Harrojeni Makiavelin.
Në botën e politikës këto ditë, nuk është më mirë të kesh frikë sesa të të duan. As nuk është më mirë të jesh i adhuruar. Çelësi i suksesit në kulturën politike të hiper-polarizuar të botës perëndimore është të jesh asnjëri prej tyre.
Vetëm shikoni Joe Biden. Ose Emmanuel Macron i Francës. Ose Mario Draghi. Ose edhe Olaf Scholz i Gjermanisë (kush?).
E përbashkëta e këtyre burrave nuk është vetëm ‘bardhësia’ e tyre, por se shumica e votuesve në vendet e tyre të origjinës i shohin ata si pak a shumë të çuditshëm.
Biden, edhe pse i dashur nga besimtarët e partisë së tij, ka dallimin e dyshimtë se ka vlerësimin më të ulët të miratimit nga çdo president në këtë fazë të mandatit të tij, me përjashtim të Donald Trump. Me vetëm 41 për qind, vlerësimi i Macron është edhe më i keq – edhe pse jo i keq nga standardet e fundit franceze. Për krahasim, Draghi, ish-kreu i Bankës Qendrore Evropiane, i cili e fitoi detyrën e tij me emërim dhe jo me zgjedhje, duket si një njeri i popullit me 47 për qind miratim.
Fajesoni populizmin. Kjo do të thotë se baza e tyre nuk përbëhet vetëm nga mbështetës tradicionalë, por nga votues që mendojnë se nuk kanë zgjidhje tjetër.
Vetëm pak vite më parë, personaliteti ishte monedha e sferës politike perëndimore. Dhe nuk ishte vetëm Trump. Macron, një ish-socialist pro BE-së, i cili premtoi të rishpik Francën siç e njohim ne, Boris Johnson i MB-së dhe Sebastian Kurz i Austrisë, të gjithë u ngritën në pushtet.
Por populizmi ka rezultuar se ka joshjen e qëndrimit për një natë. Trump dhe Kurz janë zhdukur. Johnson është ende aty, por me një vlerësim prej vetëm 32 për qind, udhëheqësi i Mbretërisë së Bashkuar nuk është më udhëheqësi i gjithëpushtetshëm i Brexit-it të viteve të kaluara për të “marrë përsëri kontrollin”.
Për t’u marrë seriozisht në vitin 2021, ndihmon të shahesh nga gjysma e elektoratit tënd. Fakti që Macron po qëndron i patundur në Francë ka të bëjë po aq me aftësitë e tij politike sa edhe me faktin se disa nga sfiduesit e tij kryesorë do të përshkruheshin më së miri si e djathta ekstreme dhe e djathta ultra ekstreme.
Pavarësisht deficitit të popullaritetit të tyre, shanset janë që çdo lider perëndimor në G20 të mbetet në pushtet. Kjo është kryesisht për shkak se edhe për votuesit që nuk janë mbështetës të lyer në lesh, alternativa është thjesht shumë e frikshme për t’u menduar.
Nëse presidenca e Trump u mësoi ndonjë gjë demokracive të botës perëndimore, është virtyti i krijimit.
Kjo është arsyeja pse ne nuk jemi në prag të Harmagedonit.
Mbledhja e kësaj fundjave në Romë është një kujtesë e kësaj. U harrua para se të fillonte. Çështjet në axhendën e G20 (vaksinimi i botës në zhvillim dhe lufta kundër ndryshimeve klimatike) janë po aq të rëndësishme sa kurrë.
Post-Trump, qëllimi i çdo lideri perëndimor me mendim të drejtë është të jetë sa më modest dhe zemërbutë që të jetë e mundur. Modeli: Angela Merkel.
Në fillim, liderja gjermane, e cila do t’i hapë rrugën pasardhësit të saj sapo të formohet një qeveri e re, duket se është përjashtim nga rregulli.
Pavarësisht manisë së fundit të Merkelit, çdo vlerësim i sinqertë i të dhënave 16-vjeçare të Merkelit do të duhej të arrinte në përfundimin se arritjet e saj ishin të pakta.
Arritja e saj e vërtetë ka qenë fshehja e këtij realiteti duke u dhënë gjermanëve një ndjenjë stabiliteti.
Kjo është arsyeja pse liderët e sotëm duhet ta ndjekin me vemendje keshillat e Makiavelit.
“Të gjithë e shohin atë që dukeni se jeni,” shkroi ai “Pak e përjetojnë atë që jeni në të vërtetë.”
Përkthyer dhe përshtatur nga Politico.eu/ konica.al
