Injorimi i mësimeve të dhimbshme nga reagimi katastrofik ndaj krizës financiare 2008-2009 është bërë zakon për vendet e Evropës Veriore.
Ata kundërshtuan idenë e një Eurobondi ose ndonjë ndërhyrjeje tjetër të re të centralizuar për katastrofën ekonomike të shkaktuar nga COVID-19 – diçka që ka të ngjarë të dobësojë më tej Evropën, SHBA-në dhe ekonominë globale, tani dhe në të ardhmen.
Dhe mundësia e fundit për të vepruar do të jetë 23 Prill, kur liderët evropianë të mblidhen për të aprovuar dokumentin e ministrave të tyre.
Nëse idetë radikale shpesh janë të mundshme vetëm gjatë një krize, asnjë nuk u mor në konsideratë nga ministrat evropianë të financave.
Franca po sugjeron të krijojë një “fond rimëkëmbjeje” prej të paktën 500 miliardë eurosh (543.6 miliardë dollarë). Italia, Spanja dhe të tjerët favorizojnë lëshimin e një Eurobondi, të ngjashme me një projekt-thesar të thesarit, i cili do të mbante garancinë e nënkuptuar të të gjithë BE-së. Megjithatë, Gjermania dhe Hollanda, me Austrinë, Danimarkën, Finlandën dhe Suedinë, kanë lejuar vetëm një riorganizim të mjeteve të vjetra të financimit tashmë të disponueshëm për shtetet anëtare, si Mekanizmi Evropian i Stabilizimit (ESM) ose Banka Evropiane e Investimeve (EIB), dhe një fond relativisht i vogël 100 miliardë euro, për të luftuar papunësinë.
Paketa fiskale evropiane tani në tryezë arrin rreth 540 miliardë euro (600 miliardë dollarë). Kjo krahasohet me paketën fiskale 2 trilion dollarë amerikanë dhe, që prej javës së kaluar, 2.3 trilion dollarë më shumë të vëna në dispozicion përmes Rezervës Federale.
Ndërsa GDP-të e BE-së dhe SHBA-së janë afërsisht të barabarta (rreth 20 trilion dollarë secila), përpjekja e SHBA është rreth pesë herë më e madhe se sa BE-ja.
Më shqetësuese në negociatat e hidhura të kohëve të fundit ishte mungesa e udhëheqjes evropiane dhe vizionit afatgjatë.
Jean Monnet, një nga “baballarët themelues” më të rëndësishëm evropianë thoshte se gjatë krizës që Evropa të bënte hapa të rëndësishëm përpara drejt integrimit më të fortë.
Por kur u përball me krizën financiare 2008-2009, vizioni i Monnet u injorua. Nga frika e inflacionit, Gjermania dhe vendet e tjera të Evropës Veriore zgjodhën masat shtrënguese në vend që të promovonin integrimin e mëtejshëm dhe një plan të fortë stimulimi fiskal.
Sot, të gjithë pranojnë se ato masa shtrënguese ishin një gabim i përmasave historike.
Evropa tani duhet të veprojë në mbledhjen e udhëheqësve të 23 Prillit. Shumë rrallë një tren kalon dy herë, por, nga mosmarrëveshjet aktuale midis kryeqyteteve të BE-së, duket se do të humbasë atë tren përsëri.
Problemet që duhet të zgjidhin anëtarët e BE-së nuk janë të njëjta si në vitet 1990. Ndryshimi i diçkaje thelbësore në BE është vetëm çështje vullneti, jo çështje rregullash.
Në vitin 2017 në Lausanne kryetari i atëhershëm i ECB Mario Draghi, tha: “Ajo që po testohet është aftësia jonë për të menaxhuar integrimin. Dhe kjo duhet të na inkurajojë të dëgjojmë pyetjet e bëra nga Evropa dhe të jemi ambicioz në përgjigjen e tyre. ”
Unë vetëm shpresoj që liderët evropianë të kujtojnë fjalët e tij dhe të Draghit. Sidoqoftë, është një shpresë që po zhduket pak nga pak.
Mario Calvo-Platero është një kolumnist me qendër në SHBA për të përditshmen italiane La Stampa. Ai më parë ishte redaktori amerikan i të përditshmes financiare italiane Sole 24 Ore, që mbulonte Shtëpinë e Bardhë; ai intervistoi të gjithë presidentët e SHBA. nga Ronald Reagan te Barack Obama dhe themeloi platformën dixhitale të informacionit në kohë reale, EMC Inc.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Hill/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Evropa ka nevojë për një Plan Marshall”
“BE-ja nuk po bën garë me ndihmat për Ballkanin”
“Nuk është krizë shëndetësore, por ekonomike”
