Më 5 mars, i forti turk Rexhep Tajip Erdogan u nis edhe një herë për të takuar mentorin e tij, Presidentin Vladimir Putin të Rusisë, për të diskutuar në lidhje me praninë e ushtrisë turke në Siri. Do të thotë që ai u kthye duarbosh.
Në përgjithësi, regjimi i Damaskut, së bashku me Rusinë, dhe Iranin, morën atë që dëshironin nga një Erdogan i pasigurt, përmes një rruge diplomatike.
Në të njëjtën kohë, Perëndimi po merrej gjithashtu me Turqinë për disa çështje shqetësuese. Këto përfshijnë çështjen e migrantëve nga Siria, situatën e ngjashme në kufirin greko-turk, ku dhjetëra mijëra migrantë kanë guxuar të shkatërrojë kufirin dhe të hyjë në Evropë.
Stili rus i marrëdhënies me Ankaranë është pa kompromis, ndërsa stili perëndimor është një kërkesë e pafunmem për kompromis.
Moska e di mirë mirë se është Erdogan që është i paaftë dhe/ose nuk dëshiron të merret me terroristë. Moska gjithashtu e di se janë qartë veprimet ushtarake të Ankarasë kudo në Siri që po zgjasin luftën civile dhe kështu po sjell më shumë refugjatë.
Mënyra e Moskës për t’u marrë me Ankarën është përqendruar në këto pretendime.
Perëndimorët janë në një planet tjetër kur bëhet fjalë për këto.
Së pari dhe më e rëndësishmja, ata përmbahen dhe gjithmonë e qetësojnë Erdoganin, edhe nëse e dinë se është ai që ushqen luftën civile siriane, sjell refugjatë, shantazhon Bashkimin Evropian, ndez luftën në Libii, eksporton xhihadistët atje dhe gjetkë në Afrikë, nuk i pranon përgjegjësitë e Turqisë në NATO, është partner me Putin dhe kërcënon hapur dy vendet anëtare të BE-së, Qipron dhe Greqinë.
Shefi i sapoemëruar i BE-së për Çështjet e Jashtme, Josep Borrell, tha kohët e fundit: “Këshilli e pranon situatën e vështirë me të cilën Turqia po përballet për shkak të ofensivës në Idlib dhe pasojave të saj. Ne jemi në fillimin e një krize migracioni, pasojat e veprimeve të turqve, që lënë njerëzit të shkojnë, duke i bërë ata të besojnë se kufijtë e Evropës ishin të hapur. (…) Në të njëjtën kohë, ne duhet të flasim me turqit për shumë çështje që ndikojnë drejtpërdrejt në sigurinë tonë, sepse Turqia gjithashtu po luan një rol të rëndësishëm në krizën libiane. ”
Lidhja e betejës në Idlib dhe kriza e migracionit? Po, ato janë të lidhura, por jo në mënyrën si e kuptojnë perëndimorët.
E vetmja lidhje kauzale midis Idlibit dhe krizës së migracionit është ajo e krijuar nga vetë Erdogan: presidenti turk ka nxitur frikën evropiane për një krizë të re migracioni, nga Idlibi, duke shkaktuar kaos në kufirin grek.
Për kuriozitet, vetëm 4 përqind e migrantëve në kufijtë greko-turq janë shtetas sirianë.
Pritshmëritë e tij nga Perëndimi janë të qarta: më shumë para dhe më shumë thirrje perëndimore për armëpushim në mënyë që Turqia të mund të riorganizojë operacionet e saj xhihadiste në Siri dhe gjetkë.
Në përgjithësi, Perëndimi është gjithmonë i prirur të mbyllë sytë lidhur me pushtimin e Ankarasë në tokat siriane dhe marrëveshjet e hapura me organizatat islamike terroriste, ndërsa Rusia i kundërshton kategorikisht ato.
Prandaj, ka më shumë se një mësim nga marrëveshja e Moskës. Kompromisi dhe qetësia nuk funksionojnë me Erdoganin, vetëm kontrolli po.
Përkthyer dhe përshtatur nga Ahval/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Erdogan dhe Putin vendosin për fatin e Sirisë…
Edhe demokracitë perëndimore po ‘sëmuren’
Erdogan forcon pozitën, turqit luftojnë për shpirtin e vendit
