në një mënyrë më miqësore me mjedisin.
Presidenti i SHBA Joe Biden theksoi se armëpushimi i çelikut përshtatet me vizionin e tij për një front global kundër Pekinit.
“Këto marrëveshje do të kufizojnë aksesin në tregjet tona për çelikun e ndotur nga vende si Kina dhe kundër vendeve që hedhin çelik në tregjet tona,” shtoi Biden.
Në një mënyrë të ngjashme, Komisioneri i Tregtisë i BE Valdis Dombrovskis tha se plani ishte të fokusohej në “si të kufizohej aksesi në treg për jopjesëmarrësit që nuk plotësojnë … kushtet për orientimin e tregut, ose që nuk plotësojnë standardet për intensitet të ulët të karbonit.” Pekini e di mirë se për kë e ka fjalën.
Megjithatë, ka shumë në marrëveshje që lë një shije të hidhur në gojët evropiane.
BE-ja fillimisht kishte shpresuar se Biden thjesht do t’i zhbllokonte tarifat e kohës së Trump dhe do të tërhiqej nga baza ligjore e Trump për veprim kundër Evropës.
Megjithatë, Biden e ka gjetur veten të penguar nga nevoja e tij për të mbajtur në anën e elektorateve kryesore të prodhimit të çelikut dhe marrëveshja e tij me Evropën nuk është ajo që evropianët kishin kërkuar.
Në terma praktikë, ky është një lehtësim i menjëhershëm për industrinë evropiane të çelikut. Në vitet para luftës tregtare dhe pandemisë së koronavirusit, eksportet e BE-së përgjithësisht nën këtë nivel.
Komisioni Evropian është i hidhur që duhet të pranojë çdo formë kuotë, të cilën e konsideron si të paligjshme, sepse ende bazohet në nenin 232 të urryer.
“Për ne kjo [marrëveshja] nuk përbën destinacionin përfundimtar,” tha Dombrovskis të dielën.
Megjithatë, duke parë përpara, periudha dyvjeçare për të paktën një pjesë të marrëveshjes shton pasigurinë. Negociatat e reja do të duhet të zhvillohen afër zgjedhjeve të ardhshme presidenciale në SHBA dhe ndryshimit të lidershipit të Komisionit Evropian. Të dyja ngjarjet do të zhvillohen në vitin 2024.
Përkthyer dhe përshtatur nga Politico.eu/ konica.al
