Në fillim, kur u shfaq pandemia, dukej si një mundësi. Një mundësi për tu bashkuar. Për t’u bërë një udhëheqës me të vërtetë kombëtar në një kohë krize. Ndoshta Presidenti Donald Trump u përpoq, duke deklaruar me vonesë një urgjencë kombëtare, duke folur para kombit nga Kopshti i Trëndafilit.
Por rezulton se udhëheqja dhe bashkimi i vendit ishte një barrë e rëndë për presidentin. Ishte thjesht shumë. Dhe kështu, parashikueshëm, vjen pranimi i madh i dështimit presidencial: Kthimi në strategjinë bazë.
Bashkimi nuk do të ishte kurrë më i përshtatshëm për Trump. Mbi të gjitha, ai nuk ka bërë miq të rinj pasi ka marrë 46% të votave në vitin 2016. Dhe ne e dimë se presidenca nuk e ka ndryshuar atë. Pra, Trump, asnjëherë i qetë si një udhëheqës me të vërtetë kombëtar, tani është përsëri si dikur.
Mendoni për këtë: Tani kemi një President i cili proteston kundër protestuesve duke kërkuar nga qeveritë e shtetit që të anashkalojnë udhëzimet kombëtare që ai vetë i miratoi. Dhe kështu virusi është bërë barometri më i fundit politik: A jeni me Trump? A është i gjithi faji i Kinës? A ka të drejtë Trump të bëhet më i ashpër ndaj emigrantëve të mundshëm? Pse shtypi vazhdon të sulmojë Presidentin? Pse u besoni këtyre shkencëtarëve që punojnë për qeverinë?
Por këtu është problemi: Të gjitha këto nuk po e ndihmojnë Trumpin. Bill Galston nga Instituti Brookings, i cili po ndjek votimin e Presidentit, thekson se për dy javë pasi Trump shpalli një emergjencë kombëtare, miratimi i politikave të Presidentit u rrit. Por tani, duket se shifrat kanë rënë.
Duket se sa më shumë njerëz e shikojnë atë gjatë kësaj pandemie, aq më pak u pëlqen ajo që shohin. Por Trump nuk mund të ndalojë. Ai do të vazhdojë të punojë me librin e vjetër të populistit sepse kjo është gjithçka që ai di të bëjë. Dallimi këtë herë është se pyetja “kujt i besoni” nuk është teorike. Është çështje jetë a vdekje.
Përkthyer dhe përshtatur nga CNN/ konica.al